Παιχνίδια...

Αφαίρεσε από το χρώμα μου το μαύρο οίστρο απαρέγκλιτης ασχήμιας. Τα χρώματά σου ας συμπέσουν με το είναι μου. Καθώς τα μάτια σου θα πέφτουν πάνω μου εγώ θα λάμπω μέσα από τις φλόγες μου. Από τις στάχτες μου θα αναγεννηθώ το μύθο του πουλιού θυμίζοντας στον κόσμο.
Αρχηγικά φερόμενος τους δύο κόσμους μας θα ενώσω. Τον αντρικό το ρόλο παίζοντας σε θηλυκό παιχνίδι. Με μάτια σταθερά τα μάτια σου να τα κρατάν σε βλέμμα εύθραυστο, και φαινομενικά μονάχα, στέριο.
Χοντρές σταγόνες δάκρυα κυλάν στα μάτια σου. Κάθε που ξαποσταίνουμε από του έρωτα τ' αδράχτι. Οι ανάσες μας παλεύουν για να φτάσουνε των δυο κορμιών μας τις ανάγκες. Και οι καρδιές μας τρέχουν σε ρυθμό ακανόνιστο. ο χρόνος δε μας φτάνει μέχρι το ξημέρωμα. Η πείνα κατατρώει την υπομονή μας. Ξανά και πάλι σμίγουμε σ' ένα χορό ανθρωποφάγο, τρώμε τις σάρκες μας και ζούμε. Δίχως τα πρέπει να μας καθορίζουν, μονάχα με τα θέλω μας, επικοινωνούμε και κοινωνούμε αλληλένδετα.
Ένα παιχνίδι επιβολής ανυστερόβουλης. Ένα παιχνίδι με ζωώδη ένστικτα να καθορίζουν τους κανόνες. Παιχνίδι επιβίωσης. Ο νικητής πάντα ο έρωτας.

Ο έρωτάς μας.





ΥΓ. Για σένα μάτια μου :) Ξέρεις εσύ... ;)