Όνειρο...

Παλεύεις να κρατηθείς ξύπνιος, οι αισθήσεις σου αμβλυμμένες, τα μάτια σου κλείνουν, το κεφάλι σου βαρύ, νοιώθεις τη σκωτοδύνη να σε καταβάλει στην αρχή σιγά και μετά απότομα. Ο ήχος του κορμιού σου που σωριάζεται αναίσθητο στο πάτωμα. Δεν τον άκουσες εσύ, αλλά τον φαντάζεσαι. Μπαίνεις σε μια ονειρική φάση αφασίας.
Χρωματιστά νήματα σκέψης μπλέκονται μεταξύ τους, σε ένα ατέλειωτο σχήμα που ολοένα κάνει νέες πλέξεις. Το ακολουθείς νοερά και σε ταξιδεύει σε ολοένα μεγαλύτερα βάθη, ολοένα μεγαλύτερη λεπτομέρεια, που όσο την πλησιάζεις, οδηγεί σε ολοένα καινούρια σχήματα, και πέφτεις, πέφτεις, χάνεσαι.
Χρώματα. Χρώματα κίτρινα, κόκκινα, μαύρα, μπλε και μωβ. Ακολουθείς τα χρώματα κι αυτά εναλλάσσονται, παράλληλα με τα σχήματα και σε ζαλίζουν. Προσπαθείς να πάρεις ανάσα μέσα σε όλη αυτή την απότομη ελεύθερη πτώση μέσα από τις πλέξεις και τα χρώματα. Απλώνεις τα χέρια σου να κρατηθείς, αλλά περνάνε από μέσα τους τα σχήματα λες κι είσαι φάντασμα. Καταλαβαίνεις τη ματαιότητα του να προσπαθήσεις να σταματήσεις και απελευθερώνεσαι. Αφήνεσαι κι απολαμβάνεις το ταξίδι σου.
Γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου, κοιτάς ανάποδα στην κίνηση σου, ζαλίζεσαι και γυρνάς πάλι προς τα κάτω, κάνεις τούμπες, ελιγμούς, θυμάσαι το πέταγμα των πουλιών και προσπαθείς να το μιμηθείς. Γελάς, ανεξέλεγκτα και προσπαθείς να μιλήσεις μα μόνο άναρθρες κραυγές ξεφεύγουν από το λαιμό σου. Παραξενεύεσαι αλλά δε δίνεις σημασία. Εξάλλου κανείς δε σε ακούει εδώ που είσαι. Είσαι μόνος σου σε αυτό το ταξίδι, μα δε φοβάσαι πια.
Δε φοβάσαι ούτε πως θα φτάσει σ'ένα τέλος αυτή η ελεύθερή σου κίνηση. Δε βλέπεις κάπου κάποιον πάτο και παρόλο που προς τα κάτω οδεύεις, λες και πετάς αισθάνεσαι και προς τα πάνω πας. Σιγά σιγά, τα σχήματα αρχίζουν και βγάζουν νόημα. Παρατηρείς προσεκτικά και μια λάμψη ανάβει στα μάτια σου. Ξαναγελάς, με κατανόηση και τη χαρά της ανακάλυψης του πρωτοπόρου.
Εύρηκα! Μένεις γυμνός και μες το πέταγμα σου τρέχεις...