Κοσμογονία...

Τροχήλατη ανύποπτη βροχή, υπόκωφα σε ματωμένο ουρανό ανεβαίνει. Την κατιούσα οδό ψάχνει να βρει για να την πάρει απ'την αρχή και να κατέβει πάλι στων υπογείων ζωτικών της χώρων το υπόστεγο. Κραδαίνοντας ανταύγειες λυκαυγούς, τρανά φωνάζει για αντίπαλο τον Στέντορα. Μαζί σε συναγωνισμούς αιώνων θα προβούν.
Αργόσυρτα τα βήματά τους τα υπόγεια θα σείουν. Αργόσυρτα η πνοή τους θα φουσκώνει τα αντρειωμένα τους πνευμόνια. Θηλυκές και αρσενικές υπάρξεις θα συγκροτούν τον ερμαφρόδιτο διττό τους κόσμο. Σειόμενα κρουστά θα δίνουν τον παλμό, τρανταχτά φωνήεντα και συμπαγή σύμφωνα θα συνθέτουν λέξεις και αυτές με τη σειρά τους φράσεις και οι φράσεις νοήματα. Αυτιά αόρατα θ'ακούν και χέρια ακούραστα θα γράφουν.
Χιλιάδες στερεώματα θα πέφτουν από τα ουράνια και τη θέση τους θα παίρνει το από πάντα κενό. θα καταρρεύσουν όλα και με μια τεράστια έκρηξη θα φτιάξουν το νεογνό καινό. Κόσμοι θα ξεπηδήσουν, κόσμοι θα καστραφούν, κόσμοι θα κοσμούν και πάλι του κεφαλιού σου του πανέμορφου την κόμη. Ανεμίζουν οι σκέψεις σου. Η αύρα τους με συνεπαίρνει και ταξιδεύουμε μαζί ενωμένοι σε πρωτόγνωρες θάλασσες νοητές. Δεν έχει επικίνδυνα κήτη. Δεν έχει τέρατα αιμοσταγή. Όσοι διψούν για αίμα ξεδιψάσανε με το δικό μας. Τους το προφέραμε απλόχερα. Τώρα κάθε μορφή ζωής υποχωρεί στα πιο σκοτεινά βάθη της θάλασσάς μας και κρύβονται από την παρουσία μας. Δεν την αντέχουν.
Η καθαρότητα τρομάζει. Στη μέση του παντός θα σταματήσουμε να χαζέψουμε το παν. Εγώ εσένα κι εσύ εμένα. Το ξέρεις? Είμαι σίγουρος πως ναι... Ξέρεις καλά τι σκέφτομαι. Γι'αυτό σε αγαπώ... Γιατί εσύ ξέρεις τα πάντα μου κι εγώ τα δικά σου... Δε χρειάζεται καν να μιλάμε με λέξεις...