Παζλ...

Ξεκίνησα... Από το σκοτάδι βίαια και ξαφνικά με σπρώξανε στο φως... Δε μου άρεσε καθόλου το νέο περιβάλλον... Κλάματα, φωνές, απελπισία... Δεν ήξερα πως να εκφράσω τι θέλω... Μπορούσα μόνο να φωνάζω για να τραβήξω την προσοχή...
Μετά έμαθα να μιλάω... Δε με ακούγανε όμως πάντα... Οπότε έπρεπε να γίνομαι βίαιος για να τραβάω την προσοχή... Βίαιος και όταν αυτό δεν πετύχαινε με αποδέκτες τους άλλους, γινόμουνα βίαιος με μένα... Χτυπούσα και προσέχανε... Έδειχνα μετά περήφανος κάθε πληγή... Παράσημο στη μάχη για προσοχή.
Σε λίγο ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να βρω καινούρια μέσα... Διάβασα... έμαθα... χιλιάδες χρήσιμα και άχρηστα πράγματα... Τα ξεστόμιζα με στόμφο και κοιτάζανε όλοι... Μπράβο! Τι έξυπνος που είναι! Από μέσα μου γέλαγα... Τι ηλίθιοι... Εντυπωσιάζονται τόσο εύκολα... Όμως αυτό το θέατρο έπιανε... και πιάνει ακόμη... και είναι ωραία να ακούς λόγια που σε εκθειάζουν... Είναι γλυκό το θεατράκι σου αυτό... το κάνεις, το κάνω, το κάνουμε... Μεγάλοι θεατρίνοι...
Μα μέσα μου δεν έφτανε αυτό... Έπρεπε να έχω και κάποιον να θέλει οικιοθελώς να με προσέξει... Να μη χρειάζεται καμία βία, κανένα θέατρο, καμιά προσπάθεια... Μονάχα να υπάρχω και να' ναι αρκετό να τραβήξει την προσοχή αυτό... Υπάρχω λοιπόν. Εδώ... για σένα... και μένα.
Και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό. υπήρχε πάλι ένα κομμάτι από το παζλ που πεισματικά έλειπε... Δε μπορούσα να το βρω πουθενά. Έλειπε και ήξερα πως το θέλω αυτό το κομμάτι. Για μένα είχε τεράστια αξία. Σα να ήταν στο κέντρο του μεγάλου παζλ. Δε μπορούσε να κρυφτεί από το κάδρο, δε μπορούσε να μείνει κενό, έχασκε με θράσος... Δημιουργία και δημιουργικότητα... Το κομμάτι.
Σα να είχες γεννηθεί για να κολλήσουμε... Σα να είχα γεννηθεί για τον ίδιο σκοπό. Να συγκρουστούν τα δυο κομμάτια και να κάνουν ένα παζλ μόνα τους... Σα να είναι αρκετά αυτά για να υποσκελίσουν χιλιάδες άλλα παζλ και να βρεθούν τα δύο ξεχωριστά και μαζί κάτω από το φως του προβολέα. Σκοτάδι παντού... Αυλαία ανοίγει. Κανονάκι... Να' μαστε... Δυο ολοκληρωμένα παζλ... Αυτό περιμένω... Γι' αυτό θέλω να δουλέψω...
Χαίρομαι που σε γνώρισα... Ήρθες στην κατάλληλη στιγμή μου φαίνεται... Θέλω να παλεύουμε για να βγαίνει από τα ρινίσματα των σπαθιών μας πρώτη ύλη... Και όταν συγκεντρώσουμε την κρίσιμη τη μάζα... Ετοιμάσου για διάλλειμα από τη μάχη μας και κανονάκι... Για να αρχίσει ο πραγματικός πόλεμος... Εγώ κι εσύ, πάνω σ' ένα σανίδι... ενάντια σε όλους... κι ας έχει κάτω από το σανίδι άπατη θάλασσα και πεινασμένους καρχαρίες... Δεν πρόκειται να μας φάνε ποτέ... Το ξέρουν πως είμαστε αχώνευτοι...



ΥΓ Το προηγούμενο ποστ ήταν μαλακία... Απίστευτη μαλακία... Εμετικό... Ευχαριστώ όσους μπήκαν στον κόπο να μου απαντήσουν... Πρέπει να με αγαπάτε πολύ...
ΥΓ2 Το παρόν ποστ το αφιερώνω σε δύο άτομα... Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι τόσο ηλίθιοι που δεν κατάλαβαν πως αναφέρεται σαφώς σε αυτούς, με ιδιαίτερο βάρος στο ένα άτομο γιατί σήμερα σκεφτόμουν πως χαίρομαι πολύ που γνωριστήκαμε και μπήκε ο ένας στη ζωή του άλλου... Ευελπιστώ πως μαζί θα κάνουμε παπάδες αναφορικά με το κοινό μας όνειρο...
ΥΓ3 Η δημιουργικότητά μου έχει φάει μια καλή σφαλιάρα εδώ και καιρό αλλά πιστεύω να συνέλθω... Αυτήν την προσπάθεια δυσκολεύουν πολύ μερικοί από σας εκεί έξω κουφαλίτσες που τα σπάτε τελευταία με τα γαμάτα σας ποστ και μου γαμάτε την ψυχολογία... Αλλά ξέρετε πως θα γυρίσει αυτό... Το έχω λέμε :p (<-- Απέλπιδα προσπάθεια να περισώσω το κουρελιασμένο, δήθεν, στάτους μου...)
ΥΓ4 Κάποια στιγμή πρέπει να κάνω ένα ποστ μόνο υστερόγραφα... Μου βγαίνει όλη η μαλακία μου και γουστάρω...
ΥΓ5 Σιγά μην πέρναγες τα χειρόγραφα στο pc και μου τα έστελνες... Παπαράκο...
ΥΓ6 Ξέρει αυτός...
ΥΓ7 Έλα που ήθελες κι άλλο υστερόγραφο μη χέσω... Πλεονέκτη!
ΥΓ8 Φιλάκια παιδάκια...