Γυρνάς και βλέπεις τον εαυτό σου

Όταν ο δρόμος σου σε φέρνει πίσω, ακροπατώντας στων ονείρων τις αιχμές, γυρνάς και βλέπεις τον εαυτό σου. 

Πίσω από τη μιζέρια σου και από της καθημερινότητάς σου τον αχό, κρύβεται η ματιά στον εαυτό σου. Αυτή η ματιά που σε αποδομεί. Αυτό το βλέμμα στον εαυτό σου που σου λέει πως δεν αξίζεις. Αυτό το βλέμμα που χρειάζεσαι έναν άλλον να στο αλλάξει. 

Όταν ξεφύγεις από τη ρουτίνα σου την καθημερινή, ξεχνάς. Γυρνάς κάποια στιγμή στα ίδια και δειλιάζεις. Μα θα τα καταφέρω? Θα το μπορέσω τούτη τη φορά να το πετύχω, να ξεφύγω απ' τα δεσμά της ίδιας της δικής μου παρακμής? 

Θέλω ετούτη τη φορά να το πετύχω. Θέλω να φύγω από τους χρόνιους δεσμούς. Θέλω τον εαυτό μου να περάσω και να δω, για μια φορά μονάχα να μου πω πως είμαι όμορφος στο όλον.

Την αναποφασιστικότητα να διώξω και ν' αλλάξω. Μόνιμα. Θα το μπορέσω? 

Μία φορά μονάχα ως τώρα στη ζωή μου, κατάφερα τους τοίχους να γκρεμίσω. Κατάφερα να διώξω της αμφιβολία της ήττας και να πω, πως μόνη μου επιλογή η νίκη. Σε μία φάση που είχα χάσει τον εαυτό μου πλήρως. Που είχα ξεχάσει τι είναι να 'μαι εγώ... Χρειάστηκα ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάει, ένα ζευγάρι μάτια που στα μάτια του δεν είχα μα καμιά επιλογή. Μονάχα νίκη. Τα κατάφερα. Τότε.

Είναι τα μάτια τούτα πάλι εμπρός μου? Θα καταφέρω μόνο νίκη να θωρώ?

Είναι φορές που νιώθω ναρκωμένος, υπνωτισμένος προς τον πάτο προχωρώ. Γιατί νομίζω πως τάχα δεν αξίζω? Τα εισερχόμενα ερεθίσματα αλλιώς μου στρώνουν το χορό κι εγώ τα βήματα τους α-φρονώ. Γιατί? 

Γιατί ενώ για φίλους και δικούς παλεύεις, αφήνεις τον εαυτό σου για στερνό? Αφού το ξέρεις. Αν δε λογίζεις τον εαυτό σου γι' άξιο, αν δεν πιστεύεις πως αξίζεις κάτι... κανέναν δε μπορείς να τον βοηθήσεις κι όμως... Παλεύεις για τους άλλους, τους βοηθάς. Βοηθάς να βγει από μέσα τους το σπάνιο, το άξιο, αυτό που μέσα τους κοιτάς και ξέρεις πως υπάρχει. Γιατί δεν κάνεις και για σε το ίδιο? Δεν το αξίζεις τάχα? 

Γιατί η ενέργεια για σένα να σου φαίνεται πως είναι περιττή? Γιατί δεν αγαπάς αυτό που είσαι? Γιατί δεν προσπαθείς για σένα μια φορά? 

Θέλω ν' αλλάξω. Τα δεδομένα μου να φτιάξω σε καινούριες τους τροχιές. Σε ενεργειακά ψηλότερες συχνότητες να τρέξω. Μα θέλω να το μοιραστώ. Θέλω για μένα μια ψυχή να νοιάζεται και να προσέχει. Θέλω το είναι μου να της το δώσω να χαρεί. Να ενωθούμε σε χορό ανοδικό σπειροειδή, με στόχο του τα άστρα. 

Μη φοβάσαι. Τα τείχη εσύ τα υψώνεις. Τα όρια εσύ τα βάζεις. Τα εμπόδια εσύ. Την απογοήτευση και το μάταιο. Μονάχα να μοιραστώ. Την αγάπη μου για σένα να την κάνω και για μένα. Να είμαι ψηλά μαζί σου. Να είσαι ψηλά μαζί μου. Να ενωθούμε στις δυνάμεις μας, να αλληλοκαλύψουμε τις αδυναμίες μας. Να γίνουμε ένα. Για πάντα. 

Αγάπα με. Αγάπα με σαν ένα φίλο. Αγάπα με σαν κάποιον π' αγαπάς. Είμαι εγώ... Ο εαυτός σου.

Κρύο

Μισολιωμένα από λουλούδια πέταλα, κείτονται πατημένα. Δεν πρόλαβαν να ξεμυτίσουν. Δεν πρόλαβαν να δουν το φως της άνοιξης να τους χαμογελά. Το άρωμά τους το γλυκό δεν πρόλαβαν να το μοιράσουν σε διψασμένα για ομορφιά ρουθούνια. Το χρώμα τους το ζωηρό δεν πρόλαβαν μάτια πεινασμένα να το δουν. 

Ανήλιαγο το κρύο σου και μου τρυπάει το μυαλό. Το πηχτό σου σκοτάδι ρέει μέσα μου. Με διαπερνά ματώνοντας τα σωθικά. Διψάω για λίγο φως. Διψάω γι' αυτόν τον ήλιο της άνοιξης που ανατέλλοντας θα με καθησυχάσει πως όλα θα πάνε καλά. Αντί γι' αυτό το υγρό σου μαύρο βάφει τη ματιά μου.

Γιατί δε βρίσκεις ένα δέκτη σου ποτέ? Μοναχικός πομπός, το σήμα σου το στέλνεις πουθενά... Ματωμένη η βάση σου, μα και βαθειά. Κρύο σε δέρνει τα βράδια και το πρωί κανείς εκεί. Μόνος σου το ηλιοβασίλεμα τι να το κάνεις, και η ανατολή πως να σε πείσει? Πού βρίσκεις το κουράγιο για να εκπέμψεις κι αύριο το σήμα σου? Γιατί ακόμη προσπαθείς? Τι περιμένεις να αλλάξει ξαφνικά? Βαθειά στη Γη μπηγμένα τα πόδια σου δεν κάνουν βήμα. Σαν από πείσμα δεν κουνάς καν σπιθαμή. 

Οι ελπίδες σου στο πουθενά βελάζουν απελπισία. Θες να ξεράσεις από μέσα σου τις ματωμένες αναμνήσεις, μα χάνεις έτσι και ζωή. Αυτά που χάρηκες μικρός θα τ' αποβάλλεις μεγαλώνοντας. Χάνεις της νέας σου χαράς το πρωτόγνωρο. Ο κυνισμός και η συνήθεια θα ρθούνε μέσα σου να φτιάξουν σπιτικό. Να κάνεις έξωση στο χρόνο που αμείλικτα σε μεγαλώνει δε μπορείς. 

Κι η μοναξιά σου θα γυρνά συχνά κι όλο συχνότερα. Θα σου χτυπά την πόρτα και θα ξέρει. Είσαι μέσα. Θα νιώθεις της ασχήμιας της το περιπαιχτικό χαμόγελο να σε κοιτά με τα στραβά του δόντια. Όσο κι αν υποκρίνεσαι πως λείπεις. Αυτή θα σου χτυπά και θα ξαναχτυπά της ζήσης σου το μάταιο. Γιατί είναι δική σου μόνη η ζωή. Δεν την μοιράστηκες, δε βρέθηκε κανείς να τη θελήσει για δική του. 

Της υστεροφημίας οι γλυκοί παιάνες δε θα παίξουν. Δεν πάτησες τη Γη αυτή με πέλμα στέρεο και  με βαθύ βηματισμό. Το σώμα σου έσυρες κι εσύ για λίγα χρόνια, κόκκους άμμου, κι η θάλασσα εκδικήτρια του εφήμερου, από το χάρτη θα σε σβήσει. Η λησμονιά σου θα 'ναι γρήγορη. Ούτε το κυπαρίσσι θα σταθεί εκεί στη λίμνη, να δείχνει έστω αυτό, πως κάτι πέρασε, ακόμη κι αν το ξέχασαν θεοί κι ανθρώποι. 

Κι αυτό το μαύρο το υγρό το κρύο, το πρόσωπο του μόνου ανθρώπου, θα 'ναι εκεί. Όταν θα σε τελειώσει, θα συνεχίσει τη φθοροποιό του δράση. Θα φθείρει κι άλλους βράχους - άνθρωπους κι η σιωπηλή του η μανία, αν και ήσυχη, δε σβήνει. 

 Κάνει κρύο απόψε. Τρέμει η θέλησή σου. Λυγάει το είναι σου. Μη σπάσεις. Σε παρακαλώ... Μη σπάσεις.

Καλλιγράφοντας στα σκουπίδια...

Πάνω σε κάδο σκουπιδιών, με γράμματα καλλιγραφικά, αγοράζουν τα όνειρά μου. Αγοράζουν τις αναμνήσεις μου, τα δάκρυα και τις χαρές των προγόνων μου. Αυτά που κόμποι ιδρώτα γλίστρησαν από ιδρωμένα πρόσωπα και κοπιώδη χέρια, για να μπορέσουν να γίνουν δικά μου.

Αγορές, δάνεια... με καλλιγραφικά γράμματα, σε ευτελές χαρτί, κολλημένο σε κάδο σκουπιδιών... Δυο λέξεις φτυσμένες καλαίσθητα, ζητάν το αίμα μου. Ζητάν το υλικό είναι μου. Το είναι γενεών.

Προσφορά και ζήτηση ψυχών. Φόβος για τον διπλανό, μίσος για τον διπλανό, άγνοια για τον διπλανό... όλοι μαζί, μόνοι μας.

Τυφλά παλεύουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τον εαυτό μας. Φοβισμένοι μα άκακοι. Τα ζώα όταν φοβούνται επιτίθενται... Σπανίως το ένα ενάντια στο άλλο... Σπανίως το ένα στριμώχνει το άλλο τόσο ώστε να μην του αφήσει επιλογή...

Εμείς στριμωχνόμαστε μόνοι μας. Μας στριμώχνουν κάποιοι και παρακολουθούν τις αντιδράσεις μας. Σκέψου πως είσαι απλώς ένας σκύλος σε κυνομαχία... Σε εκπαιδεύουν να μισείς τα άλλα σκυλιά, να φοβάσαι το ξύλο και την πείνα και να νιώθεις πως το αίμα του άλλου σκύλου είναι ο μόνος τρόπος να μην πονέσεις εσύ... Και κάθε τόσο σε πετάνε σε ένα λάκκο με έναν άλλον σκύλο. Πόση εκπαίδευση έχεις περάσει?

Ιδέες πάλης χρειαζόμαστε. Ιδέες πάλης και παλαιστές. Ναι. Μα χρειαζόμαστε και σαφείς αντιπάλους. Ποιοι είναι? Υπάρχουν σήμερα σαφείς αντίπαλοι? Θυμίζει ερωτήματα σε τραγούδι δημοτικό η εποχή. Μην είναι οι εχθροί μας οι...? Μην είναι οι...? Μην είναι τέλος οι...? Δεν είναι. Εχθρός μας είναι η ίδια η ασάφεια.

Μέσα στο τρέξιμο της κάθε μέρας, αυτή η ασάφεια θεριεύει. Δεν έχεις χρόνο μετά τη δουλειά. Δεν έχεις χρόνο τα Σαββατοκύριακα που σκοτωμένος τρέχεις (!) να ξεκουραστείς. Τρέχεις για να ξεκουραστείς οξύμωρε εαυτέ μου. Η περαιτέρω προσπάθεια στον τάχα ελεύθερο χρόνο σου σου φαίνεται βουνό. Βουνό να ψάξεις τις πταίει...

Βομβαρδισμένος καθημερινά από περιττώματα αναμασημένων πληροφοριών, με σαφώς κοινή πηγή μιας και τα λόγια είναι ίδια από παντού, είτε υποκύπτεις, είτε αηδιασμένος παραιτείσαι. Η παραίτηση βολεύει μια χαρά... Εθελούσια παραίτηση του δικαιώματος να συμμετέχεις στη ζωή σου. Μαλακίες ε?

Μαλακίες...

Ομίχλη...

Έχει μια ομίχλη έξω που σε υπνωτίζει... Κοιτώντας γύρω το τοπίο, τα μάτια τσούζουνε νωχελικά και κλείνουν. Αυτή η μαγική ομίχλη πέφτει τέτοιες μέρες μες την πόλη μας.

Είναι οι μέρες που να σηκωθείς απ' το κρεβάτι δυσκολεύεσαι. Το κουρασμένο σου μυαλό με κόπο να μαζέψεις προσπαθείς εις μάτην. Συνέχεια θα σου κλέβει σκέψεις η ομίχλη και θα τις παίρνει άθελά σου να τις εξαχνώσει, ενσωματώνοντάς τες μια για πάντα στο ρευστό της σώμα από άχλη.

Μα μέσα στη ραστώνη σου από το μάγεμά της, μετά από ένα σύντομο και άνισο αγώνα, θα παραδίνεσαι στην ομορφιά της και θα κάνεις τα χατίρια της. Σαν την Σαλώμη θα χορεύει το χορό των πέπλων της, θα σου θολώνει το μυαλό και λίγο λίγο θα στο κλέβει... Εσύ, μαζί με όλους που την βλέπουν, θα την θρέφεις.

Αυτή... αυτή θα πάρει ό,τι θέλει από μας και μεθυσμένους θα μας βάλει στα κρεβάτια μας... Για λίγο πριν τα μάτια μας να κλείσουμε, θα το πιστέψουμε πως έρχεται μαζί μας να πλαγιάσει... Μα πριν το καταλάβουμε, καθώς ο αέρας δραπετεύει απ' τα σκεπάσματα που πέφτουν στο κορμί μας, θα δραπετεύει και αυτή...

Είναι η πάντα νεαρή, αδάμαστη κι εφηβικά ατίθαση, η δροσερή μας η Ομίχλη... Μας κάνει δώρο τη θολή της αίσθηση... την όμορφη ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουμε ν' αγγίξουμε το άπιαστα όμορφο... το ονειρικό, το αιθέριο και αεικίνητο κορμί της τελειότητας... αυτό που πάντα κυνηγάμε και πάντα μας διαφεύγει...

Πάνω σ' αυτό μας το κυνήγι, αυτή τρυγάει τις σκέψεις μας... ρουφάει άπληστα από μας αυτά που έχουμε κλεισμένα στο μυαλό μας... κι όταν γεμίσει από αυτές, γλυκά θα μας κοιμίσει και θα φύγει... χωρίς να καταλάβουμε εμείς ποτέ τι έγινε... κοιμόμαστε με το χαμόγελο του μεθυσμένου εραστή... κι όταν ξυπνάμε εξαπατημένοι, θα πρέπει να ζυγίσουμε ζημιά και κέρδος...

Ανάλογα τη ζυγαριά σου το λοιπόν, μπορεί να πεις πως η ομορφιά της που σου πρόσφερε έστω για λίγο, την άξιζε την από μέρους της κλεψιά... Αλλιώς μπορεί να νιώσεις πως σε έριξε με δόλο, να αισθανθείς σαν θύμα που το λήστεψαν... Όπως κι αν νοιώσεις ειν' δική σου επιλογή...

Εμένα μη ρωτάς τι δείχνει η ζυγαριά μου... Τα ζύγια μου είναι πειραγμένα από καιρό... Μόνο και μόνο που με βλέπεις να της γράφω... σημαίνει πως επιζητώ την παρουσία της και έχω ανάγκη από την αποπλάνησή της... Αλήθεια σου το λέω... κι ό,τι μου κλέβει ναι, χαλάλι της... πιο ανάλαφρο αφήνει το μυαλό μου κι ύστερα... μου φαίνεται απίστευτο πως μέρος της αιθέριας ύπαρξής της, αποτελεί κι ένα δικό, μικρό μου κομματάκι...

Έχει μια ομίχλη έξω... Μια ομίχλη που σε υπνωτίζει...

Βραδιά jazz παράδοσης...

Ανέβασε με μια βαθιά ανάσα της πνοής σου τη λαλιά. Να μου βροντοφωνάξεις τις ματιές σου να στεγνώσουν τα μηνίγγια μου από σκέψεις...

Καθώς τα δάχτυλά σου σέρνονται πάνω σε τεντωμένες τις χορδές, πάνω σε πλήκτρα άσπρα και μαύρα και στα κουμπιά πνευστών από ορείχαλκο, εγώ με το μυαλό μου ταξιδεύω, μέσα σε σκέψεις έρμαια της μουσικής.

Σε βλέπω να χορεύεις και ιδρώνω. Σ' ακούω να μιλάς και σκέφτομαι.

Πώς γίνεται μιλιές, που από χρόνια πάψαν να μιλάν, να μου μιλάνε απ' της ηχούς το στόμα ίσια μέσα στην καρδιά μου?

Ο χωροχρόνος κάμπτεται και καμπυλώνει, ενώνοντας χωροστιγμές που φαινομενικά είναι ασύνδετες... Κι αυτό συμβαίνει πιο συχνά όταν ακούς. Είτε ακούς τις σκέψεις σου, είτε ακούς τις μουσικές ή και πεζές σκέψεις των άλλων... υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα, η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου σου, να γίνει μία με των άλλων, των σχετικών κι ασχέτων παρατηρητών...

Και κάπου εκεί... το χειροκρότημα θα έρθει να σου κόψει τον ειρμό, μα και παράλληλα να επιβραβεύσει αυτήν την ένωση που βίωσες... και να σημάνει την αρχή της επομένης...

Ως την επόμενη λοιπόν... Αντίο.

Αφιέρωμα κατόπιν θέασης...

Ένα φτερούγισμα περιστεριού ξυπνάει πούπουλα και σκόνες... Τα μάτια σου θα πεταρίσουν, μαζί με του πτηνού τα χνάρια, καθώς το χάος γύρω σου θα φαίνεται αναταραγμένο, αντίθετα με την καλή του καθημερινή την όψη.

Μία μανία για μια Βάσω και μια θέληση για ένα χορό σε πιάνει.. χορό μαζί με τις μπουνιές σου για να σκίζεις τον αέρα... Κλοτσιές και κίνηση μανιακού, ξορκίζεις τα κακά που είναι μέσα σου κλεισμένα χρόνια και σε καίνε... Θέλεις μ' αυτήν την κίνησή σου να τις σβήσεις όλες τις φωτιές σου...

Τα κόκκινα μάτια σου ακούραστα κοιτάνε γύρω σου τον κόσμο... Μές απ' το φίλτρο του δικού σου γούστου ξεπηδάνε ιστορίες... Βγαλμένες από συζητήσεις άλλων που μονάχος σου σ' ένα καφέ τις καταχράστηκες... Δε ζήτησαν πνευματικά δικαιώματα... κι εσύ δεν τους τα έδωσες... Εξ' άλλου αν δεν ήταν το δικό σου φίλτρο, ανώνυμες και άνοστες ίσως να μέναν... Υπηρεσίες διάσωσης προσωπικών στιγμών τρίτων... Σσσσσ... μπορεί να σε φορολογίσουν κι από πάνω...

Η μύτη σου σοφραίνεται της πόλης τις κρυφές τις μυρωδιές... Σε άδειους δρόμους φαίνεσαι να σεριανάς σα με αυτήν παρέα είσαι... Οι άλλες οι καρικατούρες χάνονται απ' την πλοκή και μαζί τους η δική σου η καρικατούρα ακολουθεί, αφήνοντας στη θέση της τον εαυτό σου... Λιγάκι εξιδανικευμένο ίσως και κομμάτι πιο ψηλό, πιο ίσιο το περπάτημα σου και η πλάτη, μα πάλι εσύ στα μέσα σου... Λίγο το περιτύλιγμα έφτιαξες για να μη φαίνεται άσχημο στους ξένους που σε παίρνουν μάτι διψασμένα...

Η χρονική σου η σειρά σιγά σιγά θα ξετυλίγεται... Ένα κουβάρι από ανθρώπους, σχέσεις, σκέψεις και στιγμές... Με χαρακτήρες που περίεργοι φαντάζουν και ανύπαρκτοι... κι όμως μες την παραφροσύνη που μας περιβάλει... Μπορεί και να μπορούσαν να υπάρχουν τελικά... Μέσα σε πόσα εκατομμύρια πιθανοτήτων ύπαρξης... πού ξέρεις? Ίσως να πεταχτεί απ' τη γωνιά το δίδυμο από μπράβους αλλοπρόσαλλους... ίσως και λίγο ευγενείς εκεί στο βάθος της σκατένιας τους καρδιάς... έργο κι αυτή μίας σκατένιας τους δουλειάς...

Στην υπόγεια διάβαση που ο φωτισμός της παραπέμπει (ναι) σε φιλμ νουάρ... Με κάτι ανεμιστήρες να κυλούν νωχελικά και η σκιά τους παιχνιδίσματα να κάνει με το άγχος της σκηνής που επίκειται... με κάτι χρώματα στα ρούχα εκτός τόπου... με κάτι φάτσες και διάλογους που φέρνουν θυμιδία και ξενίζουν δημιουργικά τη σκέψη...

Εκεί σ' αυτά τα σκαλοπάτια θα μιλήσει η φάτσα σου... Μισοκρυμένη μες το φως θα μουρμουράει περίεργες σκέψεις στο μυαλό τους... Για άλλο ένα ραντεβού, φτηνά τη γλίτωσες... μα στ' άλλο?

Ένα τρόλλεϋ περίεργο με διακόσμηση ψάρια σε διάφανα σακούλια... Οι λαβές να κρατάν τη ζωή τους κρεμμάμενη... Το τρόλεϋ φάντασμα... Άδειο. Ελεγκτής πουθενά κι ο οδηγός χαμένος κάπου στο πίσω μέρος της σκέψης σου υποθέτω... Αχρείαστος στο πλάνο για να φαίνεται... μονάχα χρήσιμος να οδηγεί το όχημα που πρέπει να κινείται... Δίνει κίνηση στ' ακίνητα χερούλια και τις αεικίνητες διάφανες σακούλες με τα ξεχασιάρικα... ποια? Δε θυμάμαι...

Παλιό με νέο να δένουν... Γραφικό με το όμορφο... Οι σχέσεις να πλέκονται και το φανταστικό με το αληθινό να δένουν σε μια σούρεαλ σάλτσα... Τα μάτια μου πλανήθηκαν μέσα απ' τα πλάνα σου...

Χμμμ... λιγάκι τραβηγμένο και συναισθηματικό αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρω ούτε κι εκτιμούσα ίσως πολύ... Μα μου αρέσουν οι εκπλήξεις και μου άρεσες...

Με τον άγιο Βασίλη αγκαλιά να φωνάζετε πάντα τη Βάσω... Βασούλααααααααα!

Σκαρίφημα...

Ζωγράφισα ένα σκαρίφημα της ανάσας σου. Πάνω σε χέρια σκανταλιάρικα να πέφτει και να τους προσφέρει τη ζωή. Πνοή Θεού... πνοή Θεάς... Και δυο ζευγάρια χέρια σκανταλιάρικα...

Στο πίσω μέρος απ' το γόνατό σου είναι που μ' αρέσει να φιλάω... Το ξέρω πως σου στέλνει κύματα ηλεκτρισμού... Μ' αρέσει να σε βλέπω να τεντώνεσαι και να αναριγείς... Μου δίνει αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που παίρνεις ύστερα από κάθε σου κατόρθωμα.

Η μικρή σου χρόνια χθόνια αλαζονική ματιά, φωλιάζει πλέον μέσα στην ψυχή μου. Με βλέμμα καχύποπτο και κορμί έτοιμο να τραπεί σε φυγή ή να ξεσκίσει το αδύναμο εν δυνάμει θήραμα, στήνω καρτέρι στη ζωή μου. Να 'ναι ένας κρίκος πάνω ή πιο κάτω στην άρρωστη φανταστική μου τροφική αλυσίδα ο επόμενος διαβάτης?

Τα σύννεφα σκοτείνιασαν τη μέρα και το γκρι έχει κερδίσει για την ώρα. Η υποψία μυρωδιάς βρεγμένης γης, φέρνει ανατριχίλες στο κορμί μου. Κάτι από αυτή τη μυρωδιά δεν έχει τόπο... Είναι το ίδιο όπου και να 'σαι πα στη γη. Αυτό δεν ξέρω το γιατί, μα με βάζει σε σκέψεις... (Ουάου! Το λόγο σου μαλάκα μου? Ναι σου λέω! Στο λόγο μου!... :S)

ΥΓ. Η μέρα της μαλακίας, (και) σήμερα...

Πήδα λέμε...

Μαρτύρησα τη φευγαλέα σου σκέψη που περπάτησε σε κάποιο διάδρομο του νου μου. Συνήθισα να σε κοιτάω στα μάτια και να μιλάμε στ' άστοχα. Για κάποιον ξένο που δεν ξέρει τα τερτίπια μας, μοιάζουμε χαζοχαρούμενοι φίλοι.

Εμείς γνωρίζουμε τα λόγια μας τι κρύβουν από πίσω. Σαν τα βουνά που πίσω τους μπορεί να κρύβουν νέους τόπους άφθαρτους, παρθένους... εγώ κι εσύ υψώνουμε τα λόγια μας. Για να κρυφτούνε από πίσω οι έννοιες οι δικές μας, που σαν κοσμογονία φτιάχνουνε καινούριους τόπους νοερούς κι απάτητες καινούριες σκέψεις...

Μίλα μου. Πες μου με τα δικά μας συνθηματικά πως μ' αγαπάς. Το έχω ανάγκη τούτον τον καιρό... Με πνίγει κάτι και δεν ξέρω πως να το σκοτώσω. Θέλω να πιω το αίμα του, να ξανανιώσω ζωντανός... Μονάχα με το θάνατό του θα μπορέσω ν' ανασάνω πάλι και ν' αρθρώσω λόγο. Ως τότε πρέπει να μονολογείς... Τα λόγια σου μου δίνουνε κουράγιο...

Η σκέψη πως υπάρχεις εκεί έξω, με ησυχάζει... Τα βράδια σ' αγκαλιάζω νοερά και παίρνω δύναμη. Στα σκοτεινά μου μέσα είσαι φως. Κι αν κάνεις που και που πως σβήνεις... πάλι σ' ανάβω με τη θέληση άρρωστου πυρομανή...

Έχω βαρεθεί τη μαυρίλα... Έχω βαρεθεί την πόρτα που δεν ανοίγει... Πώς θα γίνει να πηδήξω το φράχτη που τόσο καλά τον έφτιαξα?

ΥΓ. Φιλαράκι εδώ που τα λέμε το ερώτημα είναι πολύ πιο απλό... Πώς θα γίνει να "πηδήξεις" γενικώς... μπας και σταματήσεις να κλαψουρίζεις και δε μας ζαλίζεις κι εμάς τα παπάρια... Λέμε τώρα... :p

Συνταγή...

Συνταγή...

Παίρνουμε ένα όμορφο βράδυ... το γεμίζουμε με κρασιά και φαγιά... και κουβέντες όμορφες και απαραξήγητες... Με κατανόηση και αστεία να ρέουν...


Στο τέλος του βραδιού προσθέτουμε ένα μαλακισμένο τελείως σχόλιο που παρεξηγεί μια καλή πράξη με μια τελείως ιδιοτελή και μαλακισμένη από πλευράς κινήτρων πράξη...


Και βουαλά... έχουμε μια πανέμορφη βραδιά που καταλήγει σε μια τελείως για τον πούτσο βραδιά στην οποία δεν μπορείς καν να βάλεις το άτομο που είπε τη μαλακία στη θέση του, γιατί θες να μην το χαλάσεις για τον κολλητό σου...

Γαμώ την παναγία σου και το χριστό σου μαλακισμένη που χωρίς να ξέρεις το παραμικρό για μένα, πετάς τη μαλακία σου και εκφυλίζεις μια πράξη που έγινε καθαρά με καλή πρόθεση, σε μια πράξη που έγινε και καλά τελείως ιδιοτελώς, λες και είμαι κανά μαλακισμένο δεκαπεντάχρονο... Άντε και γαμήσου λοιπόν... τράβα στα γαμίδια και μη σε ξαναπετύχω, γιατί είτε γαμήσει είτε δε γαμήσει ο κολλητός μου, θα σου βγάλω την κιλότα και θα την κουνάω πέρα δώθε, σα να μην υπάρχει αύριο...

Μαλάκα έλεος... Πας να κάνεις κάτι καλό και σου το γαμάνε χωρίς κανένα λόγο? Για τον πούτσο τελείως... Άντε και γαμίδια γαμώ...

Για τον πούτσο καβάλα όμως... Παίζει να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ξενέρωσα τόσο κάνοντας κάτι καλό... :(

Για τον πούτσο καβάλα... Ξενέρα από τις λίγες...