Μαλακίες^2…

Κλείσε τα μάτια σου... Συγκεντρώσου... Μπορείς! Μπορείς να τα καταφέρεις να το φέρεις και αυτό εις πέρας...
Ένα...

Δύο...


Τρία...



Τέσσερα...




Κυρήσσω σε παράφρονα ουράνιε θόλε, αυταρχικέ και (ει)δικέ μας, αυτόχθονα και ιθαγενή, χειρώνακτα πατέρα ονείρων μύριων, εξορισμού εξόριστο κι αποδιοπομπαίο... Δε θέλει πια κανείς τα μάτια σου τα άπειρα να βλέπει. Θέλουμε μόνο πλαστικές δικλείδες ασφαλείας να μας προσέχουνε αφ' υψηλού.



Κοιμήθηκαν τα μάτια μου, ενώ τα χείλη μου νωχελικά κουνιόταν. Τα βλέφαρα τρεμόπαιζαν στου ονείρου μου τη δίνη... Δεινοπαθούντες, αναξιοπαθούντες, θρηνούντες και ό,τι άλλο σκέφτηκες σε -ούντες να τελειώνει. Τελείωσε κι η μέρα σου. Τελείωσαν τα παιχνιδίσματα των φτερουργών. Χειρούργοι αποκόλλησαν τη σιαμαία ευτυχία μας. Εις εκ των δύο έπρεπε να θυσιαστεί για το κοινό καλό. Εις... Εκ των δύο. Μικρό το κακό. Ο πιο αδύναμος απεβίωσε... Ο πιο αδύναμος αφήνει κι άφηνε από πάντα την πνοή του τη στερνή, πάνω σε κάποιο δίλλημα.
Κιτρίνισαν τα φύλλα μας. Κιτρίνισαν και οι τοίχοι των δωματίων μας από τσιγάρων τη νικοτίνη και την πίσσα. Αυτή που τη ζωή μας δηλητηρίαζε για χρόνια... Θυμάσαι ένα βράδυ που το προσέξαμε καθώς κοιτάζαμε το άσπρο φως να ωχριά?


Γιατί με θλίβεις με τη σκέψη σου? Αφέσου νωχελικά να πέσεις σ' αφασία. Κοίτα πόσο χαρούμενοι είναι όλοι. Το ναρκωτικό της έλλειψης έλλογου στοχασμού, είναι το πιο ισχυρό... Θα δεις με τον καιρό, κοιτάζοντας πίσω τις έξυπνες, εύστοχες παρατηρήσεις σου θα απορείς πως μπορούσες να είσαι τόσο ηλίθιος που σκεφτόσουν... Έλα μαζί να βουλιάξουμε λοιπόν, τι περιμένεις?

ΥΓ... Μαλακίες στο τετράγωνο...

ΥΓ2... Ίσα ίσα να μην πεθάνει...

ΥΓ3... Τα λέμε.