Σύννεφα...
Παρατηρούσε τον κόκκινο έναστρο ουρανό. Τα σύννεφα που κάθε τόσο κινούνταν από τον άνεμο και αλλάζανε μορφές, του θύμιζαν πως τίποτε δε μένει σταθερό. Του θύμιζαν τις δικές του αλλαγές και τους ανέμους που τον έσπρωχναν ν'αλλάξει.
Που και που, κάποιο άλλο σύννεφο έρχονταν στην πορεία του. Ο άνεμος τους έσπρωχνε να ενωθούν και μαζί με ένα μεγάλο μπαμ! ξεκινούσαν να βρέχουν. Πολλές φορές, ενώ έβρεχε και μπουμπούνιζε, έβλεπε από εκεί ψηλά, κάποιο παιδί να κουρνιάζει τρομαγμένο. Ήθελε να του φωνάξει να μη φοβάται. Ήθελε να του πει πως δεν είναι κακός, ή άγριος. Πως δε θέλει το κακό του. Πως είναι ευτυχισμένος που βρέχει και έτσι ξαλαφρώνει από όλα όσα τον βάρυναν. Δε μπορούσε όμως να μιλήσει.
Μπορούσε απλώς να βρέχει. Μαζί με το συντροφικό του σύννεφο, έβρεχαν συνεχώς τον κόσμο από κάτω τους, μέχρι και οι δύο να αδειάσουν. Η συνείδησή τους τότε ενωμένη πια και αλλαγμένη για πάντα, μεταφέρονταν στη γη. Τρύπωναν στα έγκατά της και συνέχιζαν το ταξίδι τους, συνεχώς διυλιζόμενοι και συνεχώς πέφτοντας όλο και πιο βαθειά.
Κάποτε έπεφταν σε μια υπόγεια σπηλιά που είχε συγκεντρωμένες άλλες υγρές συνειδήσεις. Γίνονταν μέρος τους. Τόσο αυτοί, όσο και οι συνειδήσεις που συναντούσαν. Ένα αιώνιο κουβάρι συνειδήσεων, σκέψεων, κλαμάτων, γέλιων, αισθήσεων, πόνου και χαράς. Ζούσαν για λίγο εκεί.
Μετά όλο και κάτι γίνονταν και ξανάβρισκαν το δρόμο τους προς τον ήλιο ή το φεγγάρι. Έβγαιναν στην επιφάνεια, ζεσταίνονταν, εξατμίζονταν και πήγαιναν να συναντήσουν και πάλι τον αέρα. Μαζεύονταν και βάρυναν. Σχημάτιζαν μορφώματα περίεργα, άλλοτε χαοτικά και άλλοτε με νόημα. Μορφές οι οποίες σε κάποια μάτια έπαιρναν ένα νόημα ξεχωριστό, σε άλλα μάτια φαίνονταν εντελώς τυχαίες και άλλα μάτια δεν σηκώνονταν καν να τις κοιτάξουν.
Όλα αυτά τα βλέμματα τα βάρυναν. Στωικά περίμεναν τον άνεμο να τα σπρώξει να σμίξουν με το κατάλληλο ταίρι. Να σμίξουν για να ξεκινήσουν την ανακουφιστική τους βροχή μ'ένα μεγάλο μπαμ. Αιωρούμενα περιμένουν. Περιμένουν ένα βλέμμα σου. Μια ανάσα σου, να τα σμίξει. Περιμένουν να ξαναρχίσουν το ταξίδι τους.
Ψιτ, κι εσύ παιδί... μη φοβάσαι...
ΥΓ1 Αφιερωμένο σε ένα κωλόπαιδο που μου είπε πως το νερό είναι ζωντανό και το αποπήρα...
ΥΓ2 Με το που έβγαλα το γουόρδ βεριφικέσιο σκάσανε τρία σπαμάκια... and counting :S
posted by it is at 12:08 PM
20 Comments:
sto (arxika melagxoliko alla telika aisiodoxo kata thn gnwmh mou) post sou mporei na nai zwntano..
alla sthn prgmatikothta to nero einai psofio, dead meat :b
I knows I knows... αλλά άμα το δει το κωλοπαιδάκι μου να το γράφεις αυτό θα σε σπάσει... όπως με έσπασε κι εμένα :p
Αύριο άμα θες σκάσε για καφέ... same bat-time same bat-καφετέρια...
αντε ρε γαμηθητε ολοι που πάτε και για καφε....)))
Ρε..το νερό δεν είναι ψόφιο.
Δεν είναι σου λέω!
Κάτι μπορεί να ξέρει το κωλοπαιδάκι σου..να το ακούς.
Θεεεελω κι εγώ καφέ :(
Ε τι να κάνω που είστε παλιοβλαχάκια και δε μένετε αθήνα αχαχαχαχχαχαχαχα
σεφ εγώ θα γαμηθώ μετά τον καφέ... how are you? :p
ασταρτούλα μου καλό μου δε μας ήθελε ρε γαμώτο :( Θα τη βρούμε όμως την άκρη μη μασάς :) να τον προσέχεις τον παλιοσέφ είναι πορνόγερος αχαχαχαχα πλάκα κάνω γαμώ τα παιδιά είναι και μαγειρεύει τέλεια...
ρε μαλάκα είχα κάνει εντύπωση που μαγείρευα κάτι μαλακίες εκεί στην Α κι εσύ τα κατέστρεψες όλα... τι σκατά να της φτιάξω τώρα για να γουστάρει... τέσπα χαλάλι :p
Να...
Κάτι τέτοια γράφεις και με ρίχνεις.
Μου θύμισε μία έκθεση ενός παιδιού από κάποιο δημοτικό που είχε δημοσιευτεί κάποια χρόνια πριν. Το θέμα της έκθεσης ήταν το νερό και η σημασία του για την ζωή μας.
Ο μικρός έγραψε: "...Το νερό είναι λιωμένο γυαλί που μπορούμε να το πιούμε. Έχει ψυχή γιατί άμα το βάλεις στην κατσαρόλα μιλάει. Έρχεται από τον ουρανό, από την πόλη του θεού που είναι όλη από γυαλί γι'αυτό και όταν πεθαίνουμε γινόμαστε νερό και ποτάμια και μετά πηγαίνουμε στην θάλασσα όπου συναντάμε και άλλους πεθαμένους και περιμένουμε να εξατμιστούμε για να ξαναπάμε στον παράδεισο...."
Γκλουπ!
Ευχαριστώ... μόλις μου είπες πως οι συγγραφικές μου ικανότητες είναι εφάμιλες με ενός παιδιού που πάει στο δημοτικό... όποτε με έχει πάρει από κάτω θα σε παίρνω να μου λες κοπλιμέντα... να'σαι πάντα καλά...
α ναι... παρεμπιπτόντως η θεατρική σου παράσταση ήταν φοβερή! Μου θύμισε μια θεατρική παράσταση που είχα δει από κάτι παιδιά με ειδικές ικανότητες (η νέα politically correct έκφραση για το παιδιά με ειδικές ανάγκες...) ηλικίας 8 χρόνων... φοβερός είσουνα! σε φιλώ γλυκά...
ΥΓ Έλα μαλάκα πλάκα κάνω... thanks :D φιλάκια
Σήμερα όλοι κάτι έχουμε... αλλά δεν πειράζει. Ωραία είναι:)
Ε αγαπουλίνι it is; Φιλάκια:)
Εγώ μια χαρά είμαι ρε :)
Γιατί σου φαίνεται σα να έχω κάτι δηλαδή? :p
τότε, η Φανούρω, η ξαδέρφη του ιάσονα του αργοκαύτη βασανιστικών κρεμ μπρουλέ με φλόγιστρο από το βαλκανιζατέρ της γειτονίας ο "Μήτσους" είδε κάποια σύννεφα στον καφέ της.
ρώτησε τη Γεωργούλα, τη συνιφάδα της Γιαλάντρως απ΄τα Σούρμενα, τι σημαίνει και 'κείνη της είπε με στόμφο και λαϊκή σοφία: σύννεφα βλέπς στον καφέ; εγώ, μαρί αμόρφωτη, βλέπω ένα πίνακα του Μαγκρίτ!
ανήθικο δίδαγμα:΅οι τιμές των εισητηρίων στην Εθνική Πινακοθήκη έχουν πέσει δραματικά (και όλοι πλέον -ευτυχώς!- έχουν πρόσβαση στο κίνημα του σουρρεαλισμού)
Σαν τις ψυχές μας, σαν την ζωή μας όλα ένας κύκλος και στη μέση εμείς...
για κάποιο λόγο σήμερα, δεν μπορώ να πάρω τίποτα στα σοβαρά.
κυρίως τον ευατό μου, που πολύ με είχα κουράσει με όλα τη σοβαρότητα που μπορεί να έχει το μάταιο της υγιούς επιβίωσης σε ένα κουραστικά τραγελαφικό κόσμο.
σοβαρά, μιλώντας πάντως, καταθέτω τη φαιδρότητα που με τυρρανά σαν λιμπελούλη που έχει καταπεί αλαβάστρινο κουμπί και νομίζει ότι είναι (σε) έκσταση.
η αλήθεια θα λάμψει γυμνή.
και η Σβελτάνα θα αποκαλύψει τη swarofski ρόγα της, σκληρή σαν τ΄ανείπωτα . . .
φιλιά πολλά
...Ε ΑΜΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΧΕΙ ΖΩΗ...ΤΟΤΕ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟΚΑΦΕ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΤΕ ΠΑΛΙ..ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΧΥΘΕΙ ΟΟΟΟΛΟ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ...
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!!
call me girl κάθε φορά που αφήνεις comment εκστασιάζομαι :) φιλάκια... ακόμη έχω τις ρόγες της σβετλάνα στο στόμα μου...
an205 ακόμη καλύτερα αν δεν είσαι στη μέση του κύκλου που η ταχύτητες είναι χαμηλές... καλύτερα κοντά στην περιφέρια και σε ψηλές στροφές...
λοθ... έφαγα 2 καφέδες στη μουρίτσα στο δρόμο για να σε δω... έλεος... μη φάω κι άλλον σήμερα!
To νερό ειναι ζωή.
Πσσσσσσσ τι λες ρε lee? Σοβαρά? αχαχαχα ναι οκ το νερό είναι απραίτητο για την ύπαρξη ζωής με τη μορφή που την ξέρουμε... το θέμα είναι αν το ίδιο είναι ζωντανό... και imho δεν είναι... τέσπα.... φιλάκια :)
Ειναι πολυ δυσκολο να ορισεις τι ειναι ζωη ενω εισαι ξεμεθυστος.
Ναι έχεις δίκιο... οι περισσότεροι βιολόγοι είναι αλκοολικοί... :S
Όχι, όχι με παρεξήγησες (προφανώς χρησιμοποίησα δύσκολες λέξεις.)
Είπα ότι μου ΘΥΜΙΣΕ το κείμενο σου εκείνο του μικρού παιδιού.
Εσύ γράφεις σαν μαϊμού με σπασμένα χέρια σε γραφομηχανή που τις λείπουν τα 23 γράμματα από τα 24.
Υ.Γ. Έλααα ρε! Πλάκα έκανες; Φιου. Και ήμουνα έτοιμος να έρθω να σου σπάσω τα παϊδάκια. Ααααχ, ηρέμησα τώρα.
Υ.Γ.2 BTW: Πλάκα κάνω ε;
Υ.Γ.3: Όχι δεν κάνω.
Υ.Γ.4: Άντε γαμίδια
fff fff ffff ένα δύο ένα δύο... θα μας κλάσεις τ'αρχίδια!
ρε άντε και γαμήσου κωλοπαιδαρά :p
Post a Comment
<< Home