Καβάλα σε μια ηλιαχτίδα...

Καβαλώντας το φως ταξιδεύεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το άπειρο μαύρο. Κάποιο μεγάλο σώμα σε καμπυλώνει κι αποκτάς μια διαφορετική προοπτική των πραγμάτων. Δεν κρατάει όμως για πολύ, καθώς με την ταχύτητα που έχεις ξεφεύγεις, για να συνεχίσεις το ταξίδι σου προς το άγνωστο.
Πέρασες πολλά, μερικά σε τρόμαξαν με τη βαρύτητά τους, σκέφτηκες πως "πάει θα με τραβήξουνε εδώ και δε θα μπορέσω να ξεφύγω ποτέ", μα πάντα η ταχύτητά σου σε γλίτωνε και ξέφευγες για να πετάξεις πάλι και να συνεχίσεις στο άπειρο.
Το ξέρεις καλά πως μια κάποια μέρα θα βρεθείς μπροστά στο αναπόφευκτο, το μοιραίο μιας μαύρης τρύπας, που η έλξη της θα είναι μοιραία. Αργά μα επιταχυνόμενα θ'αρχίσουν οι κύκλοι σου γύρω της να μικραίνουν, μέχρι που θα σε καταπιεί μαζί με το ατίθασό σου άτι, για να χαθείς για πάντα στην καρδιά της.
Μπορεί να μην είναι το τέλος σου. Μπορεί κάτι να βρεις στην άλλη της μεριά. Μα ξέρεις αν θα επιβιώσεις το ταξίδι?

Αφιερωμένο σε μια ψυχή που δε συμφωνούμε φιλοσοφικά, αλλά την ξέρω από χρόνια εν αγνοία μου.