Kill 'em all...

Ξύπνησε πάλι το ακατέργαστο εγώ σου! Φλόγες πετάγονται απ' τα πρώην σβηστά και κρύα μάτια σου... Μεταλλικές οι νότες σε ξυπνάνε... Αδράχνεις πάλι τη ζωή απ' τα μαλλιά και καβαλάς τους κεραυνούς των ουρανών σου...

Μονάχος ξέρεις το καβάλημα να κάνεις. Μονάχος ξέρεις πώς το δρόμο να διαβείς. Μονάχος με δυο βακτηρίες που σύντομα θα γίνουν μία και μετά καμιά. Θα τις πετάξεις από πάνω σου να ελευθερωθείς... να φύγεις... να χαθείς και ένα μόνο σκόνης σύννεφο θα δείχνει πως κάποτε από κει τα βήματά σου πέρασαν...

Τι είναι αυτό που σ' έριξε? Είναι αυτό το ίδιο που σε έβαλε ξανά να σηκωθείς και με σφιγμένα δόντια από τους πόνους να πεισμώσεις κι άλλο... Φόρτωσε κι άλλο. Ο θυμός σου είναι το μόνο στήριγμα τώρα. Μόνο με τις γροθιές σφιγμένες θα πατήσεις πάλι στέρεα. Μόνο με σένα δίπλα σου να σε στηρίζεις. Μ' αφρούς από το στόμα σου να δίνουν το παρόν και του μπροστά το πρόσταγμα!

Φύγαμε! Φύγαμε πάλι κολλητέ ν' αναβιώσουμε τις δόξες του μοναχικού αγώνα μας. Μοναχικού μα "μας". Δεν είναι οξύμωρο όταν σχιζοφρενής λογίζεσαι... Δεν είναι οξύμωρο όταν εσύ κι ο εαυτός σου πιάνεστε χέρι με χέρι με τα δάχτυλα ν' ασπρίζουν απ' τη δύναμη και την οργή που δίνει ορμή.

Ποιος νομίζει πως μπορεί να σταθεί μπροστά σου να σου κλείσει το δρόμο? Ας κοπιάσει... Χαχαχαχα ας κοπιάσει ρε! Σπασμένα κόκαλα και αίμα... αυτό θα μείνει... Κοίτα με να γελάω λυσσασμένα... τα κόκκινά μου μάτια στάζουν αφοσίωση...

Σε μένα...


ΥΓ... Είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά... είμαι μια χαρά!

ΥΓ2... Yarrrrrrr!