Αναγέννηση (όχι καρδίτσας...)

Στο τέλος της πεδιάδας βράχια υψώνονταν σε τεράστιο ύψος. Φτάνοντας στη βάση τους και προσπαθώντας να δει ψηλά, ένοιωσε δέος. Συνειδητοποιώντας τη διαφορά μεγέθους του ανθρώπου με τη φύση. Μια σπηλιά σκοτεινή ανοιγόταν μπροστά του.
Επιτέλους έφτασε στην αρχή. Έκανε ένα τσιγάρο κρατώντας το κεφάλι του άδειο από σκέψεις. Άναψε ένα δαυλό (είχε σχεδιάσει την κατάβασή του να είναι όσο πιο μεσαιωνική), και προχώρησε μέσα στη σπηλιά με σίγουρο βήμα. Δεν είχε πει σε κανέναν πως θα πήγαινε εκεί. Ήθελε να το περάσει εντελώς μόνος. Μικρός θυμόταν τις ιστορίες που είχε ακούσει γι'αυτό το μέρος. Για φαντάσματα που σέρνουν τις αλυσίδες τους, για παράξενες εξαφανίσεις, για δολοφόνους που έβαφαν με αίμα τα τοιχώματά της και για τελετές σκοτεινών δοξασιών που άφησαν κραυγές και αγωνία να καταγραφούν στα πετρώδη τοιχώματα. Θυμάται να λένε πως κάθε που φύσαγε βόρια, ο αέρας χτυπώντας στα τοιχώματα της σπηλιάς, ανακαλούσε τις μνήμες της και σα σε γραμμόφωνο, ουρλιαχτά και κραυγές πόνου "έπαιζαν" ξανά, στη μνήμη κάθε θύματος της σπηλιάς.
Προχώρησε μέσα. Το φως από το δαυλό έκανε τις σκιές να χορεύουν χορούς μυστικιστικούς. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες σχημάτιζαν συμπλέγματα φυσικής ομορφιάς που ξεπερνούσαν σε τέχνη και φαντασία ακόμη και τον πιο ταλαντούχο γλύπτη. Προχωρούσε για ώρα τώρα και δεν έβλεπε κάποιο τέλος.
Κάποια στιγμή η κλίση του εδάφους έγινε πιο απότομη. Με περισσότερη προσοχή πλέον συνέχισε. Ένα μικρό πλάτωμα του έδωσε τη δυνατότητα να σταματήσει για λίγο και να ξεκουραστεί. Ο δαυλός τρεμόπαιζε, σημάδι πως το παραφινέλαιο τελείωνε. Τον έσβησε για να γεμίσει το μπουκαλάκι με το παραφινέλαιο. Απόλυτο σκοτάδι. Απόλυτη σιωπή. Απόλυτη ηρεμία. Ομορφιά. Το σκοτάδι και η παντελής έλλειψη ήχων τον ταξίδεψαν.
Δεν κατάλαβε πόση ώρα είχε περάσει μέχρι να επιστρέψει από το νοερό ταξίδι του. Σχεδόν με λύπη γέμισε το μπουκαλάκι και άναψε ξανά το φυτίλι. Το φως έστειλε σουβλιές στα μάτια του. Σηκώθηκε. Έπρεπε να φτάσει ως το τέλος. Έπρεπε να αντιμετωπίσει τους παιδικούς του φόβους για το άγνωστο. Συνέχισε την κατάβαση. Ο διάδρομος ολοένα και στένευε... Πλέον κατέβαινε περπατώντας πλάγια με το δεξί του χέρι που κρατούσε το δαυλό μπροστά. Ένοιωθε την υγρασία να γίνεται όλο και πιο έντονη. Απότομα βγήκε από το στένωμα σε ένα πλατύ και ψηλοτάβανο άνοιγμα της σπηλιάς. Αυτό που είδε τον άφησε άφωνο. Ήθελε να κλάψει από την ομορφιά που αντίκριζε μπροστά του. Η σπηλιά είχε μέσα της μια φυσική λίμνη. Το ταβάνι του υψώνονταν δεκάδες μέτρα πάνω από το κεφάλι του. Ένας τεράστιος σταλακτίτης είχε σχηματιστεί και η μύτη του κοίταζε σχεδόν το κέντρο της λίμνης κι έσταζε στάλα στάλα νερό. Πόσες στάλες, πόσους αιώνες να πήρε η φύση για να φτιάξει αυτό το θαύμα?
Με πόση υπομονή έσταζε τη ζωή της, την τέχνη της δημιουργίας, τη φαντασία της... Πόσο σοφή ήταν να κρύψει το έργο της από την κοινή θέα. Τέτοια όμορφα έργα θέλουν άξια μάτια να τα θωρούν, μάτια ζωντανά και όχι ράθυμα. Πλησίασε. Έκατσε στην άκρη της λίμνης, γδύθηκε και μπήκε σιγά σιγά στο παγωμένο νερό.
Αυτός που βγήκε από το νερό και αναδύθηκε στο στόμιο της σπηλιάς, ήταν ένας άλλος άνθρωπος... Ήταν ένας άνθρωπος που συνέχισε να διαδίδει ιστορίες για τον τάχα βίαιο βίο της σπηλιάς, για να αποτρέψει τους τουρίστες της ζωής να πλησιάσουν. Για να φτιάξει κι άλλα παιδιά με περιέργεια, παιδιά που να έχουν τη θέληση να κοιτάξουν το φόβο τους στα μάτια. Αυτά τα παιδιά μόνο αξίζουν μια τέτοια ανταμοιβή, σαν αυτή που κάποιος φοβισμένος άνθρωπος πήρε. Για να μη φοβηθεί ποτέ ξανά...