Ραγέ λετρέ...

Περπατάω στο δρόμο... Ένας τύπος σε κακή κατάσταση από ξύδια προχωράει και παραμιλάει. Βρίζει στον αέρα κάποια καριόλα που τον παράτησε... Ένα αμάξι περνάει από δίπλα του, σκύβει και βρίζει το αμάξι, όπως γαβγίζει τα διερχόμενα αμάξια ένας σκύλος. Αφού περάσει το αμάξι, ξεσπάει ο τυπάς... "Φέρτε μου έναν άντρα 100%, να τον ξεσκίσω στον πούτσο" λέει και σκάει μόνος του στα γέλια... Μόνος του? Μπαααα έχω κλάσει κι εγώ από δίπλα.
Ο κολλητός μου είναι στρατό κι εγώ δεν έχω σε ποιον καριόλη να πω τον πόνο μου και να με ακούσει (και κυρίως να ανεχτεί τις μαλακίες που πρόκειται να ακούσει)... Και τον λέω στο γαμημένο το blog, αλλά δεν τον λέω. Να πα να γαμηθεί το blog, η καριόλα που τον παράτησε (τον μεθυσμένο ντε!), τα διερχόμενα τ'αμάξια και όλοι οι άντρες 100% να έρθουν να τους ξεφτιλίσω την κωλοτρυπίδα στον πούτσο. Κρόσια η κωλοτρυπίδα τρικάριολοι (αυτό το τελευταίο για να δείξω στις κοπέλες το ποιητικό μου πρόσωπο...).
Με κομμένο το πουλί το παίζεις άνετος. Χαμογελάς χωρίς αρχίδια και πλήθος ζώων σε ζητοκραυγάζουν από κάτω. Είσαι γαμάτος, είσαι μόρτης, καραμπουζουκλής, είδωλο και ίνδαλμα. Είσαι για τον πούτσο καβάλα (aka gtpk).
Περπατάω προς το τρένο, το τρένο φτάνει, περιμένω να μπω, μια χοντρή ιδρωμένη και άπλυτη σπρώχνει να χωθεί, μην και χάσει το τρένο αυτό το κελεπούρι με τσάντες, μην και αργήσει και δεν προλάβει να πάει σπίτι να φάει σκατά από παιδιά και άντρα, μιας και στο πανέμορφο προσωπάκι της αντικατοπτρίζονται όλα τα σκατά που τρώει στη μούρη εδώ και χρόνια και μαζί με τα μουτσούνια της, φαίνεται και στο σώμα της, στις κινήσεις της και τη λαχανιασμένη και βρωμερή της ανάσα.
Γυναίκες. Οι γυναίκες του Πειραιά. Οι γυναίκες του Πειραιά είναι άλλη ράτσα. Είναι γυναίκες που έχουν δουλέψει, έχουν φάει τα σκατά της ζωής στα μούτρα, αλλά ξέρουν και να τη χαίρονται. Τις γουστάρω. Μπορεί να σου φαντάζουν λαϊκιές, μα έχουν μια μαγκιά και ομορφιά που αν δεν τις έχεις ζήσει, δεν την ξέρεις και δεν ξέρεις να την εκτιμήσεις. Την απαξιώνεις όπως ο βλάχος το παλιό κρασί (γιατί είναι μπαγιάτικο ντε!), το χαβιάρι (γιατί είναι μαύρο ντε!) και το ροκφόρ (γιατί έχει μούχλα για!). Στην πραγματικότητα είναι πιο πραγματικές από την πραγματικότητα και αν σε αγαπήσουν είναι πιο πιστές και μαχητικές από σκυλί, μαύρο κι ατάιστο.
Ουρανός, ουρανός γαλάζιος, ανοιχτός, ελεύθερος. Σαν τον ουρανό σε θέλω από πάνω μου, έστω κι αν σκοτεινιάζεις που και που, μ'αρέσει η βροχή σου να με λούζει και να με καθαρίζει, να με ξυπνά από το λήθαργό μου κι αν καμιά βροντή σου με κάψει, τουλάχιστον δε θα χω φοβηθεί την οργή σου, θα την έχω ζήσει ουρανέ μου.
Ζημιές, παντού ζημιές. Και κάνεις και ζημ(ν)ιές και κάνεις και ζημ(ν)ιές (ώπα μεράκλωσε το γραφικό αγόρι με το δόρυ, το "ι" με το "υ" κάνουν ρίμα?). Θα σου γαμήσω άμα σπάσεις τίποτε άλλο. Κρατς! Θες να σε γαμήσω μωρό μου? Γιατί δε μου το λες τόση ώρα, αφού με βλέπεις καβλωμένο, γιατί δε μου μιλάς? Μου κάνεις κουνήματα? Ε τη γαμείς κύριε πρόεδρε ή δε τη γαμείς?
Κλαδιά με τα πρώτα μπουμπούκια πάνω, φιλοξενούν μικρά πουλιά. Φέρε την καραμπίνα καραμπινιέρε, γεροκαράφλα. Καραφλά βουνά μόνο να βλέπω θέλω και τα μικρά σου βυζάκια με τις ρόγες starter, που με το που τις αγγίξω ανάβεις και παίρνεις φωτιά και απογειωνόμαστε στο άπειρο του οργασμού σου. Μωρό μου. Σε νοιώθω. Σε νοιώθω κοντά μου και σπίθες ξεπετάγονται από κάθε πόρο του κορμιού μου. Ακούμπα με απρόσεχτα, θέλω να ακουστεί παντού το μπαμ...
Πόπο ρε μαλάκα... άδειο το μπαρ :( Ε, μη σκάς, είπα στον ταλιμπάν κι έκλασα. Αμέσως το γκαρσόνι ήρθε και αναρωτήθηκε: Με φωνάξατε κύριε? Τώρα μιλάμε ή κλάνουμε ρε φίλε? Ανέκραξα ανέμελα και πήρα άλλη μια τεκίλα, την κίτρινη για λιγότερα ρεψίματα. Τεκίλα, ιτ μέικς γιου χάπι. Πάρτο και θα με θυμηθείς. It is? Είδες?
Αρκετή μαλακία έπεσε και σήμερα. Πάω να τον παίξω. Θα σας σκέφτομαι. Πάντα σας σκέφτομαι. Όταν μάθεις να παραδέχεσαι και να μην είσαι μάγκας θα έρθω να σου γνωρίσω τον έρωτα. Από πίσω. Φιλάκια σου.