Σίχαμα...

Μαυρίζεις τα αιώνια σκοτάδια, σβήνεις, σκίζεις, καις, φτύνεις, πατάς με λύσσα, καταστρέφεις, ουρλιάζεις, πονάς... σπασμοί διαπερνάν το κορμί σου που λιώνει, το μυαλό σου καταρρέει κάτω από το βάρος της ανούσιας, άχρηστης ύπαρξής σου, για να σχηματιστεί ξανά σαν ένα κουβάρι από μαύρες κλωστές, εβένινες, τραχιές όμως, που μόνο το άγγιγμά τους σου πληγώνει τα μέλη, αίμα τρέχει από τα μάτια σου και στάζει στο πάτωμα, ανήμπορος κοιτάς και λυπάσαι τον εαυτό σου, ανήμπορος έγινες μόνος σου, εσύ φταις, εσύ και μόνο, φωνάζεις στον εαυτό σου, είναι το παιχνίδι σου το ενοχικό, που παίζεις κάθε φορά που τα κάνεις σκατά και φταις μόνο εσύ και φωνάζεις σε σένα, μα δεν εννοείς τίποτα, όλα τα κάνεις για τα μάτια του κόσμου και μόνος στον κόσμο εσύ θεατής, της ζωής σου της άχρηστης μύστης και θεός μαζί, να σε βλέπεις να σέρνεσαι και να ουρλιάζεις πόσο άχρηστος είσαι και πόσο δεν έχεις κάνει τίποτα, μηδενίζοντας όλα και μην αναγνωρίζοντας το παραμικρό, συνεχίζεις να ακρωτηριάζεσαι με τη σκέψη σου και όλα ένα θέατρο που παίζεις μόνος σου, για σένα, για να έχεις δικαιολογία πως τάχα έχεις συνείδηση και ξέρεις το πρόβλημα και τάχα αύριο θα είσαι άλλος άνθρωπος και το αύριο έρχεται και είσαι ο ίδιος, μόνο λίγο λιγότερος, λίγο χειρότερος, λίγο πιο άθλιος και μισητός από τον ίδιο σου τον εαυτό, σιχαίνεσαι να σε δεις στον καθρέφτη, σιχαίνεσαι την επαφή με τους άλλους, νοιώθεις πως βλέπουν μέσα σου και ξέρουν, ξέρουν το πόσο σκατένιος είσαι και πόσο αδύναμος και γλοιώδης, ανήμπορος, ανήμπορος, ανήμπορος, σέρνεσαι και απολογείσαι, απολογείσαι για το ποιος είσαι, για το πόσο λίγος και ανεπαρκής, για το αδύνατο του να ελέγξεις πράγματα που ξέρεις και έχεις αντιμετωπίσει στο παρελθόν, οι αιώνιοι δράκοι που σε κυνηγάνε, οι ερινύες που σε ακολουθούν παντού, ενοχές από τα βάθη του χρόνου, εφιάλτες, έρεβος υγρό που σε τυλίγει και όλο πέφτεις, μέχρι να φτάσεις στον πάτο, μα πάτος δεν υπάρχει, ακόμη και να υπήρχε θα έσκαβες τον πάτο για να πέσεις ακόμη πιο βαθειά, συνεχίζοντας να οικτίρεις τον εαυτό σου στη καθοδική του πορεία προς το πουθενά, ολοένα με αυξανόμενη ένταση, επιζητώντας και από τους άλλους τον οίκτο, θλιβερός και μίζερος και βάρος στους πάντες, σαν ένα υπερτροφικό αδηφάγο και ακόρεστο βρέφος με μόνο ανάγκες, μόνο απόβλητα, μόνο κλάματα και τσιρίδες, με νύχια μακριά και τεράστιο στόμα, τραβάς τους πάντες πίσω και τρως τα πάντα μέχρι να μη μείνει τίποτα και να μεταφερθείς παντού, καρκίνος συνεχώς επεκτεινόμενος, εις βάρος υγειών οργανισμών και συστημάτων.
Αν δε σταματήσεις είσαι νεκρός. Εγώ θα σε σκοτώσω. Σου τ'ορκίζομαι.