Αγριωπά βιάζοντας...

Γουρουνοκεφαλή ανάρμοστη γυρνάς και με κοιτάς με μάτια με βλεφαρόπτωση. Γουρλώνεις τους βολβούς, ασθμαίνοντας. Σάλια κι ιδρώτας βρώμικος ρυπαίνει τις αισθήσεις μου. πόσο σε θέλω.
Κτηνοβατώντας στο τεντωμένο σου υπογάστριο, να σε ακούω να αναμασάς λέξεις που μάσησαν και ξέρασαν άλλοι για σένα. Αρκούμαι να σε βλέπω να κυλιέσαι στις λάσπες και ηδονικά να ρεύεσαι σαπίλα.
Αχαχαχαχα παρανοϊκές σκέψεις παρομοιάζουν του κορμιού σου το μαλακό ροζ, με σαρκοφάγα κτήνη του πολέμου. Ανίκανος να αντισταθείς στου ήλιου τις αχτίδες, είσαι ό,τι πιο κοντά σε μένα τον άνθρωπο... Αχαχαχα, γελάω με της κατάντιας μας την κατάντια. Στα μούτρα σου θα έρθω να ξεράσω της χολής μου τις εκκρίσεις που στάζουν σε κάθε μου σκέψη για σένα.
Λατρεύω να σου λέω πως σε λατρεύω. Λατρεύω να σε μισώ και σαν χαθείς θ' αδειάσει ο μισανθρωπισμός που με κυρίευσε κείνη τη μέρα την αποφράδα... Αποφράδα... αχαχαχα, κάθε μαλάκας στο γυαλί μιλάει για αποφράδες μέρες... Επάρατες νόσους και βιβλικές καταστροφές. Στροφές ανέμων που γυρίζουν τις πορδές μας στα ρουθούνια μας. Να πάρουμε μια γεύση της τροφής που σερβίρουμε απλόχερα στα πεινασμένα στόματα που περιμένουν ανήμπορα και άβουλα τους ευεργέτες τους.
Αχόρταγα μιλιούνια ακρίδες ξεπετάγονται από βουνά αλαργινά. Χρόνια χαμερπή αρπίζουνε νότες ατσάλινες. Ααααααααα!
Ανήξερες, αν ήξερες... αχαχαχαχα λογοπαίγνια του κώλου σε κοκαλένια απομεινάρια δεινοσαυρικών οργανισμών που την εξέλιξη δεν άντεξαν και λύγισαν στου περιβάλλοντος τις απαιτήσεις. Χρόνια για χρόνια χρόνισαν, σε χρονικά παράφρονα χρόνιων νόσων. Χθόνια χιόνια σε χαλάλισαν για να γυρίσεις μ' άδεια χέρια να ζητήσεις το δικό σου μερτικό στην ελεημοσύνη μου. Δώσαμε! Δώσαμε! Αχαχαχαχα, δώσαμε, δώσαμε, σου λέω και κοιτάω τις πληγές σου δήθεν οικτίροντάς σε και δήθεν με αποτροπιασμό, εκδηλώνω το φιλεύσπλαχνο μου αίσθημα και της ευαισθησίας μου την απέραντη έκταση τη γόνιμη σε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και δίχως το μαλακισμένο λογοπαίγνιο του το αντίθετο!
Δε με κατάλαβες μου λες κι εγώ σου λέω στ' αρχίδια μου. Ανήθικε εγωιστή και εμπρηστή του εγώ μου, τα υπομνήματα μνημόνευσε να νιώσεις πιο μεγάλος μα ποταπός και προπαντός κι ανάθεμα την ώρα και γάλατα και μητρικά και υστερίας δόση. Να χλαπακιάζουμε το αίμα με ρουφηξιές λαίμαργες ανθρωποφάγες ηδονές και ένστικτα ζωώδη.
Χλιμιντρίζουμε ευχαριστώ και αλυχτάμε μένος. Τα μάτια σου τα έφαγα να βλέπω όσα βλέπεις και να ακούω της καρδιάς σου τους φθίνοντες χτύπους. Στις φλέβες σου κυλάει αίμα, μα στις δικές μου δηλητήρια μου δίνουνε ζωή. Σμίγουμε και πεθαίνεις στα χέρια μου. Γελάω και σε στέλνω στα σκουπίδια. Ακολούθα με στης ερημιάς την οχλαγωγία, με φωνές βακχικές και ουρλιαχτά μουγκών γερμένων δέντρων. Συγύρισε της καρδιάς σου το σπίτι. Έρχομαι να δειπνήσω τα όνειρά σου. Αχαχαχα, έρχομαι να δειπνήσω τις σάρκες σου. Θα σου τραβάω τα μαλλιά μέχρι στα χέρια μου να μείνει το σκαλπ σου. Πρωτόγονη κουφάλα είμαι, γηγενής, δε θα σ' αφήσω να περάσεις αναίμακτα τις ορμές σου. Θέλησες να προβείς σε πρόβα κατάληψης. Θα προβώ σε παράσταση νίκης στο αποτεφρωμένο σου κορμί, το τσακισμένο από της μάχης την έξαρση.
Χτύπα τα πόδια σου κινέζα...
Σουτιέν.

ΥΓ... Νυστάζω.

ΥΓ2 Το αγριωπά βιάζοντας σαν τίτλος πού ακριβώς κολλάει?