Φίλε μου...

Γαμημένε, ξεκωλιάρη, φίλε μου. Θέλω να σου πω πως σου γαμώ ό,τι έχεις και δεν έχεις. Σου γαμώ την γκόμενα, τη μάνα, την αδερφή και το μικρό σου αδερφό, το σπίτι, το αμάξι, την κουζίνα, τη γάτα σου την όμορφη ψιψίνα, όχι εγώ, ο σκύλος μου που είναι ανώμαλος με τρίχες.
Ένας ψύλλος σου γαμάει το αυτί και δύο σφήκες σφίγγονται και σε τσιμπάνε σταυρωτά σε κάθε αρχίδι. Ο ουρανός σε φτύνει και λες: "δες, ξεκίνησε ξανά να ψιχαλίζει". Γυρνάς εδώ κι εκεί και γλύφεις ή φτύνεις σάλια. Μές τη σημαντική ασημαντότητά σου, παίρνεις τον εαυτό σου σοβαρά. Νομίζεις πως όλοι θέλουν το κακό σου και δεν κοιτάς τα λάθη σου που είναι ένα σωρό. Σ'ένα σωρό απάνω θα σου σκίζω τα σωθηκά με κρέας μα και δονητές σκληρούς και με καρφιά να στάζουν. Σου στάζω, το στασίδι, πάνω στην ξερολιθιά του ανέμου και προχωρώ ανέμελα γελώντας, κλάνοντας λυγμούς και πετραχήλια.
Ένας λαγός πιο πέρα γελάει κι εσύ κλαις τα δάκρυα τα πράσινα με τις μελιές ανταύγειες. Σου σπάω ένα χέρι και φυτρώνει στη θέση του μια πεταλούδα με πράσινα φύλλα και κόκκινα αυτιά. Μεθυσμένη το νέκταρ του γκρι λουλουδιού, ξερνάει και βγαίνουν μύγες. Αστροφορεμένες παρθένες γεννάν ψέματα και κλαίνε δήθεν και τάχα, πάνω στην πέτρινη υδροροή των κεραμιδιών, που'χουν κεριά και μύδια για κομπάρσους. Πετάγεται η απέταχτη σκιά και σου μιλάει τρυφερά στο μάγουλο. Το θύμα αιώνια αδικημένο, σε κοιτά και κλαίει λυπημένα και πένθιμα για τα χαμένα του χρόνια που σου πέταξε στα πόδια κι εσύ γέλαγες. Γέλαγες με το τρελό γέλιο ενός σαλιγκαριού που κλαίει. Με 6 κεραίες και δύο πιάτα δορυφορικά, γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου και νομίζεις τον κόσμο διαρκώς περιστρεφόμενο γύρω από μια αλήθεια που είναι αλητεία και δεν υπάρχει στα κατάστιχα του βουνού.
Πέτρες πέφτοντας ακούγονται σαν τις ψυχές που χάνονται στον άδη προς τα πάνω. Αλάργα βλέπεις τη φωτιά και το κάρβουνο να ζωγραφίζουνε με χρώματα βουβά την ερημιά της πόλης, που μόλις μπήκε ανάμεσα σε σένα και τη νύχτα. Για να σου κάνει το μυαλό κιμά κι εμένα κύμα. Για να σου δώσω μες το στόμα μια μπουνιά και μια κατίνα να σου λέει πως έγινε και έβρασε το ρύζι. Πως γίνεται να κλαίει ένα παιδί με μαύρα χέρια, άσπρα μαλλιά και κόκκινα χείλη?
Γελάς? Από το στόμα σου πετάγονται μαύρα πουλιά και έντομα που θέλουν να'ναι λέξεις με νόημα μα δε μπορούν. Άνοιξε το πράσινο συρτάρι και πάρε μια μυρωδιά από το άοσμο τίποτα που τριγυρίζει μέσα στο μυαλό σου. Το κεφάλι θα πέσει με πάταγο, ενώ το μαχαίρι θα στάζει κίτρινο αίμα και νερό. μου θυμίζει εκείνη τη φορά που σε βρήκα με τα βρακιά στα βράχια να απλώνεις τη σκέψη σου και να ξεδιπλώνεται πάνω από τα νερά της βρύσης με βρισιές και αναθέματα αφήνοντας το σκύλο σου ελεύθερα, αδέσποτος να βασανίζεται σε χώρες και χωριά περικυκλωμένα από τη δύση της αυγής μες την αυλή του χώρου.
Γεια σου. Αγαπημένε φίλε γεια σου. θα μου λείψει το ανύπαρκτο χέρι σου με τα ξανθά μαλλιά.