Βόλτες στη θάλασσα...

με ποιους είσαι? Με μας, ή με τους άλλους? Με σας! Με σας! Εμείς είμαστε οι άλλοι! Μπαμ μπαμ μπαμ! Άμα γουστάρεις ντε και καλά να βρεις το λόγο να τσαμπουκαλευτείς, είναι πολύ εύκολο και καμία λογική αντιμετώπιση δε σε σταματά.
Σταμάτα, σταμάτα. Η όχθη έρχεται όλο και πιο κοντά. Τα φύκια με τυλίγουν καθώς οι προπέλες δημιουργούν στροβιλισμούς και μένα μ'έχεις δέσει από πίσω σου. τα κοχύλια περνάνε από κάτω μου και δεν έχω τη δύναμη να τα φτάσω. Τα νερά με παγώνουν και ο θυμός σου με καίει. Δίπλα μου τα δελφίνια ακολουθούν και τους φωνάζω μα δε με καταλαβαίνουν. Ίσως να φταίει η φωνή μου που σπάει. Ίσως κάτι άλλο.
Όταν απογοητεύομαι κοιτάω ψηλά τον ουρανό. Με ζαλίζει έτσι όπως γρήγορα κινούμαι στην πλάτη μου εναποθετημένος, όμως το γαλάζιο του που σπάει μόνο από μικρά άσπρα σύννεφα, με ηρεμεί. Που και που κάποιος ύφαλος μου σκίζει τις σάρκες. Γελάς με τις κραυγές μου και τα μάτια σου παίρνουν το χρώμα των κοκκινισμένων αφρών. Αν ήταν τα αρχαία χρόνια ο Ποσειδόνας ίσως έδειχνε έλεος στο μαρτύριο μου και με μεταμόρφωνε σε κάποιο ζούδι του νερού κι εσένα σε βύθιζε στον πάτο. Έχει πεθάνει όμως ο Θεός κι οι Νηρηίδες του πια δεν τραγουδούν τα τραγούδια του βάθους της θάλασσας.
Περιμένω να σαπίσει το σκοινί που με δένεις. Παρακαλάω να μη σαπίσω εγώ πριν απ'αυτό. Πεταλίδες κολλάνε στο σώμα μου και ψάρια τρέφονται από τις σκισμένες σάρκες μου. Κάποιο βράδυ που μεθυσμένος πάλι θα με σέρνεις στις θάλασσες ίσως χτυπήσεις κάπου και βρεθούμε μαζί στα βάθη, ένα ακόμη ναυάγιο της ζωής. Ενωμένοι τότε θα μείνουμε να γίνουμε το καινούριο σπίτι θαλάσσιων ζωών.
Κοράλλια και φύκια πολύχρωμα θα στολίζουν την όψη μας, ψάρια και οστρακοειδή θα τρέφονται πάνω μας, αυγά θα γεννιούνται στα σπλάχνα μας και νέα ζωή θα ξεπηδά από μέσα μας. Ίσως να είναι και η πιο ευτυχής κατάληξη, έτσι που φτάσαμε εδώ.
Μια μέρα κάποιος δύτης θα μας βρει τυχαία. Θα μας φωτίσει με το τεχνητό του φως. Θα μαγευτεί και θα κολυμπήσει εξερευνώντας μας. Τι όμορφα που θα'ναι. Εμείς θα τον κοιτάμε και αυτός δε θα το ξέρει. Θα φαντάζεται τόσα για τη ζωή μας και ίσως να φέρει κι άλλους να μας δουν. Εγώ επί τέλους θα γνωρίσω τον κόσμο που δε μ'άφησες ποτέ σου να γνωρίσω. Φοβούμενος να μην ξεμυαλιστώ και σε αφήσω μόνο σου στη μίζερη εγωπάθειά σου. Όχι, όχι, αγάπη μου μη με ακούς. Είναι ο θυμός μου που μιλάει. Είναι οι πληγές μου και το αίμα μου που με ζαλίζουν και λέω πράγματα που δεν πιστεύω αληθινά. Συγχώρα με αγάπη μου. Σύρε με λίγο ακόμη στη θάλασσα για να χαρείς. Εκεί στα δυτικά έχει κοράλλια κι ύφαλους πολλούς. Εκεί να με πας να ματώσω και να δω ξανά τα αφρισμένα κόκκινά σου μάτια.
Εκεί. Μήπως σταθούμε τυχεροί και ξεκινήσουμε τη νέα μας ζωή μαζί με φύκια κι άμμο. Τι όμορφος που είναι ο ουρανός. Αν βυθιστούμε θα μ'αφήσεις ν'αναπαύομαι ανάσκελα για την υπόλοιπη ζωή μας? Τα συννεφάκια τα λευκά πως θα μου λείψουν!


ΥΓ. Οκ, δέχομαι πως το κείμενο είναι αρκετά gay... Μερικές φορές μου βγαίνουν και τέτοια... Τέσπα... Ελπίζω να σας άρεσε πάντως ^_^