Χρωματοκηλίδες...

Χρωματοκηλίδες σου λεκιάζουν το άσπιλο δέρμα. Κάτω από των βλεφάρων σου τις σκιές, βρίσκει απάγκιο των ματιών μου το βλέμμα. Χαρίζονται τα χρέη σου κάτω από πίεση νωχελικών νευμάτων του λαιμού σου. Κύκνεια άσματα ακούγονται με κάθε σου ανάσα και περπατούν όλα τα μάτια πάνω σου.
Νυστάζω που σε ζω μέσα από τη συνείδησή μου τη ναρκωμένη, μετά από ξενύχτι ως πρωίας. Με το μυαλό να σέρνεται πάνω σε βάσεις ηλεκτρονικές, με δεδομένα γλωσσοδέτες του μυαλού, να ψάχνουν λύσεις. Τα μάτια μου κλείνουν και κάθε που μένουν σφαλιστά σε ανατρέχει ο νους μου.
Καλπάζοντα μιλιμετρέ χαρτάκια, που τσαλακώνονται σε υπόκλιση στη θέα διαβητών, μην υποκύπτοντας σε κανόνες, γωνιάζονται από μοιρογνωμόνια έμπειρα και κάτι μου λέει πως σου λείπουνε της τάξης της μαθητικής σου τα χρόνια.
Θα 'ρθουν τα χιόνια μη φοβάσαι. Μαζί θα ξεχυθούμε σε ψευτοπόλεμους με άσπρες μπάλες. Θα κυλιστούμε μέχρι εξαντλήσεως στις πασπαλισμένες πλαγιές και θα θαυμάσουμε την τσάφνη κάποιο ξημέρωμα που θα κατέβουμε τα πέτρινα σκαλιά, αφήνοντας το τζάκι να χωνεύει τη φωτιά της προηγούμενης νύχτας.
Θα μαντεύουμε τη ζωή να κοιμάται κάτω απ' την άσπρη της κουβέρτα. Να καρτεράει του ήλιου την απόφαση να ξαναλάμψει πάνω της για να της δώσει πάλι λόγο ύπαρξης... Η αφιλόξενη η νύχτα θα μαίνεται να σκιάσει ό,τι που ζει και δε φωλιάζει. Μα εμείς δεν τη φοβόμαστε. Κουρνιάζεις μες την αγκαλιά μου και λιώνουν οι τοίχοι κι όλα τα τοπία. Βρισκόμαστε κάπου που υπάρχει μόνο στων σκέψεών μας τις πτυχώσεις. Η μυρωδιά σου μόνο με βεβαιώνει πως είμαστε ακόμη ζωντανοί (σκηνή και χειροκρότημα δεν παίζουν... μαλάκα προπέτη...) και συγκεντρώνομαι να αποθηκεύσω στο μυαλό μου κάθε της χαρακτηριστικό. Ακόμη κι άμα την εικόνα σου ξεχάσω, η μυρωδιά σου πάντα θα 'ναι κάπου μέσα στο μυαλό μου.
Μυρίζεις ζωή.