Παιδιά στο σιντριβάνι...

Σε μια τσιμεντούπολη, κλασική εκπρόσωπο του δυτικού σήμερα, ο ήλιος έκαιγε. Ήταν καλοκαίρι και ήταν 2 το μεσημέρι. Τα πάντα έμοιαζαν να λιώνουν και ν'ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Περπατούσε στο πεζοδρόμιο μιας μεγάλης λεωφόρου. Ένοιωθε τις σόλες από τα παπούτσια του να έχουν μαλακώσει. Σχεδόν σα να περπάταγε πάνω σε τσίχλες... Προχωρούσε με σκυμμένο το κεφάλι. Που και που σταγόνες από κάποια εξωτερική μονάδα κλιματισμού, έπεφταν στο κεφάλι του. Δεν έδινε σημασία.
Ζαλιζόταν από τη ζέστη και το καυσαέριο που ανέπνεε. Κοίταξε νωχελικά κάτι παιδάκια, αλλοδαπά του φάνηκαν, που παίζαν ημίγυμνα μέσα σε ένα σιντριβάνι. Το βλέμμα του πλανήθηκε λιγάκι στα πέριξ του σιντριβανιού και είδε κι άλλους ζαλισμένους πολίτες να κοιτάνε τα παιδάκια που παίζανε. Είδε στο βλέμμα όλων μια δόση ζήλιας. Ένας ένας όλοι τους, θα ήθελαν να είναι κι αυτοί παιδιά για να έχουν το ακαταλόγιστο, για να φαίνονται φυσιολογικοί όντας ημίγυμνοι μέσα σ'ένα σιντριβάνι στο κέντρο της πόλης.
Πήγε σε ένα περίπτερο εκεί κοντά και πήρε ένα μπουκάλι νερό. Ήπιε λίγο και έριξε στα χέρια του το υπόλοιπο προσπαθώντας να δροσίσει το σβέρκο του. Δεν έκανε καμία σχεδόν διαφορά. Ο ήλιος αμείλικτος. Τα καυσαέρια λειτουργούσαν με το μέρος του. Ένα τεράστιο καυτό μάτι που σε κοίταζε κι έλιωνες. Τα αυτιά του βουίζαν. Οι θόρυβοι σα να χάνονταν στιγμές στιγμές και το μόνο που άκουγε ήταν τα μηνίγγια του που πάλονταν στο ρυθμό της καρδιάς του που αγκομαχούσε να στείλει το αίμα σε όλο του το σώμα. Κι αυτός να φοράει κουστούμι γιατί είχε meeting.
Πήγε κάτω από ένα βρώμικο και θλιβερό δεντράκι, κάθισε στο παγκάκι και παρατηρούσε τα παιδιά και τους περαστικούς που κοίταζαν με ζήλια. Που και που κάποιος περαστικός βρεχόταν λιγάκι από τα νερά που πετάγονταν καθώς οι πιτσιρικάδες παίζανε. Οι περισσότεροι γελούσαν ή συνέχιζαν ελαφρώς αμήχανοι. Κάποιοι πιο ξινοί, ή πιο ζηλιάρηδες, τους έκαναν παρατήρηση με το δείκτη του χεριού υψωμένο. Για καμιά ώρα σκεφτόταν. Ζύγιζε φάτσες, ζύγιζε συμβούλια, ζύγιζε τη δημόσιά του την εικόνα. Μετά ξάφνου θυμήθηκε... Θυμήθηκε τον εαυτό του πιτσιρικά. Θυμήθηκε το ζώο μέσα του που δε χαμπάριαζε από meeting και ισολογισμούς, δε χαμπάριαζε από κουστούμια και δερμάτινα παπούτσια, δε χαμπάριαζε από τα τυχόν αρνητικά σχόλια, ή τα επιτιμητικά βλέμματα... χαμπάριαζε μόνο από την αφόρητη ζέστη...
Χαλάρωσε τη γραβάτα του, έβγαλε τα παπούτσια και το σακάκι, έβγαλε το πουκάμισο, δίπλωσε το παντελόνι του προς τα πάνω μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο και προχώρησε προς το σιντριβάνι. Οι πιτσιρικάδες τον είδαν έτσι βλοσυρό και αποφασισμένο και κάποιοι μάλλον φοβήθηκαν και βγήκαν έξω. Οι άλλοι σταμάτησαν να παίζουν και έτοιμοι να τραπούν σε φυγή περίμεναν να δουν τι θα έκανε αυτός ο παράξενος μεγάλος...
Φτάνοντας ένα βήμα πριν το σιντριβάνι κάθε τελευταία αμφιβολία έφυγε από μέσα του. Μύρισε το νερό και το κοιμισμένο παιδί άνοιξε τα μάτια του. Κοίταξε ένα από τα παιδιά στα μάτια που φαινόταν να είναι ο αρχηγός της παρέας. Μπορώ να παίξω μαζί σας? τον ρώτησε. Ο πιτσιρικάς για λίγο φάνηκε να εκπλήσσεται. Μετά θυμήθηκε πως είναι ο αρχηγός και ο δισταγμός δεν ταιριάζει στους αρχηγούς. Μισό, του είπε. Παιδιά έχετε πρόβλημα να παίξει ο κύριος μαζί μας? Όχι αλλά να βγάλουμε καινούριες ομάδες του είπε κάποιος. Έτσι δεν πάει. Καλά καλά, έλα μέσα...
Έφυγε το βράδυ κατά τις 8. Τα ρούχα και τα παπούτσια του που είχε αφήσει στο παγκάκι είχαν κάνει φτερά. Δεν τον ένοιαξε. Δεν τον ένοιαξαν ούτε τα περίεργα βλέμματα των περαστικών. Τον πείραξε μόνο που η ομάδα του έχασε. Αύριο το απόγευμα θα τους σκίσω, σκέφτηκε και έσφιξε τα δόντια του. Αύριο θα δείτε...