Σύννεφα στον Άνεμο...

Μαγεμένες κορυφές βουνών αρπάζουνε τα σύννεφα σε βόλτες ουρανού γαλάζιου... Τα μάτια των βροχών ανοίγουν κλαίγοντας σταγόνες ονείρων...

Τα βράδια μου σε βλέπω ανοίγοντας το σώμα μου για σένα... Η αγκαλιά μου κόκκινη μήτρα, ανοίγει για να σε δεχτεί... Τις σκέψεις μου γονιμοποίησε η ανάμνησή σου...

Ζώντας το σήμερα τρέφω το αύριο, γνωρίζοντας το χτες...

Ματιές που φτάνουν στα σημάδια του ουρανού... Κάποιος διαβάζει παραπέρα τους οιωνούς... Άλλοτε κύματα που φέρνανε, σήμερα φέρνουν νηνεμίες νοσταλγικές... Η ηρεμία σου με σκοτώνει με χίλιους τρόπους διάφορους, ευφάνταστους.

Τα ζηλεμένα μάτια σου ανοίγουνε στο πρώτο φως και κλείνουν στο σκοτάδι, να δώσουν τόπο σε αυτιά, σε δέρμα και σε μύτη... Κι όταν γευτείς το δέρμα μου, φωτίζεσαι απ' το φως μου. Κοίτα με...

Ζω μες τα πράσινα κλαδιά, ρουφάω αέρα και νερό και φως αστραφτερό λευκό, παράγω τη ζωή μου με φειδώ και σκέφτομαι ότι στα μάτια τα δικά σου, καθρεφτίζω τα δικά μου θέλω.

Κολύμπα μέσα στα λιμνάζοντα νερά μου... Ταρακούνα τα να φύγουν. Να ξεφύγουν προσπαθούν, μα δίχως τη δική σου τη ζωφόρο δύναμη, αδύναμα λιμνάζουν στις δικές μου τις εσωστρεφείς τις αλυκές... Τ' αλάτι τους, ίσως μπορεί να δώσει λίγη γεύση στη ζωή σου μολαταύτα...

Ρεμβάζοντας στην άκρη του γκρεμού, ζαλίζεσαι για μια στιγμή από το ύψος το διόλου ευκαταφρόνητο, παρόλα αυτά ανοίγεις τα φτερά σου... Κόντρα στον άνεμο ζυγίζεις τις δυνάμεις σου... Ο κόντρα άνεμος είναι ο σύμμαχος που σε κρατάει στα ψηλά... Ελεύθερος με ελευθερία πληρωμένη από τις κόντρες... Θερμός απ' τις τριβές... Σκληρός απ' τα χτυπήματα... Πεισματικά προσηλωμένος στο λευκό το φως, απ' το σκοτάδι και την τύφλα του... Πυξίδα... του αγνώστου εχθρός και φως... του σκότους δολοφόνος άδολος...

Ζημιογόνος η εκπνοή σου στην ανάσα μου. Μου κόβεις τον αέρα μα επιμένω... Θα σε ρουφήξω μέχρι τελευταίας τζούρας το άναμα. Μετά θα σε πετάξω με καμένο φίλτρο κατά γης... κι η φτέρνα μου θα είναι η χαριστική βολή σου...

Άναψα μια ρουκέτα φως για χάρη σου... Προς τον αιθέρα εκτοξεύτηκε και μ' ένα μπαμ! τρομαχτικό... σου φώτισε το μέσα σου και έδειξε τα κάλλη του... Κάθε πτυχή του βράχου που σε σκάλισε, είναι μια ιστορία όμορφα ειπωμένη, μα ακόμη πιο όμορφη εσύ... Εσύ που βίωσες την κάθε ιστορία σου μαζί μου... Ένα βιβλίο ιστορίες θέλω να γράψουμε μαζί... Ένα βιβλίο δίχως τέλος... Χωρίς το οπισθόφυλλο να δίνει τέρμα στις ζωές μας. Μαζί αθάνατοι και χώρια πεθαμένοι...

Χαζές εκφράσεις...

Κλείσε...