Κρατήρας...

Άλλαξε το version του blogger με το έτσι θέλω... αν εξαιρέσεις τη μαγκιά που σου λέει σε ποιο ποστ έχεις κόμεντ, μου τη σπάει η καινούρια version... κλασσικά σπαστικές οι αλλαγές μέχρι να τις συνηθίσεις και μετά να έρθουν οι επόμενες σπαστικές αλλαγές... Anywayz...
Συμπλεγματικά κρίνοντας εξ'ιδίων, θίγεσαι. Χωρίς να θες να δείξεις πως σε πείραξε, προσπαθείς να φανείς αστείος. Το λανθάνον σου ασυνείδητο σε προδίδει και οι γύρω στέκουν με ένα ψυχρό αμήχανο χαμόγελο μη θέλοντας να δώσουν συνέχεια. Το κατάλαβες άραγε? Μάλλον ναι... έξυπνο παιδί είσαι εξάλλου...
Πάνω σε μια λεία επιφάνεια στέκει μια ρωγμή. Ακολουθώντας τη βγαίνεις στην άκρη μιας κοιλάδας από φωτιά και πάγο. Στην ένωσή τους ατμοί κρύβουν την ορατότητα και εκστασιάζεσαι με τα παιχνιδίσματα του φωτός που κάνουν τα μάτια σου να ανοιγοκλείνουν με δέος. Διάφορα περίεργα πλάσματα σε παρακολουθούν με κάποιο φόβο ή θυμό, έτοιμα να αντιδράσουν σε μια απότομή σου κίνηση, είτε για να το βάλουν στα πόδια, είτε για να γευτούν τις σάρκες σου.
Το χώμα κάτω από τα πόδια σου κίτρινο και πράσινο. Νιτρικά και θειούχα άλατα, προσδίδουν στην ατμόσφαιρα μια αποπνικτική οσμή, που όσο ανασαίνεις επεκτείνεται στη γεύση σου. Τόπους - τόπους, βλέπεις ρωγμές της γης να φτάνουν μέχρι δεν ξέρεις που. Αναβλύζουν ατμούς και καυτό νερό. Τα έντομα που είχαν την ατυχία να βρεθούν εκεί κείτονται νεκρά. Τα ζώα ζαλισμένα, παραδομένα στη μοίρα τους ξαπλώνουν και παραληρούν, δεχόμενα έναν αργό θάνατο συνοδευόμενο από οπτασίες και παραισθήσεις που τα καθιστούν επικίνδυνα αν και μίζερα.
Μόνο ανθεκτικοί οργανισμοί καταφέρνουν να επιβιώσουν. Κοιτούν να βρουν τα μονοπάτια που ανεβαίνουν στριφογυριστά μακριά από τα δηλητήρια. Μέσα από ομίχλες και φαινομενικά απροσπέλαστα τείχη, βρίσκουν το δρόμο τους. Καρφώνουν με μανία πέλματα πάνω σε μαλακά σημεία και προχωρούν, βήμα το βήμα, προς τον καθαρό αέρα. Ακόμη και από αυτά, όσα δεν κοίταξαν ψηλά να δουν το μονοπάτι στο όλον, κάποια στιγμή φτάνουν εκεί που δεν έχει άλλο πάτημα...
Πανικόβλητα πληγώνουν τα πόδια τους. Τα νύχια τους σπάνε, ανασαίνουν βαθειά τα δηλητήρια και ζαλισμένα πέφτουν πάλι κάτω. Κανείς δε γυρνά να τα κοιτάξει. Που και που κάποια από τα ζαλισμένα ζώα σπεύδουν να κατασπαράξουν ανηλεώς και εκδικητικά όποιο ζώο έχει την ατυχία να γκρεμιστεί. Μέσα στη δίνη του ζαλισμένου τους μυαλού, βλέπουν σαν εχθρό όποιον προσπαθεί να ξεφύγει από ένα ζαλισμένο πεπρωμένο απάθειας και απραξίας.
Οι καπνοί είναι πυκνοί. Η ανταμοιβή του καθαρού αέρα μπορεί να αποβεί θανατηφόρα. Αβέβαιη σίγουρα, δεν είναι να διεκδικηθεί απ'τον καθένα. Κανείς ποτέ από τα ζαλισμένα ζώα δεν είδε κάποιον να γυρνά απ'τ'οξυγόνο. Σίγουρα όποιος τα καταφέρνει πεθαίνει σκέφτονται. Σίγουρα κάποιος περιμένει στην κορυφή να σου πάρει το κεφάλι. Έτσι κοιμούνται ήσυχα παραμιλώντας μες τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή.
Το βουνό από πάνω τρέμει. Μαύροι καπνοί και στάχτες εκτοξεύονται ψηλά. Σε λίγο το μάγμα θ'αρχίσει να ρέει. Η λάβα πάει στα χαμηλά. Ο κρατήρας θα γεμίσει απολιθώματα που κάποτε θα βλέπουμε με δέος και απορία. Στεκόμενοι μέσα στους ίδιους καπνούς, θ'αναρωτιόμαστε... Τι τάχα κάναν όλα αυτά τα ζώα λίγο πριν πεθάνουν από τη λάβα? Σίγουρα κάτι σπουδαίο!