Λαβύρινθος...

Δαιδαλώδεις διάδρομοι. Κάθε ήχος χτυπά σε επιφάνειες στρεβλές, λείες ή αδρές και ταξιδεύοντας φτάνει στο κεντρικό δωμάτιο με το Μινώταυρο να περιμένει το επόμενό του θύμα. Από αυτούς τους ήχους ζει. Σκοτεινός και μόνος του. Περιμένει.
Ακούει τους ήχους και περιμένει. Τα χρόνια που πέρασε κλεισμένος στο απόλυτο σκοτάδι, με μόνο τους ήχους για συντροφιά τον έχουνε διδάξει. Ξέρει τι να περιμένει από κάθε ήχο. Ξέρει να διακρίνει, ή έτσι νομίζει.
Κάθε φορά η ίδια αντίδραση... Μπαίνοντας τα θύματα τρομάζουν. Το αίμα φεύγει από το πρόσωπό τους και μένουν ωχροί και άηχοι να κοιτάνε το πεπρωμένο τους στα μάτια. Τα κέρατα μοιάζουν φονικά σουβλιά, τα κόκκινα από το κλάμα μάτια, φονικές οπές που κοιτάζουν στο μαρτύριο από έξω προς τα μέσα. Το καλοσχηματισμένο από τις στερήσεις και την άσκηση κορμί, φονική μηχανή φαντάζει.
Κάθε φορά η ίδια αντίδραση. Κάθε φορά με αυτήν την αντίδραση χαλάει η εσωτερική του εικόνα του εαυτού του. Δεν αντέχει να βλέπει στα μάτια τους την ασχήμια της μοναξιάς του. Δεν αντέχει να τον βλέπουν τέρας και ορμά να σκοτώσει. Λουσμένος στο αίμα μένει πάλι μόνος δίχως ήχους. Και κλαίει. Το κλάμα του ουρλιαχτό ακούγεται πληγωμένου άγριου ζώου, φονική κραυγή θριάμβου στη ζωή.
Μέχρι που κάποτε ένας Θησέας να μπει. Ατρόμητος. Ήρεμος, με μάτια όλο κατανόηση. Με μάτια που μετράνε αυτό που είσαι και όχι αυτό που δείχνεις. Τότε παραδίνεται το τέρας και πλησιάζει πειθήνια στο θάνατό του. Αγκαλιά, καινούριος ήχος άγνωστος από σπαθί που ξεθηκαρώνει, σουβλιά, ζέστη... κρύο. Θάνατος.
Ευτυχισμένος θάνατος. Ησυχία... ποτέ ξανά παραμορφωμένοι ήχοι. Μόνο ένα κλάμα ακούγεται... το κλάμα του πατέρα - αρχιτέκτονα...


(ναι ναι... ο αρχιτέκτον δεν ήταν και ο πατέρας... ποιητική αηδία... φιλάκια...)