Περπατήματα...

Βιάζεις και βιάζεσαι καθημερινά. Εκεί όπου σε παίρνει ποδοπατάς και φεύγεις. Δε γυρνάς να κοιτάξεις πίσω σου τη ζημιά που έκανες. Δεν το σκέφτεσαι καν. Δεν καταλαβαίνεις πως κάνεις κάτι κακό, δεν έχεις τύψεις.
Όταν αντίστοιχα παθαίνεις τα ίδια, όλοι είναι κακοί και σου φταίνε. Μα γιατί δε μιλάει κανείς? αναρωτιέσαι... Γιατί κανείς δεν παίρνει το μέρος μου, κανείς δεν καταγγέλει το κακό που μου κάνουν, κανείς δε νοιάζεται να με κοιτάξει τώρα που κάτω κείτομαι ποδοπατημένος?
Σηκώνεσαι και προχωράς. Και βλέπεις πάλι να σε παίρνει. Μπορείς να κάνεις ένα βηματάκι αριστερά ή δεξιά και ν'αποφύγεις, μα δεν. Πας ίσια κατά πάνω κι αν τύχει και δεν έρθει το βήμα σου σωστά, την τελευταία τη στιγμή τ'αλλάζεις. Ποδοπατάς αυτό που μπορείς κι ανέμελα συνεχίζεις. Χαμόγελο στα χείλη σου, το μάτι χαρωπό. Σιγοσφυράς ένα σκοπό αγαπημένο... και συνεχίζεις.
Σχηματίζεις έτσι κύκλους φαύλους, αντί να τους σπας. Συνεχίζεις σε τροχιά γύρω από λάθος κέντρα, αντί να ξεφύγεις τη (γλυκιά είν'η αλήθεια) λαβή τους κι επιταχύνοντας σπειροειδώς να πας να σπάσεις κι άλλους κύκλους. Μέχρι η πορεία σου και όλων, να γίνει ανελικτική. Μέχρι να φτιάξουμε ένα βέλτιο σύμπαν.
Όχι. Το βηματάκι σου αλλάζεις με χαρά για να πατήσεις τα απάτητα... κι άμα ξεφύγει κάτι, αδερφέ, δεν τρέχει. Πισωπατάς λιγάκι και τελειώνεις τη δουλειά.
Μα σ'αγαπώ, σε αγαπώ, φωνάζεις δακρύβρεχτα. Ποιος σε πιστεύει? Με τόσες σάρκες κι αίματα στα πέλματα των παπουτσιών...
Ο κύκλος όμως έχει και τη σκοτεινή πλευρά του. Όσο κινείσαι πάνω του είναι σίγουρο πως θα σε περιμένει εκεί, μια άλλη μπότα φίλια ή ξένη. Θα σε πατήσει μ'ευχαρίστηση και πάλι το δρόμο της θα συνεχίσει...
Πάτημα το πάτημα, σιγά σιγά, η ουσία σου απλώνεται στους δρόμους. Μέχρι να πάψεις να έχεις ουσία.
Δες πως κατάντησες... Μια αλοιφή σε έναν κύκλο.