Κυλιόμενες...

Κατέβηκε από το τρένο και με γρήγορο βήμα κατευθύνθηκε προς τις κυλιόμενες σκάλες. Οι γριές που τον σπρώχνανε για να μπουν μπροστά του και μετά να κάτσουν ακίνητες φράζοντας με τις τσάντες τους το δρόμο του, τον εκνεύριζαν αφάνταστα. Μια φορά σε μια τέτοια περίπτωση είχε πει σε μια τους, η οποία ήταν κοντά στα 70 τουλάχιστον: "Δε βιαζόμαστε ε? Και γιατί να βιαστείς? Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου"... Η γριά δεν είχε φανεί να καταλαβαίνει το αστείο και τον αγριοκοίταξε, όμως επειδή είχε δει στις ειδήσεις πως κυκλοφορούν πολλοί ανώμαλοι βιαστές, δεν είπε τίποτα και απλώς έκανε χώρο για να περάσει ο νεαρός.
Βγήκε στο επίπεδο των εκδοτηρίων εισιτηρίων. Σταθμός Ομόνοια. Παλιά θυμάται που ερχόταν με τους φίλους του για βόλτα στο κέντρο και του φαινόταν ταξίδι. Από Νίκαια Ομόνοια τέλη δημοτικού ήταν όντως ταξίδι. Τότε δεν είχε μετρό. Εκτός από μετρό δεν είχε και σεκιουριτάδες, ειδικούς φρουρούς, το ράμπο και τον μπάτμαν να φυλάνε (τι?). Είχε όμως ανθρώπους. Επίσης είχε και κάποιους που κάποτε ήταν άνθρωποι, όμως τότε ήταν απλώς ένα ζοφερό κομμάτι μιας ζοφερής εικόνας. Ξαπλωμένοι όπως να'ναι πάνω σε κομμάτια κούτες. Τα χέρια τους γεμάτα πληγές, καταλάβαινες πως είναι ζωντανοί μόνο από κάποιο βογκητό που αφήναν που και που, ή από λίγο αίμα που μπορεί να έτρεχε. Δε ζητιανεύανε καν. Δεν είχαν δύναμη ούτε να κουνηθούν.
Θυμάται τα πρώτα τσιγάρα του τότε με σχετική άνεση μιας και δε θα τον έβλεπε καμία χήνα από τη γειτονιά, για να το προφτάσει στους γονείς του. Θυμάται ένα γαμάτο αναπτήρα που είχε κάποιος από την παρέα που ήταν μέσα σε ένα κάλυκα από σφαίρα και δούλευε ως ζίπο. Η φλόγα ήταν μικρή, ελάχιστη αλλά ήταν τρελή μαγκιά ο αναπτήρας αυτός και δε σε ένοιαζε που σου έσπαγε τ'αρχίδια για ν'ανάψεις ένα γαμωτσίγαρο... Τα κομμάτια του παζλ είχαν φύγει πλέον μετά το μετρό. Κάτι όμως του έλεγε πως δεν είχαν εξαφανιστεί, αλλά βρίσκονταν ακόμη κάπου. Πού? Δεν ήξερε... Ήξερε μόνο πως κάπου ήταν.
Επανήλθε στην πραγματικότητα με τον ήλιο να τον χτυπάει κατάματα ενώ αναδύονταν από τις κυλιόμενες στο βρώμικο πεζοδρόμιο με το περίπτερο ακριβώς στο δεξί του χέρι και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται βιαστικά και ανώνυμα, αποξενωμένα.
Προχώρησε κι αυτός. Το βλέμμα του πήρε την προπονημένη του κενότητα, προβαρισμένη ξανά και ξανά, φτιαγμένη για τέτοιες διαδρομές. Βαριόταν...