Χωρίς λόγο...

Βασανίζεσαι χωρίς λόγο, οι σκέψεις σου τρέχουν σε δρόμους έρημους, αχυρόμπαλες γυρνάνε έρμαια του αέρα, τα πάντα σου φταίνε, δεν ξέρεις τι θες, θες να ουρλιάξεις δε βγαίνει φωνή και όλα βαίνουν καλώς, όλα καλά για όλους και όλα, κανείς δεν κοιτά που σε μία γωνιά, κάθεσαι τρέμεις και θες να εκραγείς, σκορπίζοντας όλα, τα πάντα όσα χρόνια, μέσα σου μένουν και σου τριβελίζουν μυαλό, καρδιά, σωθικά, μέλη, κλειδώσεις, μάτια, μιλάς σα ρομπότ, αυτόματα όλα και γέλιο και κλάμα, φωνή και σιωπή, κανείς δε κοιτάει πιο κάτω απ'το κράμα που με μια νυχιά ξεφτίζει και βγαίνουν ξύσματα χρώμα και ήχοι κρυφοί, που άκουσες κάποιον, κάπου, να λέει να κλαίει, να γελάει, κατόπιν σιωπή, σιωπή που σε άφησε μόνο και ξένο να βλέπεις το είδωλο πάντα ψηλό κι αγέρωχο, ξύλινο, κούφιο και μόνο, να κοιτά από ψηλά και να μη βλέπει τίποτα και περιμένεις, περιμένεις να ακουστεί από κάπου αυτό που θες να ακούσεις και δεν έρχεται ποτέ, υπομονή μόνο σου λένε, υπομονή ακούς κι ας μην έχεις απόθεμα πια κανένα, ας άδειασε κάθε δεξαμενή μέσα σου, ας άδειασαν τα πάντα σου, υπομονή, ακούς τη φωνή να σου λέει και γελάς πικρά στην αρχή και μετά υστερικά, με μάτια να γυαλίζουν και να γελάνε το γέλιο της φωτιάς, το γέλιο που όλα τα καίει, γιατί ξέρεις, ξέρεις πως μετά το γέλιο θα έρθει το κλάμα, αλλά δε θα κλαις εσύ...

PS Τώρα πώς σκατά ενώ είμαι μια χαρά μου έρχονται όλα αυτά τα μαύρα κι άραχλα στο μυαλό δε μπορώ να σας το εξηγήσω... Όταν είχα τις μαύρες μου ήμουν περισσότερο χαρωπός και αστείος (?)... bah... like I give a fuck...