Puppet...

Yo!
Ορκίσου μου στις παρυφές της παρανοϊκής σου συνείδησης πως θα βρεθούνε πάλι τα εγώ μας. Αρχίζοντας από τη μέση δίχως εφόδια, σχεδιάζεις να περάσεις από τα βαθύτερα νερά με μια σχεδία. Αρκείσαι στην υπόνοια της ύπαρξης ενός αείπαρκτου, μα δε νομίζω να 'ναι εκεί να σε βοηθήσει. Μονάχα ίσως ψυχολογικά. Κάποιες φορές η ψυχολογία δεν αρκεί. Χρειάζεται και το απτό πραγματικό του σήμερα. Χρειάζονται όλα.
Χτύπα τα πόδια ρυθμικά στης αορτής μου τους ρυθμούς τους φλογοβόλους. Ανήξερα ξερά αισθήματα θα πάρουν φλόγες όταν κοιτάξεις τα και πεις το "πυρ!". Κατά βούληση ξένη τα άβουλα μου μέλη θα κινήσουν στων χεριών σου τους ρυθμούς. Οι αόρατες χορδές σου με παίζουν. Προσπαθώ ν' ανακαλέσω πότε πρόλαβες να μάθεις το χειρισμό μου τόσο καλά. Μάλλον γεννήθηκες με το ταλέντο να με χειρίζεσαι. Δε μπορώ αλλιώς να το εξηγήσω.
Δε σε πειράζει που και που να σκέφτομαι ε? Δε σε πειράζει να χορεύω σαν αυτόματο ενώ η σκέψεις μου τρέχουν σε χώρους ανοιχτούς? Εδώ το μόνο ανοιχτό είν' η αυλαία, σε ένα κουκλοθέατρο του παραλόγου. Με επιδεικνύεις? Όχι... Τις δικές σου ικανότητες στο χειρισμό της μαριονέτας μόνο επιδεικνύεις. Οι ψεύτικες κλειδώσεις μου πονάνε... Τα ψεύτικα μαλλιά, αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους. Τα γυάλινά μου μάτια όμως, ακόμη γυαλίζουν. Σα να γυαλίζουν όλο και πιο πολύ...
Θέλω να κάνουμε ένα νούμερο με ψαλίδια... Ίσως να καταφέρω να κρύψω κανένα όσο θα δέχεσαι από κοινού το χειροκρότημα. Κι όταν με βάλεις πάνω στον πάγκο να ξεκουραστώ και πας κι εσύ για ύπνο. Εγώ θα προσπαθήσω τα νήματά μου να τα κόψω και να σε κάνω να με ψάξεις... Δε θέλω να φύγω... Μονάχα την ανησυχία στο βλέμμα σου θέλω να δω και αν θα ψάχνεις μ' αγωνία να με βρεις, ή θ' αντικαταστήσεις το ξύλινο κορμί μου, αρχίζοντας με βιάση κάποιο άλλο να σκαλίζεις...