Γαμημένη Κυριακή...

Που και που σκάει μια μέρα που ξυπνάω και είμαι σκατά κι απόσκατα... Το κακό με αυτές τις μέρες είναι που δεν ξέρεις τι σκατά σου φταίει κι είσαι σα μουνί καλλιγραφίας που λέει κι ο σοφός λαός...
Ξυπνάς, πας για το πρωινό κατούρημα, μουδιασμένος, το καβλί σου με δυσκολία ανταποκρίνεται στο κάλεσμά σου, σημαδεύεις με δυσκολία, τον τινάζεις και πας να πλύνεις μουρίτσα... Σαπουνάκι στο χεράκι και σηκώνεις τα μπιρμπιλωτά ματάκια στον καθρέπτη... καθρέφτη... whatevah... Η φάτσα σου σε κοιτάει με το βλέμμα του σκουμπριού. Δε γουστάρω τίποτα σήμερα σου λέει... Ωχ, τον ήπιαμε...
Ξεκινάω... Αμάξι, μουσική, όλα σου τη δίνουν, αλλά όχι με τρόπο που να σε κάνουν να θες να τερματίσεις ζωές και να βιάσεις κωλοτρυπίδες... οοοοοχι φίλε μου... σου τη σπάνε με τον τρόπο που σε κάνει να θες να πας σε μια γωνιά και να λουφάξεις και να μη μιλάς σε κανέναν, να μη σε βλέπει κανένας και να κάτσεις εκεί να πεθάνεις...
Στη διαδρομή λοιπόν περνάνε τόσα από το μυαλό και τίποτα δε μένει... Μαύρες σκέψεις που σε διαβρώνουν συνεχώς... Δε θέλω να πάω πουθενά. Θέλω να κάτσω και να λιώσω το μυαλό μου να μη σκέφτεται... Θέλω να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ, αρκετές ώρες, ώστε όταν ξυπνήσω, όλα να έχουν περάσει και να είμαι πάλι καλά...
Αρχίδια μάντολες... Πρέπει να πας, εκεί που πρέπει να πας... και τι να κάνεις? Πας...
Για κάποιο λόγο, η δική σου σκατοδιάθεση πλανιέται στον αέρα, οι υπόλοιποι τη ρουφάνε εν αγνοία τους και τους δηλητηριάζει κι αυτούς... Το κλίμα σκατεύει σύντομα και ένας έντονος ηλεκτρισμός στατικός, περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει η σπίθα.
Οι χρόνοι κάθονται με το χειρότερο τρόπο. Έχεις ώρα στα χέρια σου για να σκοτώσεις και παρόλο που δεν ξέρεις τι θες, ξέρεις πολύ καλά τι ΔΕ θες... Να έχεις ώρα για σκότωμα είναι αυτό που σε καμία μα καμία περίπτωση δε θες... Για κανένα λόγο....Σου φαίνεται πιο εύκολο να σκοτώσεις την πάρτη σου παρά την ώρα που έχεις στα χέρια σου... Με χίλια ζόρια, βασανιστικά περνάει κι αυτή η γαμημένη ώρα... Έχεις να πας και κάπου αλλού. Δε γούσταρες με τίποτα αλλά έχεις να πας κι εκεί. Κάθε κουβέντα, κάθε συνδιαλλαγή, είναι ένας εν δυνάμει συναισθηματικός πυροκροτητής. Περιμένει μόνο το δικό σου ελάχιστο ΟΚ και θα τα τινάξει όλα στον αέρα...
Εδώ είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα εμπειρίας. Πόσο καλά σε ξέρεις? Πόσο καλά ξέρεις αυτές τις φάσεις? Πόσες φορές τις έχεις περάσει? Πόσες φορές τα έχεις σκατώσει? Αλλά και πόσο αποφασισμένος είσαι να μην τα σκατώσεις σήμερα... Εννοείται πως μικρομαλακίες μεγεθύνονται, κάτω από το φακό του μη ψύχραιμου ψυχισμού σου... Αν είσαι γκόμενα, μάλλον τον έχεις ήδη πιει... Έρχεται λοιπόν η μικρομαλακία που σε κάνει να θες να δημιουργήσεις σκηνή και να ουρλιάξεις, χωρίς λόγο. Μάλλον είναι η ανάγκη σου να βγάλεις ατμό για να μη σκάσεις.
Οκ δεν το κάνεις. Όχι αυτή τη φορά. Τη σκαπουλάραμε και σήμερα... Πάμε γι'άλλα. Θα μου φύγει η μαλακία, θα μου φύγει η μαλακία, θα μου φύγει η μαλακία... το λες μερικές φορές να το πιστέψεις. Να πάρεις κουράγιο από την εσωτερική σου φωνή. Μπαίνεις στο τριπάκι της αυτοΐασης. Πετυχαίνει. Χαμογελάς. Συνεχίζεις.
Κοιμάσαι και ξυπνάς την επόμενη μέρα. Όλα θα πάνε καλά σήμερα. Γαμιέσαι εαυτούλη μου, αλλά παράλληλα μερικές φορές με βγάζεις ασπροπρόσωπο... Ειδικά όταν αποφεύγεις τα ξεσπάσματα της μαλακίας... Πολύ σε πάω. Φιλάκια μου. Καλημέρες μου, καλησπέρες μου και καληνύχτες μου. Με γουστάρω ώρες ώρες. Είμαι γαμώ τα παιδιά.
Ε, άμα δε μου το πω εγώ, ποιος θα μου το πει? (οι άλλοι βρε μαλάκα.... ναι αλλά πρέπει να μου το λέω κι εγώ γιατί άμα μου το λένε μόνο οι άλλοι και δε μου το λέω εγώ, είναι σα να μη μου το λέει κανείς... με πιάνς?)
Πάμε το επόμενο...