Μικρά και όπως μου'ρχονται...

Στιλβωμένοι τενεκέδες χτυπούν με θόρυβο κατρακυλώντας απύθμενα φαράγγια. Πέτρες και χώμα κάνουν το χρώμα τους λιγότερο φανταχτερό, γεμίζουν τα τοιχώματά τους βαθουλώματα και την πρότερη ατσαλάκωτη εικόνα τους την τσαλακώνουν.
Ανέβηκα πάνω στο δέντρο και προσπαθούσα να κόψω κεράσια από τα κλαδιά. Τα πιο ώριμα και κόκκινα φαίνονταν να είναι πάντα στα πιο απομακρυσμένα κλαδάκια. Τα πιο τρυφερά. Απαιτούσαν παρακινδυνευμένα σκαρφαλώματα προκειμένου να καταλήξουν κομμένα στα χέρια μου. Θυμάμαι όσο πιο μικρός ήμουν, τόσο πιο εύκολα έπαιρνα την απόφαση να φτάσω σ'αυτά τα απομονωμένα κλαριά. Θυμάμαι πως δεν κοιτούσα ποτέ το χώμα από κάτω. Θυμάμαι να τα φτάνω μ'ευκολία και άνεση που θα ζήλευε ακόμη κι ένας ακροβάτης. Όσο μεγάλωνα σκεφτόμουνα τον κίνδυνο όλο και πιο πολύ. Μια μέρα έστρεψα το βλέμμα προς τα κάτω, για ν'αντικρύσω με φρίκη την απόσταση από το έδαφος. Κάνοντας μια προβολή στο χρόνο φαντάστηκα τα κλαδιά να υποχωρούν κάτω απ'το βάρος μου κι εμένα να πέφτω με θόρυβο πάνω στο σκληρό χώμα με τις πέτρες. Φαντάστηκα θάνατο, αναπηρία, πόνο. Με τρόμο κατέβηκα από το δέντρο και δεν ανέβηκα ποτέ ξανά. Αν θέλω κεράσια πάω στη λαϊκή.
Ο γάτος της Σούλας, όποτε με έβλεπε καμπούριαζε και θυμωμένα έβγαζε εκείνο το τσιριχτό που κάνουν οι γάτες με όρθιο το τρίχωμα όταν στριμώχνονται για τα καλά και ετοιμάζονται να επιτεθούν για να υπερασπιστούν τη ζωή τους, ή αν πας να πειράξεις τα μικρά τους. Τώρα να μπέρδευε τη Σούλα με τα μικρά της, κομμάτι δύσκολο το βλέπω. Ίσως η Σούλα ήταν όλη της η ζωή... Χεχε, κι εγώ αυτό νόμιζα για τη Σούλα μέχρι που ένα βράδυ γνώρισα τη Λόλα (να ένα μήλο...)
Απαράμιλλες ενώσεις φθοριζουσών ενώσεων, κάτω από στρώματα σκοτάδι. Σιγά σιγά το τρυπούν και το φθείρουν. Σιγά σιγά βγαίνει προς τα έξω μια μικρή αχτίδα. Σιγά σιγά θα προχωρήσουμε να βγούμε από τη σκουληκότρυπα που μας πετάξαν, τότε στην αρχή. Ανέμελα, θα τραγουδήσεις πάλι κι εγώ από δίπλα θα σε ακούω και θα νοιώθω ασφάλεια και χαρά, με ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στα χείλη κι ένα τσιγάρο που θα καίγεται ακάπνιστο στα χέρια μου, καθώς δε θέλω ν'αποσπάσει τίποτε την προσοχή σου. Βράδυ θα είναι και θα ήμαστε κάτω από έναστρο ουρανό, ξαπλωμένοι στο χορτάρι, δίπλα σε μια μικρή λιμνούλα. Τα φώτα του πολιτισμού τους θα είναι μίλια μακριά μας...
Ο χορός της σκόνης στο φως που διαγώνια έμπαινε από το τζάμι, έπιασε το βλέμμα μου κι έκατσα για ώρα να τον κοιτάω. Κοίτα να δεις πόσο όμορφα χορεύει η ύλη, δίχως καμία πρόβα, αυτοσχεδιάζοντας, δίχως καμία πρόθεση εντυπωσιασμού, μήτε σκοπό κανένα. Απλώς γιατί έτσι έτυχε να είναι η φύση (της). Ένα σύννεφο σταμάτησε το χορό το ίδιο απότομα, όσο απότομα υπέπεσε στην αντίληψή μου... κι όμως νομίζω πως ακόμη χορεύουν οι εκατομμύρια υλικές ψυχές. Απλώς εγώ δε μπορώ τώρα να τις δω. Μάλλον αυτό είναι που λένε: "Πρέπει να το δεις υπό το κατάλληλο πρίσμα". Ίσως πάλι όχι. Χεχ....
Φτερνίστηκε με δύναμη. Η Άνοιξη του έφερνε πάντα τις αλλεργίες του στο προσκήνιο. Συνέχισε να φτερνίζεται ξανά και ξανά. Έτρεξε προς το μπάνιο, προσπάθησε να πιάσει λίγο χαρτί να φυσήξει τη μύτη του. Πολύ αργά. Με ένα ακόμη δυνατό φτέρνισμα η μύτη του άνοιξε και σπλατ! (εξού και σπλατεριά...) το αίμα του τινάχθηκε στα πλακάκια και τον καθρέπτη. Χμμμ, πίσω από τα σταγονίδια αίματος είμαι πιο όμορφος, σκέφτηκε και αυτοκτόνησε με λίγο χαρτί υγείας και ένα ανεπαίσθητο αχ...
Όμορφα είναι τα μαλλιά σου. Πολύ όμορφα και στην αφή μα και στην όψη. Η μυρωδιά τους με ταξιδεύει και μου αρέσει να τα χαϊδεύω και να σε παρατηρώ. Με κάθε φύσημα του ανέμου που επιφέρει μια αλλαγή στα μαλλιά σου, ανάλογα με το κατά πως θα κινηθούν ξέρω πως νοιώθεις. Περίεργο δεν είναι? Κι όμως, σε κάθε σκίρτημά τους ξέρω πιο σκίρτημα της καρδιάς σου ευθύνεται. Σου το πα... μ'αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους. Τους αγαπάω. Μα είναι ερώτηση αυτή? Φυσικά και ναι! Άνθρωπος δεν είσαι κι εσύ? Μα τι έγινε? Τι την πείραξε κι έφυγε? Χμμμ αυτή την αλλαγή της κόμης δεν την είχα ξαναδεί. Μπορεί να φταίει η υπερβολική υγρασία, ή ίσως είμαι κουρασμένος. Περίμενέ με έρχομαι. Τι όμορφα που είναι τα μαλλιά σου!
Σεντόνι τέλος...