Στα Δύο...

Το σώμα σου κυρτό στη θέση του οδηγού απορροφημένο... Το σχήμα του καθίσματος να έχει πάρει... Το πρόσωπό σου σα στη μέση είναι κομμένο... Με μία κόκκινη γραμμή απ' το κούτελο ως το σαγόνι...

Θέλει λες να χωρίσει σε κομμάτια χωριστά... Δεξί κι αριστερό, χαμόγελο μισό... εγκεφαλικού χαμόγελο... Το ένα του μισό γυρνάει στον δίπλα οδηγό και βρίζει... Με μασημένες τις κουβέντες... Σα να μιλάς με το μισό σου στόμα σφαλιστό...

Το άλλο το μισό κοιτάει μπροστά στο δρόμο και σφυρίζει... Το σφύριγμα και πάλι ακατάληπτο... μισό... Κάποιο σκοπό γνωστό που τραγουδάει κάποιος γνωστός ασήμαντος, για κατανάλωση εσωτερική...

Το όμορφο κεφάλι σου στα δύο χωρισμένο... Το ένα να βρίζει φτύνοντας σάλια... το άλλο να σφυρίζει σκορπώντας σάλια... Πότε θα ενωθούν τα δυο κομμάτια του? Ούτε ο Πικάσο δεν το είχε φανταστεί αυτό...

Ούτε ο Φίλιπ Κέι Ντικ... Όταν για κεφαλόποδα έγραφε που τρώνε τον εαυτό τους για να ζήσουν... Τα μάτια τους καταβροχθίζοντας σε κάποιο μέλλον σκοτεινό παράλληλο...

Ανοίγει σαν τα φύλλα της ντουλάπας το κεφάλι σου... Χωρίζονται οι σκέψεις σου κι οι ομιλίες και το είναι σου ανοίγει και αυτό... Μιλάς στους δίπλα και κανείς δεν εννοεί τι λες...

Μονάχα που και που τα δυο κομμάτια σου ενώνονται... και τότε η φωνή σου γίνεται και πάλι ανθρώπινη... Όχι ρόγχος... Όχι σάλια που τρέχουν με ήχους αλλόκοσμους... Όχι σκέψεις μισές μισερές και μισάνθρωπες...

Ολοκλήρωση... Βρίσκεις τον εαυτό σου. Τα δυο κομμάτια σου που ίσως χίλια γίνονται από καιρού εις καιρόν... Τότε μονάχα βγάζεις νόημα... Όταν το χωρισμένο σου κεφάλι επανενώνεται... Όταν η ασχήμια σου διορθώνεται σε μία εικόνα δίχως ρωγμές αιμάτινες... Τότε κοιτάς για λίγο με τα δυο σου μάτια να συνθέτουν μια εικόνα συνεχή... Όχι κομμένη... Όχι άθροισμα εικόνων με αρμούς στα διάκενά τους... Ολόκληρη εικόνα, σύνθετη...

Εικόνα ολοκλήρωσης από κεφάλι ολόκληρο... Για δυο στιγμές και πάμε πάλι σε κομμάτια χωριστά...