Καβάλα σε ένα χρονονήμα...

Ο χρόνος ήταν μια κλωστή. Χιλιάδες μικρονήματα που περιπλέκονταν μεταξύ τους, σχημάτιζαν το νήμα αυτό. Το έδεναν, το καθιστούσαν ανθεκτικό, του έδιναν τη μοναδική υφή του, το χρώμα του, τις ιδιότητές του. Κάθε τέτοιο μικρονήμα, αόρατο από μακριά, έπαιζε το ρόλο του. Για κάθε άνθρωπο υπάρχει τουλάχιστον ένα μικρονήμα.
Ανάλογα με τις επιλογές του μπορεί να μείνει καβάλα σ'αυτό το μόνο νηματάκι χρόνου, ή να αλλάξει και να καβαλήσει κάποιο άλλο. Το ταξίδι του εξαρτάται από την επιλογή ή τις επιλογές του. Το βάθος του μέσα στην κλωστή του χρόνου ως όλον, θα παίξει κι αυτό το ρόλο του στο τι είδους ζωή θα κάνει. Οι αλλαγές νημάτων, οι αποφάσεις του, θα τον διαμορφώσουν, θα τον κάνουν κάτι.
Ο κλωστή του χρόνου, φαίνεται σα μια κανονική κλωστή. Σα μια κλωστή από αυτές που η μαμά σου έραβε τα κομμένα κουμπιά από κάποιο πουκάμισο. Κι όμως η κλωστή αυτή έχει ιδιότητες μοναδικές... Για παράδειγμα είναι ατελείωτη... όσο και να ξετυλίξεις το κουβάρι της δε βρίσκεις άκρη. Συνεχίζει επ'άπειρον... Επίσης τα μικρονήματα που την αποτελούν έχουν κι αυτά μια φοβερή ιδιότητα... Αν ακολουθήσεις αρκετά κάποιο από αυτά, ή ακόμη κι αν αλλάζεις συνεχώς, έρχεται μια στιγμή που πέφτεις από πάνω του και πας στο πουθενά. Όποιος κι αν είσαι, όποιο νήμα κι αν έχεις καβαλήσει, όσες φορές κι αν άλλαξες το χρονονήμα σου, κάποια στιγμή, άγνωστο ποια, θα πέσεις από το νήμα σου και θα βρεθείς στο πουθενά... Το ίδιο πουθενά για όλους. Άδειο ή γεμάτο δεν το ξέρει κανείς που να είναι ακόμη καβάλα. Φαντάσου το όπως θες. Έχε στο νου σου όμως πως θα έρθει... Τι θα κάνεις λοιπόν? Θα μείνεις για πάντα πάνω στο ίδιο νήμα, ή μήπως θες να δεις τη θέα πάνω σε όσα περισσότερα νήματα γίνεται?
Διαλέγεις και παίρνεις... Μόνο διάλεξε γιατί ποτέ δεν ξέρεις που θα σε πετύχει αυτό το πουθενά... κι είναι κρίμα να σε πετύχει πριν να έχεις ευχαριστηθεί καβάλες σε χρονονήματα...


ΥΓ. Είναι κάποιος που με βλέπει από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα... ρίξε μια λέξη ρε φίλε... είμαι πολύ περίεργος :)