Κορώνες...

Κορώνες... Κορώνες ψηλές, χαμηλές, χρυσές, πλουμισμένες με πετράδια λογής λογής...
Πάνω σε κεφάλια στέκονται και τα βαραίνουν. Όσο ο χρόνος περνά βαραίνουν όλο και περισσότερο και αντί να ομορφαίνουν τη ζωή των κεφαλιών την κάνουν ανυπόφορη... Πολλοί από κάτω, αυλικοί και κόλακες, απλοί πολίτες και σύνθετοι, κοιτάζουν την κορώνα και τη θέλουν στο δικό τους το κεφάλι.
Δεν ξέρουν. Κορώνες που κάνουν ζωές δύσκολες. Ζωές ανούσιες, άγευστων βασιλιάδων και βασιλισσών. Ανθρώπων που δεν ξέρουν να ζουν. Ανθρώπων που ζουν ένα πρωτόκολλο, καθημερινά χωρίς να έχουν το δικαίωμα στην παρέκκλιση. Εξουσίες, και αστραφτερά στολίδια, όμοια με τα καθρεπτάκια και τις χάντρες που δίναν οι κονκισταδόροι στους "αγρίους", μαζί με το νερό που καίει, για να ξεχνάνε τη μίζερη ζωή τους και το πώς αντάλλαξαν ουσία με στολίδια...
Ναρκωτικά βοηθάνε στην περίπτωση αυτή. Κάθε είδους ναρκωτικά, είτε ουσίες που κυλάν στο αίμα, είτε φαντασιώσεις που κυλάν στο πνεύμα. Φαντασιώσεις εξουσίας και μεγαλείου, πίστη πως σε αγαπάνε όλοι και πως είσαι σημαντικός, σφουγγοκωλάριοι να σε παρατρέχουν σε κάθε σου εμφάνιση, κόλακες να σου πιπιλίζουν τα αυτιά για ένα αποφάγι εξουσίας και δυο μανικετόκουμπα με έμβλημα σημαντικό κι αναγνωρίσιμο, ένα ρολόι με διαμάντια.
Ο λαιμός σου στρεβλός, και τα μάτια πεταγμένα έξω από τις κόγχες τους, καθώς πιέζεσαι παιδιώθεν, με την κορώνα στο κεφάλι. Πόνοι σωματικοί και ψυχικοί, από μέσα το δηλητήριο κατατρώει το είναι σου και τα σωθικά σου, τα μαλλιά σου νεκρά μα λαμπερά απ'τις βαφές και τα παρφούματα, το δέρμα φολίδες φολίδες, κρυμμένες από στρώμα φτιασιδιών.
Άσε τις κορώνες... πιάσε μου το καβλί κι έλα να ζήσουμε...