Attempt 2

Αυτή είναι η συνέχεια του χθεσινού κειμένου. Enjoy..... (or not... let me know your thoughts nevertheless).

Υπήρξαν δύο γεγονότα που αναφέρθηκαν αναδρομικά για να δικαιολογήσουν την αυτο-κολακεία. Ένα από αυτά ήταν ο βομβαρδισμός της Σερβίας το 1999. Ξέρουμε πλέον πάρα πολλά για αυτόν. Υπάρχουν δύο μείζονες συλλογές εγγράφων του Υπουργείου Εξωτερικών που δικαιολογούν το βομβαρδισμό. Το βρετανικό Κοινοβούλιο πραγματοποίησε μια μεγάλη κοινοβουλευτική έρευνα αναφορικά με εκείνα τα γεγονότα. Ο OSCE (Organization for Security and Co-operation in Europe) παρήγαγε εκτενείς λεπτομερείς περιγραφές σχεδόν καθημερινά μέχρι τους βομβαρδισμούς. Τα όργανα ελέγχου KVM (ΣτΜ Kosovo Verification Mission) παρήγαν αναφορές. Όλοι λένε το ίδιο πράγμα - σχεδόν με τον ίδιο τρόπο: ήταν ένα δυσάρεστο μέρος. Περίπου 2.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν το έτος πριν από το βομβαρδισμό. Η Βρετανική Κυβέρνηση, που ήταν το πιο πολεμοχαρές στοιχείο, συνάγει ένα εντελώς καταπληκτικό συμπέρασμα. Δεν το πίστεψα όταν το διάβασα αρχικά, αλλά τώρα υποστηρίζεται και από την κοινοβουλευτική έρευνα. Η κρίση τους ήταν ότι η πλειοψηφία των δολοφονιών μέχρι τον Ιανουάριο του 1999 (και από τα αρχεία του OSCE ξέρουμε ότι τίποτα το ουσιαστικό δεν άλλαξε κατόπιν) προέρχονταν από τους αντάρτες του KLA (Kosovo Liberation Army) που περνούσαν τα σύνορα και προσπαθούσαν να προκαλέσουν μια σκληρή σερβική απάντηση, υποστηρίχθηκαν από τη CIA (Central Intelligence Agency) στις αρχές του 1999, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να παρέχει την αιτιολόγηση για το βομβαρδισμό. Και έτσι συνεχίστηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1999, οπότε οι Blair και Clinton αποφασίζουν να βομβαρδίσουν, με την προσδοκία, όπως ξέρουμε σήμερα, ο βομβαρδισμός να οδηγήσει σε αξιοσημείωτες αγριότητες, όπως και έγινε. Με το που ξεκίνησε ο βομβαρδισμός ξεκίνησε και η αναμενόμενη αντίδραση: φυλετικές καθάρσεις, αγριότητες, κτλ. Υπήρχαν διπλωματικές εναλλακτικές λύσεις στο τραπέζι, το ξέρουμε αυτό. Έβγαζε μάτι (sic). Ο τρόπος που η διανοητική πολυμάθεια αντιμετώπισε το ζήτημα ήταν να αντιστρέψει τη σειρά των γεγονότων και να παρεμποδίσει/συγκαλύψει την τεκμηρίωση. Ρίξτε μια ματιά, ανατρέξτε από την υπάρχουσα τεκμηρίωση, είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον γεγονός της διανοητικής ιστορίας.
Αυτό ήταν η μια περίπτωση. Η άλλη περίπτωση είναι πολύ πιο τραγελαφική. Ανατολικό Timor. Στην περίπτωση του ανατολικού Timor, αυτό πιθανώς το παράδειγμα είναι ό,τι πιο κοντά στη γενοκτονία κατά την περίοδο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία υποστήριξαν σθεναρά την Ινδονησιακή εισβολή στο ανατολικό Timor. Η Μεγάλη Βρετανία ήταν ο σημαντικότερος προμηθευτής όπλων, η Γαλλία μπήκε στο παιχνίδι κι αυτή, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι επίσης, ακόμη και η Σουηδία προσχώρησε για να έχει ένα μερίδιο στα λάφυρα. Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν από το 1975 ως το 1999. Στις αρχές του 1999, οι αγριότητες κλιμακώθηκαν φτάνοντας στο αποκορύφωμά τους την ίδια χρονική περίοδο με τα γεγονότα στο Κόσσοβο. Ήταν πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε περιγραφή για το Κόσσοβο. Η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ συνέχισαν να υποστηρίζουν την εισβολή. Τα γεγονότα οδήγησαν τελικά σε ένα δημοψήφισμα τον Αύγουστο του 1999, στο οποίο, προς έκπληξη όλων, οι κάτοικοι του Τιμόρ ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας του Timor – αψηφώντας την τεράστια απειλή κάτω από την οποία βρίσκονταν. Μετά από αυτό, ο ινδονησιακός στρατός απλώς εξαγριώθηκε και πρακτικά εξαφάνισε το μέρος και οι Blair και Clinton συνέχισαν να τους υποστηρίζουν. Οκτώ ημέρες μετά, ο Ινδονησιακός στρατός είχε καταστρέψει ουσιαστικά το Dili (ΣτΜ πρωτεύουσα του Ανατολικού Timor), και είχε διώξει τον πληθυσμό. Ο Clinton είπε ότι αυτό είναι ευθύνη των Ινδονησίων, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Η βρετανική κυβέρνηση συνέχισε να παρέχει όπλα στην Ινδονησία ενώ η ΕΕ είχε εξαγγείλει μποϊκοτάζ και μάλιστα αφού οι αυστραλιανές δυνάμεις διασφάλισης της ειρήνης είχαν προσέλθει στην περιοχή. Απλά δεν μπορούσε να σταματήσει την παροχή όπλων. Δεν υπήρξε ποτέ οποιαδήποτε επέμβαση. Αυτό που συνέβη ήταν ότι στις 11.09.1999 σε μια Διεθνή Διάσκεψη στη Νέα Ζηλανδία, ο Clinton βρέθηκε κάτω από τεράστια πίεση διεθνώς, εκείνη την περίοδο ακόμη και από το εσωτερικό των ΗΠΑ (η πίεση προερχόταν από ισχυρές δεξιές δυνάμεις και από ένα δημοφιλές κίνημα). Αυτό που έκανε ήταν να ενημερώσει τους ινδονησιακούς στρατηγούς ότι είχε τελειώσει (ΣτΜ η όλη φάση). Και (οι στρατηγοί) αποσύρθηκαν μόλις πήραν τη διαταγή του αφέντη. Αυτό μας λέει ακριβώς το πώς θα μπορούσε να έχει σταματήσει εδώ και 25 έτη: απλώς σταμάτα να συμμετέχεις και τελείωσε. Έφυγαν αν και είχαν ορκιστεί πως δε θα έφευγαν ποτέ. Αφού αποσύρθηκαν οι Ινδονήσιοι, η αποστολή Διασφάλισης της Ειρήνης των Η.Ε. εισήχθη, υπό τη διεύθυνση της Αυστραλίας, κάτι που ήταν ένα πολύ καλό, και μετρίασαν τις τελευταίες συγκρούσεις των εναπομεινάντων πολιτοφυλακών. Αυτή είναι η δεύτερη απόδειξη της «Ανθρωπιστικής Επέμβασης».
Το ζήτημα έχει προκύψει διεθνώς, επανειλημμένα. Τελευταία φορά ήταν, ένα περίπου χρόνο πριν, το Δεκέμβριο του 2004, όταν τα Ηνωμένα Έθνη σχημάτισαν μια επιτροπή υψηλής ιεραρχίας (sic) για να επανεξετάσει το καταστατικό των H.E. και να θέσει το ερώτημα εάν το καταστατικό των Η.Ε. χρειάζεται κάποια αναθεώρηση ιδιαίτερα όσον αφορά σε αυτό που αποκαλείται ως «η ευθύνη να προστατεύει», ή αλλιώς «Ανθρωπιστική Επέμβαση». Η επιτροπή περιλάμβανε ανθρώπους όπως ο Brent Scowcroft, Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Μπους του πρεσβύτερου, με μακροχρόνια εμπειρία στο σύστημα ασφάλειας, ο Gareth Evans από την Αυστραλία και άλλα διακεκριμένα πρόσωπα. Το συμπέρασμά τους ήταν ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι το άρθρο 51. Όλοι συμφώνησαν πως στο κεφάλαιο 7 γίνεται εμφανές πως οι επεμβάσεις είναι νόμιμες: το Συμβούλιο Ασφαλείας καλεί για επεμβάσεις, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης επ’αυτού. Το ζήτημα ήταν το άρθρο 51, το οποίο δηλώνει μια εξαίρεση στη χρήση της δύναμης, που λέει ότι τα κράτη έχουν δικαίωμα στη χρήση της βίας/δύναμης όταν είναι κάτω από την άμεση επίθεση ή, όπως συνήθως ερμηνεύεται, κάτω από την επικείμενη απειλή της άμεσης επίθεσης, χρησιμοποιώντας τη διάσημη διατύπωση του Daniel Webster , στην περίπτωση της Carolina (ΣτΜ στο λινκ για τον Webster έχει πληροφορίες και για την περίπτωση της Carolina). Το συμπέρασμά τους ήταν ότι το άρθρο 51 δεν χρειάζεται καμία αναθεώρηση ή διόρθωση. Ο περιορισμός στη χρήση της βίας πρέπει να παραμείνει όπως ήταν στην αρχική διατύπωση του καταστατικού χωρίς κάποια αναθεώρηση. Τον περασμένο Σεπτέμβριο υπήρξε μια Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής που αναθεώρησε πάλι το ζήτημα και κατέληξε ακριβώς στο ίδιο συμπέρασμα. Οι προηγουμένως μη συγκλίνουσες χώρες, περίπου 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, υιοθέτησαν μια πολύ σκληρή στάση επ’αυτού. Αμέσως μετά από το βομβαρδισμό της Σερβίας – που ήταν εξαιρετικά μη δημοφιλής σε όλο τον κόσμο, καταδικάστηκε ακόμη και από χώρες όπως το Ισραήλ, Ινδία κτλ, αντιθέτως με την ευρωπαϊκή στάση επί του θέματος – είχαν την πιο υψηλού επιπέδου συνάντησή της νότιας Συνόδου Κορυφής, η πρώτη συνεδρίαση σε επίπεδο αρχηγών κράτους. Εξέδωσαν μια μακροσκελή δήλωση που ήταν ενδιαφέρουσα, μια μακροσκελή κριτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία χλευάστηκε ή αποπέμφθηκε στη δύση – ουσιαστικά κανένας σχολιασμός δεν έγινε – και σε αυτή τη δήλωση είπαν ότι καταδικάζουν το αποκαλούμενο δικαίωμα της «Ανθρωπιστικής Επέμβασης», το οποίο είναι ουσιαστικά μια άλλη έκφραση του παραδοσιακού ιμπεριαλισμού. Το Παγκόσμιο Δικαστήριο έχει εκδώσει την ίδια κρίση, που παραπέμπει χρονικά στην υπόθεση της Κέρκυρας το 1949 και ξανά στην υπόθεση της Νικαράγουας και αλλού. Στην πραγματικότητα υπάρχει ουσιαστική ομοφωνία σε αυτό εκτός από τις δυνάμεις που προτιμούν να επεμβαίνουν μονομερώς: πρώτιστα σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό που το περιοδικό του βασιλικού ιδρύματος στη Μεγάλη Βρετανία καλεί λόγχη-φορέα του pax Americana "[ michael MccGwire, International Affairs, περιοδικό του Βασιλικού Ιδρύματος Διεθνών Υποθέσεων, 1 Ιανουαρίου 2005], αναφερόμενο στην Αγγλία του Tony Blair. Πέρα από αυτούς τους δύο, δεν υπάρχει ανάγκη για επίκληση του δικαιώματος της «Ανθρωπιστικής Παρέμβασης». Και αυτό είναι το ζήτημα. Συνέβη κάποιο θαύμα που με κάποιον τρόπο άλλαξε τα πράγματα σε σχέση με πριν από ίσως... πέντε λεπτά? Αν ναι, είναι κάτι άγνωστο στον Τρίτο Κόσμο, τα συνήθη θύματα, ή στις Δυτικές ομάδες ομιλητών που αναπαράγουν αυτήν την άποψη. Απ’ό,τι ξέρω, είμαστε ακόμη πίσω στις μέρες του John Stuart Mill σε αυτό το θέμα: τίποτα δεν έχει αλλάξει.