Χειμωνιάτικος Κήπος...

Μαζεύτηκαν μαύρα πουλιά στον ουρανό της θλίψης σου... Μονάχα οι ανακλάσεις των ματιών τους τα προδίδουν, καθώς το λαμπερό σου βλέμμα αστράφτει μέσα τους... Εσύ τα κάλεσες και πάλι να τραφούν από τις σάρκες σου, ανακυκλώνοντας τα ίδια υλικά για να τραφούν κι αυτά κι εσύ και ο μανιακός ο εαυτός σου...


Στον κήπο σου έχει μονάχα ένα χειμώνα... οι εποχές δεν εναλλάσσονται... Κάποτε στέρησες από μικρά παιδιά να παίξουνε στις όμορφες αλάνες σου, και η ζωή η ίδια σε τιμώρησε να μη χαρείς ούτε μια άνοιξη! Βαριά η τιμωρία σου, όμως περήφανα τη δέχτηκες και δε μετάνιωσες... τουλάχιστον όχι κοινώς παραδεκτά...

Στους ήδη υψωμένους τείχους σου προσέθεσες και άλλη κάλυψη. Ύψωσες μαύρα καραβόπανα να κλείσεις όλα όσα σου "ανήκουν". Να προστατέψεις τάχα μου το βιός σου, και το μαύρισες... Ακόμη και στον πιο βαρύ χειμώνα, λίγες ακτίνες ήλιου πάντα θα περάσουν για να δώσουν την ελπίδα, για να ζεστάνουν μια ζωή... Εσύ ακόμη και αυτές τις λίγες τις ελπίδες, στέρησες απ' ό,τι ζωντανό σου απόμεινε, στη χειμωνιάτικη αυλή σου... Ό,τι δεν πρόλαβε να βγει από τους τείχους πέθανε... Μονάχα τα πουλιά τα μαύρα μείνανε μαζί σου...

Και εξελίχθηκαν μαζί με σένα... το βλέμμα σου που πήρε να κοιτά ολοένα πιο λαμπρό... να κρύβει τη σοφία (σου) μα και τη στέρηση... Πεισματικά παρέμεινες αγέρωχος... Πεισματικά έμαθες να περπατάς γυμνός στο κρύο με τα πόδια σου ξυπόλυτα... Έγινες... "αυτάρκης".
Διαστρεβλωμένο και υγιές μπερδεύτηκαν σε δίνες κι έλικες που καθορίζουνε το είναι σου...

Αδύνατο να ξεχωρίσουν! Αδύνατο για σένα στην αυτάρκειά σου να επικοινωνήσεις τη σκέψη σου... Τα πουλιά που τρέφονται από τις σάρκες σου σύγχρονε Προμηθέα μου, γίνανε ένα με τη θλίψη σου, ένα με σένα... Με τι μέτρο μετράς όταν δεν έχεις άλλο από σένα να μετρήσεις? Στο μυαλό σου όλα σωστά... Στο μυαλό σου όλα λάθος... Ανάλογα τη μέρα του χειμώνα σου...

Η δεύτερη ευκαιρία σου ίσως να έρθει... Ένα μικρό ισχνό παιδί, βρήκε το θάρρος να ‘ρθει προς τη σφαλισμένη πόρτα σου... Βρήκε το θάρρος της παράβλεψης των εντολών "Κίνδυνος θάνατος!" και "Απομακρυνθείτε!"... Γαύγισμα σκύλου για καιρό δεν άκουσε και είπε να μη δώσει προσοχή... Φόρεσε το πιο σοβαρό του ύφος και με σφιγμένες τις μικρές του τις γροθιές πλησίασε... Κοίτα τες πόσο εύθραυστες κι ασήμαντες φαίνονται... Νομίζεις πως θα σπάσουν μόλις την παγωμένη σου την πόρτα αγγίξουν...

Θα φτάσουν λες για να γκρεμίσουνε τους τείχους σου? Θα φτάσουνε για να ακούσεις? Σου έχει μείνει ίχνος επικοινωνίας μέσα σου? Ή μήπως η μορφή του θα μετατραπεί σε ένα ακόμη όρνεο - ανάμνηση στον κήπο σου? Μη βιαστείς... Κοίτα καλά και μέτρα τον μικρό από τα μάτια τα κρυφά που κράτησες στην πόρτα σου... Πάρε μια απόφαση... Κοίτα να πάρεις τη σωστή για σένα κι όχι για τους άλλους...

Τοκ Τοκ!



ΥΓ... Η κεντρική ιδέα του κήπου που έχει συνεχώς χειμώνα επειδή ο κάτοχος του κήπου (με αριθμό πινακίδας ΑΖΗ325683449ΙΚΡ4234... παρακαλείται να μετακινήσει τον κήπο του γιατί η πινακίδα του εμποδίζει...) έδιωξε κάποτε κάτι παιδιά που παίζαν μέσα, είναι από παραμύθι.... το οποίο επειδή διάβασα μικρός δε θυμάμαι ποιου είναι... αλλά ίσως είναι των αδερφών Green? I will laugh you!...