Εισητήριο...

Όταν όλα τα όνειρα σταμάτησαν να παίζουν στο μυαλό της, αναγεννήθηκε στα μάτια της η πίστη στο αληθινό... Παρόλα αυτά ξεκίνησε αεικίνητη να πριονίζει το κλαρί κάτω κι ανάμεσα από τα δυο λιγνά της πόδια...

Οι βασκανίες δεν την πιάναν πια, ούτε οι κατάρες... ούτε οι ευχές... Ξεκίνησε να υπάρχει αντικειμενικά και μόνο! Ανάμνηση παλιά η ονειρική της η αυθύπαρξη... Το κεφάλι της περήφανο πια στέκεται ψηλά και κόκκοι άμμου ακόμη πέφτουν από τα κατάμαυρα μαλλιά της.

Χείμαρροι λέξεων ξεχύνονται στο διάβα της. Με δύο εισιτήρια τρένου στην κωλότσεπη... ένα ακυρωμένο κι ένα όχι... το χει για την επιστροφή στις ίδιες ράγες αν της χρειαστεί... Βάρβαρα μάτια την κοιτάζουν κι ηρεμούν απ' τη γαλήνη της... Τίποτα πια δεν περιμένει από τους άλλους... Μονάχα στα λιγνά της πόδια στέκεται και προσπαθεί να τους θυμίσει το περπάτημα τι είναι...

Έπιασε η μπόρα και έμεινε να την κοιτάζει μέσα από το τζάμι δίπλα της... Το άβολο κάθισμα του μέσου έπαψε να την ενοχλεί... κοιτάζει μοναχά τις στάλες κι αναρωτιέται για την οριακή τους την ταχύτητα... Κάτι θυμάται από αναγνώσεις της παλιές... Χαίρεται που παράτησε τις δοξασίες... Χαίρεται που επέστρεψε στη δήθεν στεγνή μα ποιητική αλήθεια της... Μονάχα αυτή θα επιτρέψει να είναι η ατραπός της από δω και πέρα... και κάποια φάση ίσως να μπορέσει να χαρίσει εκείνο το ανακύρωτο εισιτήριο...