Καλημέρα...

Ο δρόμος ανέχονταν αγόγγυστα τα αμάξια που του χάραζαν το είναι. Χωρίς ν'αντιδρά, ξανά και ξανά, περνούσαν από πάνω του χιλιάδες χιλιάδων κιλά από σίδερα, ή ανθρώπους. Αυτός ο δρόμος έχει δει τα καλύτερα και τα χειρότερα. Σκέψου πόσα καλοσχηματισμένα κωλαράκια έχουν περάσει από πάνω του, πόσα ατυχήματα, πόσοι καβγάδες, συμφιλιώσεις, κόρνες εκνευρισμένες, κόρνες από γαμήλια αμάξια, αργόσυρτες νεκροφόρες, πορείες... εικόνες. Εκατομμύρια εκατομμυρίων εικόνες που όλες έχουν περάσει από αυτόν τον δρόμο...
Χτες ήταν μια μέρα μεστή. Χτες ήταν μια μέρα δύσκολη. Χτες (έλα μου ζάλισες τη μουνάρα με το χτες γαμώ την πουτάνα σου σκατήφλωρε μαλάκα τσεκλεντέ...) ήταν μια μέρα που προβλεπόταν δύσκολη... Τελικά με αρκετά λεπτούς χειρισμούς τη σώσαμε τη μέρα και ήταν μια από τις ομορφότερες μέρες της ζωής μου...
Λίγο πριν μια πολυαναμενόμενη συνάντηση, η οποία συνιστούσε και τη δυσκολία της μέρας, είχα μια τυχαία συνάντηση... Τυχαία, αλλά και ελαφρώς αναμενόμενη, καθότι ήξερα πως θα μπορούσα να δω το άτομο αυτό στο μέρος αυτό. Είδα λοιπόν έναν από τους αγαπημένους μου bloggers. Έναν από τους πρώτους που διάβασα και με κάβλωσαν να ασχοληθώ με το σπορ... Έναν τύπο που ενώ δεν είχαμε βρεθεί ποτέ, ανταλλάξαμε σκέψεις μερικές φορές και (θέλω να πιστεύω) κουνήσαμε τα κεφάλια μας σε αναγνώριση και κατανόηση, με ένα χαμόγελο που έλεγε... οκ δεν το βλέπω μόνο εγώ αυτό.... καλή φάση.
Είδα το Μάνο λοιπόν. Με την κάμερα στο χέρι (as promised...) να ψάχνει αμέριμνος το επόμενο κλικ... Ξεπέρασα το αίσθημα του stalker που ένοιωσα προς στιγμήν και τον φώναξα... Με κοίταξε καλοσυνάτα και με περιέργεια... It Is του λέω... Φοβήθηκα πως δε θα χαιρόταν και πολύ που τον πέτυχα... Έκανα λάθος και χαίρομαι :) Χάρηκα πολύ κι εγώ που σε είδα επιτέλους Μάνο... Μου έφερες και τύχη όπως αποδείχτηκε...
Μετά συνάντηση... Περίμενα τα χειρότερα... ήρθαν... σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε που τα παρατάω και λέω "ό,τι είναι να γίνει θα γίνει", είτε βάζω τα δυνατά μου να γυρίσω την εις βάρος μου κατάσταση με νύχια και με δόντια... Έκανα το δεύτερο... και όπως φάνηκε εκ των υστέρων καλά έκανα :) Πέρασα μια τέλεια βραδιά χτες....
Μετά το καφεδάκι βρέθηκα με την καινούρια παρεούλα που διανθίζεται συνεχώς από καινούρια μέλη που αποδεικνύονται και γαμώ τα παιδιά... Πήγαμε να δούμε θέατρο... Nosferatu Didontikus... (ανάθεμα κι αν το έγραψα σωστά ρε μαν... σόρρυ :P) Έπαιζε ένα από τα καινούρια παιδιά (κουμπιά...) αστέρια που έχω γνωρίσει μέσα από τα γαμωblog και που τον πήγα τέζα... Απίστευτος θεός...
Δεν ήξερα τι να περιμένω από το έργο... Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να είναι και πολύ καλό, μιας και απ'ότι κατάλαβα ήταν low budget... Κι όμως... Είναι φοβερά παράξενο και ευχάριστο, το τι μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα με κάβλα για αυτό που κάνει, με μερικούς αυτοσχεδιασμούς και πολύ όρεξη...
Επειδή με τους φίλους μου είμαι προστατευτικός... είχα αράξει και κοίταζα, εκτός από την παράσταση, και τους γύρω γύρω για να κόψω αντιδράσεις. Είχα αγωνία για το πως θα πήγαινε... Για το αν θα τους άρεσε αυτό που θα έβλεπαν... Είχαν λυθεί όλοι στα γέλια... Μαζί τους κι εγώ... Όχι τόσο όσο αυτοί, γιατί γελάω δύσκολα σε κωμωδίες... αλλά είχα λυθεί σε αρκετά σημεία της παράστασης... Να πάτε να τη δείτε... Το προτείνω ανεπιφύλακτα...
Είναι στην οδό Γερμανικού 20 κοντά στο σταθμό του Μετρό Μεταξουργείο, στο Θέατρο της Άνοιξης και όπως προείπα λέγεται Νοσφεράτου Διδόντικους... Παραστάσεις έχει Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ.
Μετά από την παράσταση πήγα για ποτάκι, που έγινε ποτάκια... μεταλιές βαράγανε και είχα καιρό να ακούσω μεταλιές... Κάβλα... Χτυπιόμουνα και χαιρόμουνα (όχι μόνος μου :P). Μετά.... ε το πιο μετά είναι κάπως προσωπικό... μη χώνεις παντού τη μύτη σου διάολε!