Ταμπού my ass!...

Είμαι στο λεωφορίο, πάω πρώτη λυκείου... γυρνάω από Αθήνα. Το λεωφορίο είναι άδειο σχεδόν... Πάω και πιάνω θέση σε δυάδα από καρέκλες... Ανεβαίνει τύπος (γλοιώδης καραμπάμ...) και ενώ, όπως ήδη είπα, είναι άδειο το λεωφορίο... έρχεται και κάθεται δίπλα μου... Ξεκινάει το λεωφορίο και ο τύπος μου πιάνει κουβέντα... στην αρχή περί ανέμων και υδάτων... Στη συνέχεια πάει στο σεξουαλικό η κουβέντα... Με ρωτάει αν έχω γκόμενα... είχα τότε... Με ρωτάει αν πηδιόμαστε... πηδιόμασταν (να ναι καλά η κοπέλα...) και σκάει η ερώτηση κλειδί...

- Έχεις ταμπού στον έρωτα? (βαράει καπάκια καμπανάκι στο μυαλό μου... οπότε προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ρωτάω...)

- Όταν λες ταμπού... τι εννοείς? (...)

- Ε, ξέρεις... (όχι μαλάκα μου δεν ξέρω... γι'αυτό και ρωτάω εξάλλου...) να τον δίνεις σε άντρες... να τον παίρνεις από άντρες και τέτοια...

- Ε ΝΑΙ! Αυτό το ταμπού το έχω! του κάνω... (από πότε έγινε ταμπού ρε παιδιά αυτό? Ποιο meeting έγινε και δε με φωνάξαν να ψηφίσω ffs...)

Καπάκια σηκώνεται, πατάει κουμπάκι για στάση και κατεβαίνει... Έλεος...

Τέσπα... την ιστορία την είπα για να μπω στο θέμα των και καλά ταμπού στο σεξ... Δεν το καταλαβαίνω και πολύ καλά... Ταμπού στον στοματικό έρωτα... ταμπού στον πρωκτικό... στο (με μέτρο) ξύλο κατά τη διάρκεια... στο πιάσιμο μαλλιών κατά τη συμπαθέστατη πίπα... ταμπού στα βρωμόλογα κατά τη διάρκεια... ταμπού και στα πασίγνωστα και πολύ αστεία... pussyfarts... Ε, έλεος πια...

Εσύ τι ταμπού έχεις γλύκα?

Καλά καλά... πατάω κουμπάκι να κατέβω...

Loth in da house!...

Ένα γαμάτο σαββατοκύριακο τελείωσε...
Έσκασε στην αθήνα η λοθ και βρεθήκαμε και πάλι μετά από μήνες... Πέραν τούτου, έγινε μια γαμάτη συγκέντρωση στο σπίτι της lee με όλα τα άτομα (καλά... σχεδόν όλα... έλειπε ο αγαπούλης eggod... o chef και η Δ.) που γούσταρα να δω... Έπεσε το άπειρο γέλιο... ήμουν όπως πάντα σκατήκαφρος και το απολάμβανα... και δεν ήταν το μουνάκι ο αυγοθεός που μερικές φορές... σπανιότατα... λέει κι αυτός καμιά καλή ατάκα και μου κλέβει τη δόξα... (μουχαχαχαχα δε σε χάλασε ψαρά... :P).
Η μικρή μας λοθ... στο blog της μπορεί να φαίνεται πως έχει κατάθλιψη or fucking something... Στην πραγματικότητα, όταν είναι με τους φίλους της δεν έχει καμία σχέση με το blog... Μιλάμε πως είναι τρελό άτομο... Σε πρώτη φάση όταν πρωτοέρχεται, ή όταν πάμε εμείς και μας πρωτοβλέπει... δε σταυρώνεις κουβέντα... Ρε ούτε κιχ! Ξεκινάει να σου λέει τα πάντα με ρυθμούς πολυβόλου! Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το βουλώσεις και να κάτσεις να απολαύσεις το σόου... Βγάζει απίστευτο γέλιο η μικρή θεά... Κράξιμο ατελειώτο για τα πάντα και τους πάντες...
Γκρίνια... τρελή γκρίνια... αλλά απολαυστική γκρίνια... my kind of γκρίνια ρ'αδερφέ... Χάρμα αυτιών είναι η κοπέλα... Και φυσικά, όσο είναι μαζί μας, μάς δίνει μια πλήρη εικόνα της οδοντοστοιχίας της... μιας και δε σταματάει να γελάει... Έχεις δει άνθρωπο να γκρινιάζει χαμογελώντας? Όχι? Δεν έχεις γνωρίσει τη μικρή μας λοθ λοιπόν...
Αυτήν τη φορά, την ευχαριστήθηκα πιο πολύ απ'όλες... Επιτέλους την πάλεψε να αράξει... Δεν ήταν στο τρέξιμο, δε μας άγχωνε, ήταν χαλαρή... Και το καταδιασκεδάσαμε... Χάρηκα πάρα πολύ όταν χτες το βράδυ, μετά τις μπυρίτσες που ήπιαμε, γυρίσαμε σπίτι και είχε το ηλίθιο χαμόγελο της durex ζωγραφισμένο στο προσωπάκι της... μόνιμα... ρε με κόλλα της είχαμε κολλήσει το χαμόγελο... σαν τον joker μετά τα χημικά :p
Χάρηκα πάρα πολύ που ήρθες λοθάκι :) Χάρηκα πάρα πολύ με τη χαρά σου... που συνέβαλα κι εγώ έστω και λιγάκι... που κατάφερες να τα πεις (ελπίζω...) με την καρυάτιδα... που γέλαγες, που γούσταρες... Να μας έρχεσαι πιο συχνά και σύντομα να μας ξανάρθεις για μόνιμα...
Φιλάκια πολλά και να την παλεύεις εκεί με τους μαλάκες που σε πρήζουνε... δεν είναι μόνιμο... Δες το θετικά... θα βρεις καινούριους μαλάκες όταν επιστρέψεις εδώ! Μάκια ρε :D

Αγώνες μαλακίας...

Μετα-blogging... Αυτά τα μετα-κάτι δεν τα είχα πιάσει ποτέ... Πίστευα πάντα πως είναι gay εκφράσεις από trendy τύπους (btw trendy = βρισιά in my book...). Νομίζω πως είναι θλιβερό... το να μην έχεις θέμα... να μην έχεις κάτι να πεις, και να το ρίχνεις στο κράξιμο των άλλων... Βέβαια το κάνω κι εγώ... το θέμα όμως είναι πως λίγοι (και δε βάζω σε αυτούς τον εαυτό μου...) έχουν την απαραίτητη ικανότητα να το κάνουν σωστά...
Ο bruce ήταν ένας από αυτούς... Τώρα έχει σταματήσει βέβαια και δεν ασχολείται... Imho μαλακία του... είχε πολύ γέλιο... και αν δεν ήσουν κολλημένος είναι σίγουρο πως διασκέδαζες το κράξιμό του, ακόμη κι αν έκραζε εσένα... Τώρα πια μόνο μαλακισμένα τελειωμένα τυπάκια ασχολούνται... και το μόνο που είναι ικανά να κάνουν είναι να μπαίνουν σε ηλίθια παιχνίδια του γυμνασίου, ποιος θα βρίσει τον άλλον καλύτερα... δηλαδή έλεος...
Πέρα από αυτό, ασχολούνται με εντελώς καμένα άτομα... τόσο καμένα που το να ασχοληθείς μαζί τους σε κάνει εξίσου και χειρότερα καμένο... Άσε που τους δίνεις και λόγο ύπαρξης με το να τους δίνεις σημασία... Είναι γνωστό πως όλοι χρειαζόμαστε κάποιον και ιδανικά κάποιους και εντελώς ιδανικά πολλούς, να ασχολούνται με την πάρτη μας... Δεν είναι κακό αυτό...
Για να συμβεί υπάρχουν δύο επιλογές... Η μία είναι να είσαι γαμώ τα παιδιά... καλός σε κάτι που να ενδιαφέρει και άλλους... συμπαθητικός.... αστείος... τέλος πάντων να έχεις ορισμένα καλά στοιχεία που τραβάν και των άλλων την προσοχή... Ο άλλος τρόπος είναι το αντίθετο... δηλαδή το να ξεχωρίζεις διά της μαλακίας που σε δέρνει πατόκορφα κι αλύπητα... και αυτόν τον δρόμο έχουν επιλέξει διάφοροι τύποι που έχουν blog... και με ακριβώς αυτούς ασχολούνται άλλοι τύποι, που πολλές φορές εμφανίζονται και ως και καλά έξυπνοι και γαμάτοι... ενώ στην πραγματικότητα είναι το ίδιο θλιβεροί με τους προαναφερθέντες θλιβερούς μαλάκες...
Μιζέρια... να στάζει από παντού... Όταν κάποιος είναι εξωφρενικά μαλάκας, δεν αποτελεί πρόκληση να το εμφανίσεις και να το προβάλεις... κάνει μπαμ.... ακόμη και σε καθυστερημένους... κάνει τριμπάμ... όταν όμως επιλέγεις να το προβάλεις αυτό και να το παίξεις και καλά μάγκας με το να την πεις σε έναν θλιβερό μαλάκα... όχι απλώς μπαίνεις στην ίδια κατάταξη μαλακίας... τα πας ακόμη καλύτερα από αυτό... Είσαι μια θέση πιο πάνω στους μαλάκες όλων των εποχών... διαιωνίζεις τη μαλακία... και γενικώς είσαι τραγελαφικός, γραφικός, κονιόρδος... και γουστάρεις κι όλας...
Γράφεις με κεφαλαία φωνακλάδικα γράμματα το πόσο μαλάκας είναι ο... μαλάκας... χαχαχαχα και τα ίδια γράμματα σε κοιτάζουν και σου κλείνουν το μάτι... Το να μπεις σε αγώνα εξυπνάδας με έναν μαλάκα είναι το ίδιο με το να προκαλέσεις σε αγώνα τρεξίματος κάποιον που δεν έχει πόδια... και μάλιστα δεν έχει καν πατερίτσες... Κόβεις το νήμα και περήφανα βροντοφωνάζεις: ΚΕΡΔΙΣΑ!!!!!
Ναι... είσαι ο νικητής αρχοντομαλάκας... τσίμπα μια κλανιά μου για μετάλλιο....

Μια βάση στη μούρη!...

Ο θαυμαστός κόσμος του IT... (όχι του μισού μου εαυτού... It Is... για Information Technology μιλάμε...). Καθώς γράφω ό,τι γράφω αυτή τη στιγμή... παραβρίσκομαι σε συνάντηση IT consultants (καλά... ο θεός να τους κάνει αλλά λέμε...) και πωλητή servers... μιλάμε οι πωλητές γενικώς είναι από τους πιο γλοιώδικους τύπους evah! Κι όμως... όσο πιο γλοιώδης είσαι τόσο πιο καλά και (κυρίως) μαζικά πουλάς...

Τι έλεγα όμως? Α ναι... για τον θαυμαστό κόσμο του ΙΤ... Είσαι μέσα στην τεχνολογία αρκεί να το θες... Έχεις να κάνεις με ζώα... θες δε θες... ακούς τα καλύτερα ανέκδοτα που βγαίνουν από τη ζωή... αισθάνεσαι απαραίτητος (ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι ούτε απαραίτητος, ούτε αναντικατάστατος...) και έχεις τη δύναμη να κρέμονται όλοι από τα παπαράκια σου... ακόμη κι αν είσαι ο τελευταίος στην αλυσίδα της ιεραρχίας... ο διευθυντής σου θα σκάσει να ζητήσει τη βοήθειά σου... και αυτό είναι νομοτέλεια... και είναι τέλεια...
Αυτά ξεκίνησα να γράφω χτες καθώς περίμενα τη βάση να patchαριστεί... Μετά μου έφτυσε το σύστημα τη βάση στη μούρη... και πήγαν 10 ώρες δουλειάς χαμένες... Μέγιστη ήττα... Το κακό με το IT είναι αυτό... Μπορεί να έχεις κάνει παπάδες... μπορεί να έχεις σκίσει την κωλάρα σου και να ξέρεις τον πάτο σου... όμως είναι τόσο χαοτικά τα συστήματα που πάντα κάτι μπορεί να πάει στραβά, όσες προβλέψεις και να έχεις κάνει... Φυσικά επειδή οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα... θα αρχίσουν να κάνουν υποθέσεις είτε για σένα, είτε για την αποτελεσματικότητα του συστήματος... Τι να κανς... Τους γράφεις στα παπάρια σου και προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου...
Ηθικόν? Α ΚΜΑΙ Ο ΤΑ ΤΟΝ Ν Ν Ν Ν Ν Ν Ν Ν Ν!!!!!

Γαμωσταυρίζοντας τον εαυτό μου από μέσα μου...

Ανατρέχω στο παρελθόν... το bloggικό παρελθόν δηλαδή... και προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι αυτός ο It Is που έγραφε τότε... Τον πάω περισσότερο από τον τωρινό... Ήταν πολύ πιο αστείος και πιο κατανοητός... Εδώ και μήνες την έχει δει πολύ κουλτούρα να φύγουμε ο τύπος... και μου τη σπάει αυτό...
Μου τη σπάει, γιατί θυμάμαι όταν είχε ξεκινήσει το blog, ο στόχος του δεν ήταν να γίνει αποτυχημένος δήθεν σουρεαλιστής... Ο στόχος του ήταν να δοκιμάσει να καταφέρει να κάνει τον κόσμο να γελάει... και τα πήγαινε καλούτσικα τολμώ να πω... Τώρα... τώρα προσπαθεί να γράψει κάτι που να έχει αμυδρά έστω χιουμοριστική χροιά και δεν του βγαίνει τίποτα...
Σα να έχει καεί το χιουμοριστικό του λαμπάκι... Έχει χάσει το νόημά του το αρχικό αυτό το γαμωblog... Βέβαια παράπονο δεν έχει (ο It Is ντε!...) Και κόσμο γνώρισε και με κόσμο που ενώ είχε γνωρίσει και τα πηγαίνανε καλά τα έσπασε... και καλά έκανε που τα έσπασε γιατί μαλάκας ήταν αυτός ο κόσμος και του τα έσπασε... και διάφορα άλλα τέτοια... Αλλά...
Υπάρχει αυτό το γαμημένο το αλλά πάντα... Θέλει να επιστρέψει back in the old days... Που έγραφε μαλακίες και γέλαγε (πολλές φορές μόνος του...) και γελάγανε και οι άλλοι με τις μαλακιούλες του... Τότε που ήταν εντελώς άγνωστος ακόμη και από τους ελάχιστους αναγνώστες του και μπορούσε να λέει και καμιά πιο δική του μαλακία... χωρίς να αυτολογοκρίνεται επειδή όσοι θα διαβάσουν τη μαλακία του μπορεί και να παρεξηγηθούν ή να αρχίσουν τις υποθέσεις... (οι οποίες θα είναι και σωστές υποθέσεις δυστυχώς...). Θέλει και πάλι να γράψει μια προσωπική του μαλακία και απλώς να ακούσει μια άποψη (ηλίθια συνήθως :p) από εντελώς αγνώστους... όχι να πρέπει να δίνει εξηγήσεις και μαλακίες τούμπανα...
Αλλά το κυρίως πρόβλημα είναι που δεν του βγαίνει πια το γαμωχιούμορ (όποιο και όσο είχε... αν είχε ποτέ...) όταν πάει να σκαρφιστεί το επόμενο ποστ... Ρε να ιδρώνει... ρε να σφίγγεται... δεν του βγαίνει... τελεία και παύλα... Πούτσες μπλε λοιπόν... Το γαμωbloggάκι μας, έχει ξεπέσει στην κατηγορία του αποτυχημένου σουρεαλισμού... Του "την έχω δει και καλά ποιητής - συγγραφέας - καλλιτέχνης ρε αδερφέ!".
Μαλακίες που κάποτε κοροϊδεύαμε (και ακόμη κοροϊδεύουμε πίσω από την πλάτη σας...) και τώρα κάνουμε... Αίσχος, αίσχος... αίσχος και ντροπή! (Ο φίλος μας ο γιούχου, να είναι αδερφή! άσχετο...).
Βαριέμαι πλέον αυτήν την μαλακισμένη εικόνα του It Is... τη βαριέμαι και θέλω να την πετάξω... όπως βαριόμουν άλλες εικόνες του και τις πέταξα... και έτσι... όμορφα και παρανοϊκά... εγώ και οι υπόλοιποι εκατόν είκοσι οχτώ χιλιάδες τετρακόσιοι πενήντα δύο εαυτοί μου συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε και να συμπορευόμαστε, εγκλωβισμένοι σε ένα άχαρο και βρώμικο κελί, που θέλει να λέγεται σώμα... και σκεφτόμαστε να πούμε ένα μεγάλο και ηχηρό: "Άντε και γαμήσου" στο παρόν blog και με πλήρη μυστικότητα να ανοίξουμε κάποιο άλλο... μια καινούρια αρχή με άλλο ύφος, ήθος και σθένος... ενδεχομένως και με χιούμορ... Ή στη χειρότερη, να έχουμε όπως κάθε κατεστραμμένος δύο (ή και περισσότερα...) παράλληλα blogs, με διαφορετικά όμως nicks...
Ahhhhhh... a fresh new start... or maybe not... who the fuck knows... Until we meet again...


EAT ME!

Ατσούμπαλα πατώντας το πτώμα σου...

Ανεμομαζώματα... διαβολοσκορπίσματα... οι σκέψεις σου βαλτώνουν στου μυαλού μου τα κόσκινα και τ' αναμαλλιασμένα παιδαρέλια, σε παραλίες άμεμπτες μ' εμπαίζουν, ανάμεικτα μαζί με τους αφρούς, εξατμίζονται και γίνονται με τη ζεστή σου αγκαλιά, συνωθήλευμα εικόνων, μυρωδιών και γεύσεων και έρχονται να σου γαργαλίσουν τη μασχάλη του μυαλού σου, που για καιρό τώρα κάτι περίμενε για να ερεθιστεί και για να νοιώσει πάλι νέα κι ενεργή, καθώς ανάλγητη για χρόνια έστεκε και κοίταζε την ερημιά τριγύρω σου, που εσύ μονάχη καλλιεργούσες, κάνοντας το παν και τίποτα, έτσι ώστε κανείς να μη βρεθεί στο οπτικό σου το πεδίο, πεδίο μάχης επικής και διγενής και χάρος, αλώνια με σπασμένα στάχια και αλεύρια πασπαλισμένος, από μυλόπετρες που διένυσαν χιλιάδες τα χιλιόμετρα της κυκλικής τους της τροχιάς, την πρώτη ύλη φτιάχνοντας για τις των σκέψεών σου τις ζυμώσεις, πού να ζυγώσεις(?), ποιον να δεις(?) και ποιον να ανταμώσεις(?), προτού η ζύμη σου ομοιόμορφα να απλωθεί στο χάος, να πάρει μέσα της τα άστρα και τα νέφελα συθέμελα να προσκολλήσει, ανίερα και ιερά και τάφους μ' αναμνήσεις, εξουσιάζοντας εσέ και κάθε πεθυμιά σου, να συνταιριάζεις ουρανούς και γη και σπέρμα αιώνιο, σε μια καμένη από πόθο καρδιά, χτυπά και χτύπα με κι εσύ αλύπητα, αίμα να βγάλω, ζωντανός να νοιώσω, το ένστικτό μου να ξυπνά μέχρι να σε σκοτώσω κι αφού το πτώμα σου πατώ, δίπλα σου γονατίζω και με κλαυθμούς και οδυρμούς την τύχη μου κακίζω... εις μάτην... εις... ενός... ένα!


Απίστευτες μαλακίες... ζέστη... Can't... go on! Screw you guyz... I'm going home!

Fighting with a god...

Συζητήσεις επί συζητήσεων τις τελευταίες μέρες. Συζητήσεις κουραστικές αλλά και όμορφες... Συζητήσεις που γεμίζουν, που προκαλούν έντονα συναισθήματα, που σε βγάζουν εκτός εαυτού στιγμές, στιγμές και γίνεσαι ένας αλαζονικός μαλάκας και άλλες που βρίσκεις το κουράγιο να παραδεχτείς πως έκανες λάθος και να αλλάξεις λιγάκι ένα από τα λουπάκια του μυαλού σου...
Έστω και ένα λουπάκι αλλαγμένο είναι κέρδος... Αλκοόλ και λόγια έντονα συνθέτουν την είκόνα. Κούραση γλυκιά από αγώνες του λόγου. Αγώνες αλληλοαφύπνισης και όχι μέτρημα ρητορικής. Ειλικρινής επικοινωνία. Ειλικρινή μάτια... Βλέμματα που κοιτάνε κατευθείαν καρδιά... Μετράνε παλμούς και σταματάνε όπου αντέχεις...
Και ξαφνικά καταλαγιάζουν όλα. Δύο φίλοι εξουθενωμένοι κάθονται δίπλα, δίπλα. Λίγο πριν όλοι νόμιζαν πως μαλώνουν. Λίγο πριν η ενέργεια που ανταλλάσσονταν ήταν τόσο έντονη που σχεδόν την έβλεπες... Τώρα κάθονται και μετράνε απώλειες και κέρδη... και οι απώλειες είναι μονάχα σε κούραση... και τα κέρδη είναι ανεκτίμητα... Κοιτάζονται σαν κοκόρια αλλά ξέρουν... Η αγάπη ρέει... Μετά από τόση ένταση και τα κορμιά στέκουν ήρεμα... η στάση του σώματος μόνο αμυντική δεν είναι... Συγχαρητήριες αγκαλιές με τα μάτια... Ωραίος! Καιρό είχα να παλέψω τόσο όμορφα... Χωρίς να φοβάμαι τι θα πω ή πώς θα το πω... γιατί ξέρω πως καταλαβαίνεις τις μαλακίες μου και τα καλά μου... γιατί μοιάζουμε... γιατί ξέρεις τις αδυναμίες μου που είναι και δικές σου... γιατί σέβεσαι τον εγωισμό μου αλλά και του επιτίθεσαι με λύσσα... όχι για να με ταπεινώσεις...
Είναι δύσκολα αυτά τα ντέρμπι... Είναι τόσο δύσκολα, όσο και όμορφα... και το καλύτερο είναι πως πάντα νικάνε και οι δύο...

Κοιμήσου...

Αναμφίβολα σου λέω αναμφίβολα... Δεν έχω χρόνο να κοιτάξω το εγώ σου... Τώρα τα μάτια μου καλύπτει παραπέτασμα καπνού, και των αυτιών μου τις οπές κλείνουνε βάγια.
Ανακαλύπτοντας τον κόσμο του απώτερου σκοπού, χρυσώνεις το χάπι, κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια και στο μυαλό σου ρέουν συνελεύσεις κι ολομέλειες, γερουσίες και συνδικαλιζόμενα ζώα, που αποφάσεις παίρνουν δια βοής και τη ζωή σου καθορίζουν, ενώ εσύ μαζεύεσαι σε κάθε κέλευσμα, πρόθυμος και υπάκουος και στοιχισμένα προχωράς και εκτελείς, δουλεύεις και παράγεις έργο, ξενυχτάς και χάνεις τις έναστρες νύχτες, χάνεις φίλους, χάνεις έρωτες, ξοδεύεις και ξοδεύεσαι, καταναλώνοντας και προσπαθώντας με την κατανάλωση χαρά ν' αντλήσεις, της ζωής σου ολοκλήρωση καθώς να ήταν, η αγορά του τάδε και του δείνα προϊόντος, ενώ κι εσύ προϊόν κατάντησες, στα χέρια εμπόρων αδίστακτων, προστατευτών της δήθεν τάξης και ασφάλειας, της εύρυθμης λειτουργίας της κακιάς κοινωνίας κι όταν το λεν αυτό, εσένα εννοούν κακό, γιατί εσύ σκέφτεσαι και που και που ξεστοιχίζεσαι και τους χαλάς την παρέλαση άψυχων ρομποτικών κορμιών, που χρόνια πάλευαν να φτιάξουν... σκοτώσου για τη μαμά πατρίδα, σκοτώσου για τον ιδανικό θεό μας, σκοτώσου για τη μεγάλη εθνική μας οικογένεια και όταν δε χρειάζεται να σκοτωθείς από οβίδες, σκοτώσου για την εταιρική σου οικογένεια την παγκοσμία, αν και τυφλός άμα δεν είσαι θα δεις και πως στις άλλες περιπτώσεις για κάποια εταιρία σκοτώνεσαι και πάλι κι ας μη δουλεύεις σε αυτήν... παγκόσμιε δούλε μου, κοιμήσου, θα έρθει και η ώρα σου κάποια στιγμή να γίνεις άνθρωπος ελεύθερος... μαζί σου θα κοιμούνται και όλοι όσοι σκέφτονται, ανήμποροι να αντιδράσουν, ή ιδιοτελώς σκεπτόμενοι.

Ώρα για δίαιτα...

Κοιτάζοντας τα μάτια σου βλέπω τη γη, τον ουρανό και τη θάλασσα να έχουν συγκεραστεί... Ανεμοδούρια φυσάνε φως από χαραγματιές στο χρόνο σου. Όμοροι κύκλοι συνθέτουν τις σκέψεις σου. Άμορφα φύλλα, τα μαλλιά σου χύνονται στους ώμους σου. Μια κολώνα δωρικού ρυθμού στηρίζει το κεφάλι σου.
Αλεπούδες και σοφά πουλιά, συμβούλιο συμβολικό, συνεδριάζει για την αγάπη μας. Οι αποφάσεις τους βαραίνουν πολλαπλά, όταν σε σκέφτομαι. Σκαιώδη τα μάτια σου, κοιτάνε βαθειά μέσα μου. Τρομάζω με τη γύμνια μου και κρύβομαι κι έτσι κερδίζω το χαμόγελό σου. Περιπαιχτικά με κοιτάς και ριγώ ολόκληρος.
Αναίμακτα σφάζεις τη σκέψη μου και την τρως. Δικός μου σκοπός είναι να σκαρώνω σκέψεις και δικός σου να τις τρως. Αν κάποτε στερέψω, ξέρω, το τέλος μου θα είναι σίγουρο. Το ανέμελο πρόσωπό μου, το κάποτε, έγινε μια μάσκα υποδαυλισμένης δουλικότητας, άγχους επιβίωσης και καταναγκασμού. Χιλιάδες ξεριζωμένες σκέψεις συνθέτουν το χάρτη του μυαλού μου τον κάποτε γεμάτο στεριές.
Οι θάλασσες πληθαίνουν, άγριες, άδειες, ξένες και εχθρικές. Θα καταβροχθίσεις τα πάντα μου αργά μα σταθερά. Να παράγω κι άλλες στεριές για σένα, ναι... μα πώς? Πως να στεγνώσω τις θάλασσες? Πως να ζωντανέψω τις θύμησες των στεριών, των βουνών που περήφανα χλευάζουν των πεδιάδων τη μονοτονία?
Στάχια και θάμνοι ακανθώδεις, όλα βορά σου. Δέντρα και ζώα, πέτρες και άμμος, ήλιος και φεγγάρι... κομματιασμένα κείτονται περιμένοντας τις ορέξεις σου. Κι εγώ παράγω, και θα παράγω, για όσο μπορώ. Για να μη μείνεις ποτέ νηστική, να μη σε δω να με τελειώνεις. Όχι για να μην τελειώσω... απλώς για να μη δω εσένα να τελειώνεις εμένα, που τόσο σ' αγάπησα... Γιατί τότε μπορεί από αδυναμία μου να φύγω με ψεγάδια στην εικόνα σου που έχω πάντα στο τσεπάκι το κρυφό του μυαλού μου.
Εκεί, σ' εκείνο το τσεπάκι, έχω φυλάξει λίγη άμμο και μια εικόνα σου ζώσα.
Καλή μου... ώρα για δίαιτα....




ΥΓ Φιλάκια... Όχι δε μιλάω για καμία κοπέλα... σίγουρα όχι την κοπέλα μου... που ούτε δίαιτα θέλει, ούτε με καταβροχθίζει και όχι δεν είμαι εγώ ο τύπος... οπότε άσε τις συμβουλές ναι?

Ωδή σε ένα νεκρό περιστέρι...

Χτες το βράδυ πάτησα ένα περιστέρι. Κατά λάθος. Κατά λάθος τερμάτισα την ύπαρξή του. Κατά λάθος έδωσα τροφή στις γάτες. Το περιστέρι ήταν μάλλον άρρωστο. Περνούσα με το αμάξι... βράδυ, το είδα, πήγα αργά και σκεφτόμουνα... οκ περιστέρι είναι. Μόλις θα πλησιάσω αρκετά, θα κάνει ένα φαπ! με τα φτερά του και θα πετάξει.. αποκλείεται να κάτσει εκεί να το πατήσω... Το περιστέρι όμως ήταν μάλλον άρρωστο και το φαπ! δεν ήρθε ποτέ... Αντί για αυτό ακούστηκε ένα κρατς, τα κόκαλά του που έσπαγαν... Το κρατς αυτό ακούστηκε και μέσα στην καρδιά μου...
Κοίταξα με αγωνία τον καθρέφτη παρακαλώντας να κάνω λάθος... Το περιστέρι, κείτονταν εκεί και ψυχορραγούσε. Σήκωνε με αγωνία τη μία του φτερούγα καθώς ήταν ξαπλωμένο στο πλάι και αγωνιούσε...
Είναι η δεύτερη φορά που πατάω με αμάξι κάποιο άρρωστο πουλί, μην περιμένοντας πως δεν είναι σε θέση να πετάξει... Την πρώτη φορά ήταν ένα κοτσύφι... Μαύρο, κατάμαυρο, με ένα πορτοκαλί ράμφος... Τότε όπως και τώρα ελάττωσα ταχύτητα και όμως... Δεν μπόρεσε να πετάξει. Τότε όπως και τώρα το κρατς ακούστηκε μέσα στην καρδιά μου. Τότε όπως και τώρα κάτι δυσάρεστο είχε συμβεί λίγο πριν πατήσω το πτηνό... Τότε και ίσως και τώρα... κάτι κακό μου συνέβη και μετά. Σαν οιωνός κακός... Όπως η προφητεία της αργούς, από της Αθηνάς το ιερό το ξύλο που ‘χε πει... Αφήστε ένα περιστέρι... αν περάσει το περιστέρι από τις συμπληγάδες πέτρες, θα περάσει και το καράβι... Αν όχι.. γυρίστε πίσω...
Να γυρίσω πίσω, οκ... Αλλά πού? Εγώ δε ζήτησα χρησμό για να χαράξω ρότα συγκεκριμένη... Εγώ δε ζήτησα τίποτα... Και να σου το περιστέρι που δεν περνάει τις συμπληγάδες... Τι με περιμένει?
Είναι δυσοίωνος ο θάνατος της περιστέρας... Είναι δυσοίωνες και οι σκέψεις μου...

Anybody still out there?...

Στριφογυρίζει στο μυαλό μου ένα ποστ, που ακόμη δεν ξέρω το περιεχόμενό του... Δεν ξέρω τι θα γράψω... Αλλά το γαμώχερο με τρώει... Οπότε ξεκινάω να γράφω με άγνωστους ακόμη σκοπούς και προορισμούς του λόγου... όπου λόγος, σημαίνει και λογική...
Σκεφτόμανε, τις προάλλες καθώς οδηγούσα, που γενικώς δεν είναι καλό αυτό... οδηγώ και σε σκέφτομαι κι αυτό ειν'επικίνδυνο... αλλά και η σκέψη από μόνη της επικίνδυνη είναι.. τέσπα, μη σας μπερδεύω... σκεφτόμανε που λέτε, πως το ζώο-άνθρωπος, όσο περισσότερο υποβαθμισμένο είναι νοητικά, ή και οικονομικά, ή και... τέσπα όσο πιο υποβαθμισμένο γενικώς είναι, σε όλους τους πιθανούς τομείς... τόσο πιο άγριο και βίαιο είναι. Τόσο πιο αποτρόπαια (για εμάς τους και καλά μη υποβαθμισμένους, ή αναβαθμισμένους αν ποθείτε...) τα εγκλήματά του, τόσο πιο βίαια και βάναυσα... Τώρα θα μου πεις... γιατί είναι καλύτερο να πεθαίνει κάποιος από μια βόμβα εκ πολεμικού αεροπλάνου εκπορευόμενης, ή από τα κατάλοιπα του απεμπλουτισμένου ουρανίου, από το να σκοτώνεται μετά από βασανιστήρια, και να βρίσκεται αποκεφαλισμένος με τα παπάρια του στο στόμα (αν ήταν ανήρ...)... Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο... και στην περίπτωση μάλιστα του απεμπλουτισμένου ουρανίου... το βασανιστήριο του καρκίνου και των δυσπλασιών (που μάλλον είναι είδος καρκίνου κι αυτό αλλά παίζει να λέω και μαλακίες...) είναι και πιο μακροχρόνιο... και ενδεχομένως εξίσου επίπονο... μιας και δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να χτυπάν μορφίνες για τον πόνο, πόσο μάλλον σε χώρες που υπέστησαν ανηλεείς βομβαρδισμούς...
Τέσπα, χάθηκα πάλι... Ερωτώ λοιπόν... Αν δούμε χώρες αφρικανικές, ή λατινοαμερικανικές, που θεωρούνται από όλους εμάς τους πολιτισμένους καικαλάδες, τηλεορασάκιδες, τριτοκοσμικές... και αν έστω για λίγο ξεπεράσουμε τη βαρεμάρα μας που μας αποτρέπει από κάθε εντολή του εγκεφάλου για σκέψη... θα δούμε ενδεχομένως, πως στις χώρες αυτές, διαπράτονται, ή έχουν στο παρελθόν διαπραχθεί, τόσο απάνθρωπες καθημερινές σφαγές, αδιακρίτως ηλικίας ή φύλου (ισότητα δε μου θέλατε καριόλες μου? Πάρτε να'χετε...) που ακόμη και κάποιοι κυνικοί, μπορεί να ταρακουνηθούν ελαφρώς... (εάν όχι, φωνάξτε με να σας ταρακουνήσω εγώ... ένα ρόπαλο του μπέισμπολ... ή όπως αλλιώς το λένε αυτό το σκουπίδι-το πιο βαρετό άθλημα του κόσμου-τόσο βαρετό που προτιμώ να βλέπω μύγες να κάνουν σεξ... μερικά χτυπήματα στο κεφάλι και ταρακουνήθηκες! trust me...).
Κατά γενική ομολογία, οι χώρες αυτές, θεωρούνται υποβαθμισμένες... Χωρίς να έχω έρθει σε επαφή ποτέ (και γι'αυτό μπορώ και γράφω αυτή τη στιγμή...) με κάποιον από τους σφαγιαστές... κόβω το καβλί μου φέτες, πως είναι τόσο ζώα, που με το ζόρι μπορούν να αρθρώσουν λέξεις (για φράσεις δεν το κόβω....) όπως: Ψόφα, βιάστε την!, κόψτου τα πόδια, βγάλτου τα νύχια, ηλεκτροσόκ, βάλτου στο πουλί ένα πυρωμένο σίδερο και μετά κάντου ηλεκτροσόκ στ’αρχίδια! (αυτός ήταν ο αρχιβασανιστής, ο πιο μορφωμένος εκεί γύρω, μιας και τον εκπαίδευσαν αμερικανοί πράκτορες... ουπς! μου ξέφυγε αυτό... το είπα δυνατά?)...
Έχω την αίσθηση λοιπόν, πως παρόλο που είναι φοβερά κλισέ και τριμμένη η άποψη πως η παιδεία παίζει τεράστιο ρόλο... τελικά είναι και από τα πιο αληθινά κλισέ και ίσως το μοναδικό που δεν έχει εξαιρέσεις... Θεωρώ πως άνθρωπος ο οποίος διαθέτει παιδεία, και IQ μεγαλύτερο από 60 (ελπίζω να διακρίνετε το πόσο χαμηλά βάζω τον πήχη ώστε να πιάσω και αυτούς που με διαβάζουν ακόμη...), καταλαβαίνει βαθειά στο πετσί του, πως οι υπόλοιποι άνθρωποι, ασχέτως εθνικότητας και μαλακίας που τους δέρνει είναι αδέρφια του... Το να τους κάνει κακό είναι κατά κυριολεξία και όχι σχηματικά, το ίδιο με το να κάνει κακό στον εαυτό του, ή στα παιδιά του...
Θέλω να πιστεύω, πως κάποια στιγμή στο μέλλον, όλοι, ή έστω η πλειονότητα του ανθρωπίνου είδους, θα φτάσει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο παγκοσμίως, που θα το έχει συνειδητοποιήσει αυτό το πολύ απλό πραγματάκι... Μέχρι τότε, όλοι εμείς που το έχουμε ήδη καταλάβει, θα κάνουμε υπομονή... Τουλάχιστον μέχρι να σφαγιάσουμε όλους τους υπανάπτυκτους, που δε μπορούν να το βάλουν στο χοντρό τους το κεφάλι... Τι λέτε... Ξεκινάμε από σήμερα με τους πλούσιους καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων?
/Bow... (μουσική εξόδου... αυλαία πέφτει... εξαφανίζομαι...)

ΥΓ Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στη vertheros που μου υπέδειξε κάποια λάθη και τα διόρθωσα :) φυσικά τα είχα κάνει επίτηδες, γιατί πρέπει κι εγώ να κάνω κανά μικρολαθάκι που και που για να μοιάζω ανθρώπινος και να μην προδώσω την θεϊκή μου φύση... (πρόσεχε μην κλάσεις μόνο It Is...) και πάλι ευχαριστώ verth :D Φιλάκια παίδες...

Νυχταγρίμι...

Μακριά σε έσυρε μια άκυρη των οματιών σου εικόνα. Τα ρούχα σου να σκίζονται σε μονοπάτια απόκρημνα και μυστικά. Κρύβεις από τη θέα των πολλών της φτέρνας σου την ταλαιπώρια. Τα γόνατά σου σκισμένα επί μονίμου βάσεως, γι'αυτό τα κρύβεις με φορέματα μακριά. Τα μάτια σου αγριεμένα, αναμαλλιασμένη η κώμη σου, δεν είσαι σαν τη Βερενίκη που ψηλά τη βλέπεις να σου κρατάει τα βράδια συντροφιά.
Παρόλο που δε φεύγεις απ'τα εγκόσμια, παρόλο που δεν έχεις το κουράγιο μόνιμα μόνη να περιδιαβαίνεις τη δική σου τη ζωή, κάθε που πέφτει ο ήλιος παίρνεις σβάρνα τα μονοπάτια σου που μόνη ξέρεις, ανεβαίνεις στα βουνά, ημίγυμνη, παλεύοντας με βάτα. Καταπονημένη, σκισμένα πάλι τα άκρα, κουρασμένη μα θαρρείς και λυτρωμένη, στέκεσαι στου γκρεμού την άκρη, κάθεσαι με τα πόδια ταλάντωση να εκτελούν στου γκρεμού το χείλος και άνω θρώσκεις.
Από αστερισμό σ'αστερισμό πλανάσαι. Χαμογελάς σε κάθε ουράνιο φωσάκι και που και που το νοιώθεις να σου ανταποδίδει την αβρότητα. Κάθε που τούτο γίνεται, το παρεπόμενο πουρνό πιο ανάλαφρη ξυπνάς... Θαρρείς και κάποιες από τις πληγές σου κλείνουνε...
Τ'αγρίμια της νυχτός δε σε πειράζουν... Περνούν από δίπλα σου σα να'σαι μία από αυτά... Καμιά φορά καθώς σταθούν, τη μυρωδιά σου οσμίζονται και κάθονται πάνω στην κοιλιά τους, με τη μουσούδα τους να ξεκουράζεται στα δυο τους πόδια τα μπροστά. Έτσι που αν σε έβλεπε κανείς, βασίλισσα θα νόμιζε μεσονυχτιού πως είσαι. Όλα τα πλάσματα που νύχτα ζουν, πως διαφεντεύεις. Όταν την ώχρα της σελίνης κατάματα κοιτάς, τα μάτια σου κεχριμπαρένια λάμπουν... Οι κόρες σου σχισμές, κι η όψη σου γίνεται μία με των ζώων...
Το ξέρω... θέλεις μαζί τους να τριποδίσεις άγρια κι ελεύθερα. Το ξέρω, κανείς δε σε καταλαβαίνει στη συμβατική σου ημερησία ύπαρξη... Μονάχα στου βραδιού και στου λυκόφωτος την παρουσία ξες να ζεις... Το ξέρω, αν για καιρό τα άστρα δε σου γνέψουν σ'αναγνώριση της ύπαρξής σου, αισθάνεσαι πως θες απ'του γκρεμού την άκρη στα βράχια να βουτήξεις... Το ξέρω... Ποτέ δε θα μπορέσω ν'ακολουθήσω της ύπαρξής σου την ανάγκη. Το ξέρω... και με πονάει. Το ξέρω...


Σ'αγαπώ....



ΥΓ. Δεν πάει πουθενά συγκεκριμένα... Δεν πυροδοτήθηκε από κανένα πραγματικό γεγονός... Οποιαδήποτε σχέση με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμτωματική κλπ...
ΥΓ2 Φιλάκια πολλά... Μπορεί και να μου ξαναγύρισε η έμπνευση... (μπορεί και όχι... μαλάκα It Is...)

ΥΓ3 Μα πού τους βρίσκω τους τίτλους ο πούστης? :p

Σκέψεις...

Well... ok το παραδέχομαι... δεν το έχω με τα ομαδικά ποστ... Δε μου βγαίνει ρε παιδιά... Το έχω στο μυαλό μου εδώ και πολλές μέρες... του έδωσα και μια προσπάθεια και δυο και τρεις... αλλά απλώς δε μου βγαίνει... οπότε θα είμαι για άλλη μια φορούλα το ξενερωτάκι της παρέας και δε θα γράψω κάτι για τους 6... το οποίο σημειωτέων είναι και η μοναδική φορά που σκέφτηκα πραγματικά να συμμετάσχω σε ομαδικό θέμα, γιατί κατά τ'άλλα ποτέ δε γούσταρα αυτά τα ομαδικά ποστ...
Έτσι λοιπόν θα κάνω μια φιλότιμη προσπάθεια να γράψω καμιά μαλακία... περισσότερο για να αλλάξει το πάνω, πάνω ποστ... και λιγότερο επειδή έχω όντως κάποιο θέμα... που για να είμαι ειλικρινής δεν έχω κανένα απολύτως θέμα, ούτε και όρεξη για να γράφω... πάρα ταύτα, hey ho, here we go...
Αναμαλλιασμένες σκέψεις τρέχουν ολούθε, τα άσπρα τους φορέματα ανεμίζουν, ενώ τα πόδια τους έχουν βρωμίσει από τη γη. Μέσα στην τρέλα τους τα ξεγνοιαστα έφηβα γεννήματα του νου, φωνάζουν και σκουντουφλάν το ένα πάνω στ'άλλο. Σε θάλασσες καθάριες τριγυρνούν και πάνω στις κεντημένες (λες) ακτές, τρεκλίζοντας, θα πέσουνε το σούρουπο ξέπνοες και χορτασμένα αποκαμωμένες.
Φωτιές θ'ανάψουνε, θα μαζευτούν τριγύρω. Θα φάνε και θα πιούνε, προτού κιθάρες κι αυτοσχέδια ταμπούρλα βγούνε στη γύρα. Τραγούδια θα υψώσουν με φωνές κελαρυστές. Γελώντας μεθυσμένα από αρμύρα κι ένταση ερωτική. Θα σηκωθούν και θα χορέψουν σαν τα μαμούνια γύρω από τη λάμψη της φωτιάς. Κρατιούνται μπράτσο, μπράτσο και γυρνάνε ξέφρενα ωσότου ζαλιστούν και πάλι απ'την αρχή με την αντίστροφη φορά θα ξεκινήσουν.
Αγαπιούνται, χαίρονται, ζούνε... Οι σκέψεις σκέψεις δεν έχουνε... Με ξεγνοιασιά και αθωότητα χαίρονται τη ζωή τους για όσο κρατήσει. Πάντα στα όρια ενός κάποιου νου περιορισμένες, παρεκτός από κάποιες τυχερές που κι άλλες νόησες τις μοιράζονται. Φεγγάρια βιώνουν, ξυπνάνε ήλιους, γέρνουν βουνών κορφές, λιώνουν καρδιών τους πάγους, χαρίζουν απλόχερα φως.
Σκέψεις... αρχαίες και νέες πάντα παιδιά. Εφηβικές με σφρίγος που με δέος αγναντεύεις. Αν είσαι τυχερός και να τις δεις μπορείς. Σκέψεις που περιδιαβαίνουν ελεύθερα... Μέσα σε όρια. Είναι τα όρια που σέβονται, λεύτερες που τις κάνουν... Το πιο περίεργο είν'αυτό... Και το πως μένουν ζωντανές για πάντα ,ακόμη κι αν χαθούν τα όρια που τις κρατούσαν ζωντανές. Οι νόησες κι αν χαθούν, οι σκέψεις μένουν... Για κοίτα... Το χωράει αυτό ο νους σου? Χωράει τα εφηβικά κορμιά που με φωνές και με χορούς οργώνουν τα όριά σου?
Σκέψου! Ύπαρξε! Και που και που, να μου χορεύεις και να τραγουδάς ωσάν κι εσύ μια σκέψη να'σαι... Αιώνια έφηβη, αεικίνητη, ασυμβίβαστη, με όρια...