Δεν έχω τι να γράψω...

Σκατά σκατά κι απόσκατα... Έχει κολλήσει το υπέρμετρο μυαλό μου και δε μου κατεβαίνει τίποτα για να γράψω παρά μόνο καμιά πορδή, τουτέστιν μια δυο προτάσεις που ενώ άλλοτε πυροδοτούν την απύθμενη έμπνευσή μου, αυτή τη φορά το μόνο που πυροδοτούν είναι ένα ηλίθιο βλέμμα προς την οθόνη και το writing pane του γαμωblogger που περιμένει να το γεμίσω και θα περιμένει μάλλον για πολύ...
Το γαμώχερο παρόλα αυτά με τρώει και μαζί του τον τρώτε κι εσείς γιατί κάθομαι και γράφω παπαριές και ως φανατικοί μου αναγνώστες πώς σκατά να επιβιώσετε αν δε διαβάσετε τα ανυπέρβλητα κείμενά μου? Οκ ας χαλαρώσουμε τώρα με τις παπαριές... αν ποτέ μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με τον υποφαινόμενο μαλάκα...
Ήταν στο αεροδρόμιο και ήταν κομμάτια. Τα μανιτάρια από το equador που είχε φάει λίγη ώρα πριν, είχαν αρχίσει να τα δίνουν και αυτός καθόταν σα χαμένος στην ουρά για το check in και περίμενε... Μπροστά μια παρέα με Ελληνάρες είχε κολλήσει λόγω υπερβολικού βάρους και προσπαθούσε να βγάλει άκρη με την ξανθιά αγγλίδα υπάλληλο, η οποία όμως δεν την πάλευε... Η παρέα αποτελείτω από 6 καβλιά με λαϊκές φάτσες (λαϊκές με την κακή έννοια...) μια χοντρή κομψευάμενη νεαρά και ένα ψηλό άλογο ("είμαι μουνάρα" και τέτοια) μελαχρινό, με αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, μιας και στην εντελώς περιορισμένη από εξωτερικά ερεθίσματα και εντελώς προστατευμένη ζωούλα της, ήταν το πιο ωραίο μουνί, ανάμεσα σε 6 καβλιά και μια χοντρή βεβαίως βεβαίως, όμως όταν και τα 6 καβλιά και πιθανώς και η χοντρή ενδόμυχα, σε γουστάρουν και είναι μουνοείλωτες, τείνεις να τη δεις σταρούκλα, ειδικά αν δεν έχεις κάτσει ποτέ να ενδοσκοπήσεις ή να φιλοσοφήσεις το οτιδήποτε και η μόνη σου ασχολία είναι το τι στριγκάκι θα φορέσεις και αν θα βρεις τραπέζι στα μπουζούκια...
Το άλογο λοιπόν που είχε συνηθίσει να κλάνει και να υπάρχει πάντα κάποιος δίπλα που θα ρουφήξει την κλανιά με το στόμα και δε θα αφήσει τη μυρωδιά να φτάσει στη λεπτεπίλεπτη μυτούλα της, είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με την υπάλληλο που τολμούσε να μην κάνει τον μαλάκα για τα ποταπά 50 κιλά έξτρα σύνολο της παρέας και φρόντιζε να το δείχνει περπατώντας νευρικά και κάνοντας αρκετά απρεπή σχόλια φωναχτά (στα ελληνικά πάντα γιατί το αγγλικό δεν το είχε και πολύ...), κάτι που όπως καταλαβαίνετε μάλλον δε βοηθούσε και πολύ στη γρήγορη και ομαλή επίλυση του ζητήματος...
Ο ήρωάς μας, είχα αράξει με τους αγκώνες στη λαβή του καροτσακίου του, και το κεφάλι του ακουμπισμένο πάνω στα χέρια του και απολάμβανε μαστουρωμένος εντελώς την όλη φάση, η οποία λόγω των ελαφρών παραισθήσεων του προκαλούσε ευφορία και ακόμη δεν είχε μπει στο τριπάκι να σφάξει το άλογο βιάζοντας μπροστά της εριστικά τη χοντρή και πυροβολώντας στο κεφάλι τους μουνοείλωτες με αρκετές σφαίρες ώστε αν για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει γλιτώσουν από τα διαμπερή τραύματα στο κεφάλι, να πεθάνουν από δηλητηρίαση από μόλυβδο...
Κοιτούσε το άσπρο μωσαϊκό με τα καφέ και μαύρα στίγματα και αυτό λες και ένοιωθε το βλέμμα πάνω του, ανταποκρίνονταν με σκέρτσο και νάζι, παλλόμενο σαν ήρεμη θάλασσα. Ένας σκύλος γάβγιζε και η φωνή του ακουγόταν στερεοφωνικά στα αυτιά του συμπαθούς (?) μας ήρωα. Μια παρέα από κάτι συμπαθητικούς τύπους γελούσε και ένας εξ'αυτών είχε φωνή πολύ περίεργη και γέλιο ακόμη πιο περίεργο και ο ήρωάς μας είχε κλάσει στο γέλιο από μέσα του...
Οι διενέξεις και το δράμα συνεχίζονταν μπροστά... Η χοντρή είχε ανοίξει τη βαλίτσα της και πέταγε ρούχα (!). Μιλάμε μια φούστα μπλούζα λογικά θα ζύγιζε και 5 κιλά... (ήταν πολύ το ύφασμα λέμε!) και παράλληλα έκλαιγε φωνάζοντας πόσο ντροπή ένοιωθε που έπρεπε να ανοίξει τη βαλίτσα ενώ είχε τα βρακιά της πάνω πάνω σε κοινή θέα... Ο ήρωάς μας απέφυγε έντεχνα να κοιτάξει προς τη βαλίτσα όταν το άκουσε αυτό, μιας και με τις παραισθήσεις ποιος ξέρει αν θα έβλεπε έναν τεράστιο βράκινο (ε? βράκινο? wtf?) δράκο να ορμά κατά πάνω του... Εκείνη την ώρα το άλογο πήρε την απόφαση πως εκτός από μουνάρα είναι και πανέξυπνη και να βγάλει όλο το κόμπλεξ τις προς τις ξανθιές, ανακράζοντας δυνατά και ευρισκομένη στο μπροστά μέρος της ουράς, απευθυνόμενη σε γνωστή της (?) που εβρίσκετο στο τέλος της ουράς και αναφερόμενη στην ξανθιά υπάλληλο: "Μα καλά, είναι τόσο ξανθιά που δεν καταλαβαίνει πως 6 + 6 + 6 κάνει 12!" με φανερή την αγανάκτηση και την αηδία στη φωνή της...
Ο ήρωάς μας για λίγο πίστεψε πως δεν άκουσε καλά... Για λίγο δε μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του πως τόσο απλόχερα του δόθηκε πάσα να κάνει ρόμπα το άλογο σε ένα πλήθος γεμάτου αεροπλάνου (μιας και η ουρά δεν είχε προχωρήσει βήμα... αφού η όμορφη αυτή παρέα είχε φτάσει από νωρίς να πιάσει θέση...). Προσπαθώντας να μην ακουστεί το πόσο κομμάτια ήτανε, σήκωσε το κεφάλι του και αναφώνησε αρκετά δυνατά ώστε να τον ακούσουν όλοι: "Συγγνώμη κοπελιά... 6 + 6 + 6 κάνουν ΠΟΣΟ?".... Εκεί που όλοι είχαν μια φάτσα σα σκουμπρί, σαν από θαύμα, σαν ένα κύμα να σάρωσε τα πάντα, άρχισαν να γελάνε τρανταχτά. Το άλογο δοκίμασε να πει κάτι... Δεν τα κατάφερε... Γύρισε την πλάτη και για το υπόλοιπο της περιπέτειας που λέγεται check in σε αγγλικό αεροδρόμιο, δεν είπε τίποτα... Που και που γυρνούσε και έριχνε ματιές στον ήρωά μας ο οποίος είχε ξαναράξει και μίλαγε με το πάτωμα και τον σκύλο, αλλά της έριχνε χαμογελάκια ειρωνικά κάθε που τον κοίταζε... Παλαμάκια ακούγονταν και κάποιοι κακοπροαίρετοι είπαν πως ήταν το μουνάκι του αλόγου που είχε να ακούσει κάτι περισσότερο εριστικό από το "ναι βασίλισσά μου θα σου γλύψω τον κώλο για να τον καθαρίσω από τα σκατά, μιας και βαριέσαι να σκουπιστείς...", από τότε που πάτησε το πόδι της στην αγγλία και βρέθηκε σε ένα greek community με αναλογία καβλί / μουνί = 30 / 1 (στην καλύτερη...).
Πέρα από αυτό το μικρό συμβάν, όλο το υπόλοιπο ταξίδι κύλησε ομαλά, όσο ομαλά μπορεί να κυλήσει ένα ταξίδι για έναν ανώμαλο, μαστουρωμένο ήρωα, όπως ο δικός μας, που μιλούσε με αντικείμενα και έπινε και μπύρες καθόλη τη διάρκεια του φανταστικού και φανταστικά βαρετού ταξιδιού, Αγγλία - Ελλάδα...