Ξετυλίγω, άσε με...
Συνδυάζοντας όλη σου την αποτυχία την αλλοτινή, μαζί με την απελπισία της μη διεκπεραίωσης μηδενός θέματος και υποχρέωσης που είχες προγραμματίσει για κάποιο αύριο, σέρνεσαι πίσω από ενοχές και άγχη. Άγχη που δε θα είχες αν έκανες το αύριο σήμερα. Τίποτα δεν κάνεις όμως γι'αυτό...
Ανήσυχοι έρωτες πετούν ανάλαφρα πάνω από σκυφτά κεφάλια που αγνοούν την ύπαρξή τους. Αγνοούν εν γένει το ίδιο το πέταγμα, αγνοούν τα μαλλιά τα απαλά, τις μπούκλες της πρώιμης εφηβείας, που το θηλυκό εξελίσσεται σε αρσενικό, που θιγμένο από την κοροϊδία της διττής του φύσης, αρπάζει την άμαξα στα δυο του νευρώδη χέρια και με θυμό παιδικό την εξφενδονίζει κατά πάνω στους είρωνες. Αγνοούν ακόμη την ύπαρξη των ιδεών, αυτών που δεν έχουν κάποιο κέρδος ή ίδιον όφελος...
Έτσι μια ζωή σκυφτή περνούν και περπατούν τακτικά και στοιχισμένα προς το κενό μιας ύπαρξης ανούσιας. Κροκοδείλια δάκρυα, λόγια φανφαρόνων, πράξεις συμβολικές δήθεν, που αυτοσκοπό τους έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων. Πότε θα τελειώσουν οι εντυπώσεις και θα αρχίσουν οι ουσιαστικές πράξεις άραγε? Θα ευτυχίσουμε να το βιώσουμε αυτό? Ή μήπως θα περάσει η ζωή μας όλη στην προσπάθεια να ξετυλίξουμε τα αμέτρητα στρώματα περιτυλίγματος από χρυσόχαρτο, περιμένοντας μάταια το ίδιο το δώρο της ζωής?
Θέλω παιχνίδισμα και ανωριμότητα να περιέχει το κουτί μου. Θέλω σα σε κινούμενο σχέδιο ένα ελατήριο με γάντι πυγμαχίας να ξεπεταχτεί και να μου δώσει μια, από κάτω απ'το σαγόνι, να πέσω αναίσθητος και να ονειρεύομαι. Ζαλισμένος, πονεμένος, μα και χαρούμενος όσο ποτέ, να μοιραστώ το δώρο μου με όλους. Για όλους έχω μια παιχνιδιάρικη μπουνιά που θα τους ρίξει αναίσθητους.
Μέχρι όλοι να είμαστε οι ίδιοι σφιχτοί σαν ένα χέρι κλειστό, σα δάχτυλα που σχηματίζουν ένα σώμα, μια γροθιά. Ξετύλιγε μέχρι να πεθάνεις και ίσως είσαι τυχερός... Ίσως φτάσεις στο δώρο σου. Μόνο ξετύλιγε χωρίς σεβασμό στο περιτύλιγμα... Αλλιώς δε θα προφτάσεις, ούτε θα ευχαριστηθείς το δώρο σου... κι ακόμη κι αν το ξέρεις πως επίκειται της γροθιάς το χτύπημα, μη λακκίσεις... Δέξου το με θάρρος και παιχνιδιάρικη εφηβική καρδιά...
Τώρα τσίμπα ένα αρχίδι και άσε με... ξετυλίγω....
posted by it is at 2:36 PM
12 Comments:
Γκρινιάρη!!!
Πάρε ένα δωράκι.....
χιχιχιχιχιχιχιχιχιχι
to pio tromaktiko gia tous perisoterous den einai h ekplh3h tou dwrou alla oi enoxes tou na peta3oun to perituligma kai h elleipsh epi8umias na sterh8oun thn eterofwth lampsh ths xrusoskonhs.
Ξέρεις κάτι;
Προβληματίστηκα λίγο και γιαυτό άργησα να σου γράψω, αν και το κείμενο το έχω διαβάσει από την πρώτη μέρα που το πόσταρες.
Μου άρεσε αυτό που διάβασα. Η παιχνιδιάρικη έννοια της κρυμμένης μπουνιάς είναι κάτι που μου μιλάει. Έχω όμως την εξής αίσθηση (παρακαλώ προς διόρθωσην εάν κ εφόσον είναι λανθασμένη): ελοχεύει αφορισμός στον τρόπο σκέψης σου. Και ο αφορισμός είναι το πρώτο προπύργιο για την μη διείσδυση. Τι λέω τώρα ε; Καλά, ελπίζω να μας δωθεί συντόμως η ευκαιρία να τα πούμε σε κανα καφεδάκι.
Άντε γαμίδια
προσεχε μονο πως πετας τα περιτυλίγματα γιατι το δωρο παει μαζι με αυτα...
an205 hahaha ότι είμαι γκρινιάρης ισχύει :p thx για το δωράκι χεχεχε
verth ναι ναι, επίσης η δυσκολία που έχουν να ξεπεράσουν την εντύπωση του στραφταλιστού και να περάσουν παραμέσα :)
chef & eggod έχω την αίσθηση πως τα σχόλιά σας αλληλοσυμπληρώνονται? Με προβλημάτισες λέγοντας για αφορισμό, ή για να το πω πιο σωστά δεν κατάλαβα τι εννοούσες... μετά είδα αυτό που λέει ο σεφ και νομίζω πως εννοούσες αυτό? Αν ναι, ίσως να έχεις δίκιο... ο σεφ έχει δίκιο και δεν το είχα σκεφτεί έτσι... τι να κάνεις τα νιάτα φταίνε! :p έτσι έτσι χρειάζομαι τα παππούδια να τα επισημαίνουν αυτά :) Ευχαριστώ παίδες και τους δύο :) Μαλάκα αυγοθεέ να βγούμε αυτή τη βδομάδα οπωσδήποτε πριν την παρασκευή... πάρε κανά τηλ... φιλάκια και άντε και γαμίδια...
Όχι, δεν εννοούσα αυτό που είπε ο Σεφ αλλά δεν πειράζει. Θα φταίει το χάσμα γενεών μάλλον....
(Που θα με πεις παππού. Παπούτσια!)
Προσεκτικά μόνο...
Το δώρο είναι πολύτιμο και είναι δύσκολο να το βρείς.
Αλλά...στα δύσκολα σε θέλω.
Καλημέρες..πάρε κι ένα φιλί :)
ΥΓ: ΠΟΛΥ ωραίο πόστ!
έλα ρε μαλάκα... μην εκνευρίζεσαι, είσαι και σε δύσκολη ηλικία τώρα, είναι επικίνδυνα αυτά :p στείλε κανά μέηλ να κανονίσουμε κανά καφέ μη σε σπάσω...
αστάρτη καλημέρες :) ευχαριστώ πολύ ρε συ :) τα δύσκολα είναι τα ωραία :)
Ποιός εκνευρίζεται; Εγώ; (Γαμώ την @#$@#%$%^%^ μου μέσα με τον @#%@#$%#$ που έμπλεξα)
οκ... ερρρρρ έχω ξεχάσει το μάτι της κουζίνας αναμμένο... τα λέμε αργότερα.... αααααααααααααααααααααααααααααααααααα χαχαχαχα
ευτυχώς που είπες χρυσόχαρτο το περιτύλιγμα.γιατί αν κατά λάθος έλεγες αλουμινόχαρτο δε θα έβγαινε μπουνιά αλλά μάλλον κεφτεδάκια.εντάξει δεν είναι κιάσχημα στην μιά περίπτωση είσαι ωραία συσκευασμένος στην άλλη τουλάχιστον τρώς..μ αρέσει να σε πειράζω..συνέχισε να γράφεις..αν σ ενοχλούν τα σχόλια μου..πες μου απλά να το κόψω..
χαχα, ορίστε ορίστε... προσπαθώ να είμαι ποιητικός και ρομαντικός κι εσύ γίνεσαι πεζή :p δε με ενοχλούν αυτά που μου γράφεις, αλλά ακόμη κι αν με ενοχλούσαν δε θα έπρεπε να σταματήσεις να γράφεις... χρειαζόμαστε ενοχλητικά σχόλια, έχουμε παρακάτσει ανενόχλητοι... :)
και κάτι άσχετο... τι εννοείς πως γίνεσαι πικρόχολη? δεν εισέπραξα κάτι τέτοιο σε κανένα από τα τρία σχόλιά σου, εκτός ίσως από αυτό στο σιντριβάνι που νόμιζες πως ο τυπάς ήταν μόνος εναντίον των αλλοδαπών... τέσπα... με μένα να μη φοβάσαι πως θα παρεξηγηθείς... γράφε μου ό,τι γουστάρεις, όποτε γουστάρεις :) και πάλι καλωσήρθες και καλημέρες :)
Post a Comment
<< Home