Ανάνηψη...

Γέμισα ένα πλοίο με φωτιές μαινόμενες... Άσπρες μισόγιομες φωνές με ανασαίνουν. Από τα μάτια σου καθρέπτισα όλη μου τη ζωή... Καθώς τα βλέφαρά σου κλείνουν νιώθω του θάνατου την αγκαλιά να σφίγγει. Μονάχα μια ανάσα έμεινε... Να θυμηθώ να σβήσω το κερί...
Χτύπησαν στα πατώματα τα πτώματα των ζώων... Των ζώντων όντων τα ουρλιαχτά, αποχαιρέτησαν τις αδερφές ψυχές τους. Στο δάσος το βρεγμένο από την ξαφνική την καλοκαιρινή τη μπόρα, βγήκα για να μυρίσω τη ζωή... Το χώμα ντροπαλό βουλιάζει κάτω από των πελμάτων μου την αδιάκριτη επαφή... Νιώθω τα βλέμματα που με κοιτάν με φόβο... Θέλω να τους μιλήσω μα μονάχα άναρθρες κραυγές ακούγονται στ' αυτιά τους. Τα λόγια μου... Τα λόγια... Χίλιες χιλιάδων λόγια, για χίλια χρόνια να τα λες, ζυγίζουν... τίποτα. Τίποτα καλέ μου... Τίποτα.
Η αναχρονιστική σου αφή μαυρίζει με καρβουνιασμένα δάχτυλα τη ροδοκόκκινη καρδιά μου... Εκεί που πάλλεται τη σφίγγεις... Τι σου έκανε? Χαλάει την τάξη! Ποια είναι άραγε η τάξη και ποια η αταξία? Ποια είναι της τάξης η αξία και τι αξίζει να πληρώσεις για αυτήν? Ποιος τα ορίζει όλα αυτά? Ζαλίστηκα...


Μέθη μεθυστικών αβρών αμνών, αμύνεται απέναντι σε στάχτη σφάχτη και ποιμένα. Βελάζοντας χαιρέτησαν τους φίλους. Όταν μυρίζονται σφαγή ο κύκλος κλείνει, μετα μικρά να είναι στη μέση και με τα κλάματα να είναι η μόνη άμυνα...

ΥΓ.... Παλιά το έγραψα αυτό... δεν ξέρω γιατί δεν ποσταρίστικε...