Δάσος...

Λιμοί, λυγμοί, σεισμοί και καταποντισμοί... Κοινώς δεν την πολυπαλεύω πλέον... Έχει φτάσει στο αμήν η φάση σιγά σιγά... Με νιώθεις? Όχι ε? Δεν τρέχει... Άσε με να λέω τις μαλακίες μου κι αν πάλι δε γουστάρεις δεν τρέχει... Μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις πούλο... εξάλλου εδώ είμαι πολύ καιρό τώρα... Σε μια μικρή γωνίτσα... Δεν πιάνω και πολύ χώρο, ούτε φωνάζω για να ακουστώ... Μιλάω απλά και σιγά και μόνο άμα θες ακούς... Αν όχι, δεν τρέχει...
Σ'ένα μαύρο δάσος με πυκνό φύλλωμα... Περιπλανιέμαι άσκοπα. Ο ήλιος δε φτάνει να φωτίσει το καλυμμένο με φύλλα έδαφος... Το χώμα δεν ξέρω τι χρώμα είναι. Τα πεσμένα φύλλα και κλαδιά, οι θάμνοι και τα βρύα κρύβουν το χώμα... Μονάχα η βροχή μπορεί και γλιστράει σιγά σιγά ανάμεσα στα αμέτρητα φύλλα και φτάνει στη γη... Το νερό έχει το χάρισμα να περνάει από παντού... Σιγά σιγά τα καταφέρνει να πάει εκεί που θέλει.
Κοιτάω γύρω γύρω και νιώθω χιλιάδες μικρά μάτια να με κοιτάνε... Προσπαθούν να καταλάβουν τι είδους ζώο είμαι... Περιμένουν μια στιγμή αδυναμίας για να ορμήσουν, ή μια απότομη κίνηση για να το βάλουν στα πόδια... Άλλα απλώς περιμένουν να φύγω για να γυρίσουν στη ρουτίνα ζωής τους... Μανιτάρια φυτρώνουν σε κάθε σκιά... Ψυχεδελικά σχήματα συνθέτους τα κορμιά και τα καπέλα των μυκήτων... μακάρι να ήξερα να τα διαλέξω... Θα διάλεγα τα πιο θανατηφόρα να κόψω και να τα φάω... Να πέσω σε ντελίριο και να πεθάνω μέσα σ'αυτό το δάσος του μυαλού μου...
Ξέρεις αυτό θα ήταν το καλύτερο... Σίγουρα καλύτερο από το να τα διαλέγεις εσύ και να μου τα προσφέρεις λίγο λίγο... Δηλητηριάζοντάς με... Αργά αργά... Περιμένοντας να δεις τον αργό μου θάνατο... Να δεις να βασανίζομαι λίγο λίγο, μέχρι να χάσω κάθε ανθρώπινη αίσθηση, να παραλύσω και να γίνω ζώο... Με μόνα τα ένστικτα να κυριαρχούν... Τα άγρια ένστικτα...
Θες να με δεις να αφρίζω και να βγάζω άναρθρες κραυγές πόνου... Θα είσαι ένα ζευγάρι μάτια από αυτά που με παρακολουθούν... Δε θα κινηθείς να με κατασπαράξεις... Τα καταφέρνεις με τα μάτια... Θα γελάς ενώ οι σάρκες μου ξεσκίζονται από τα μέχρι πριν λίγο φοβισμένα ζώα...
Το ξέρεις πως δε μπορώ να σου κάνω κακό... Το ξέρεις πως θα σε αφήσω να με δηλητηριάσεις μέχρι το τέλος... Δε θα αντιδράσω... θα το δεχτώ... Το ξέρεις πως σε αγαπάω τόσο πολύ που δε θα αποφύγω την όποια απόφαση έχεις πάρει για μένα... Εκεί... Θα υπομείνω τα πάντα χωρίς να υπομένω τίποτα... θα ευχαριστιέμαι απλώς το χαμόγελό σου καθώς με σκοτώνεις... το χαμόγελό σου μου είναι αρκετό να πάρω μαζί μου ως τελευταία ανάμνηση από το δάσος μου... Τα δόντια που θα με ξεσκίζουν δε θα με πονάνε... Έχω ήδη παραλύσει από το δικό σου δηλητήριο...
Ελπίζω μόνο να σε κάνω χαρούμενη...