Omg! Κι άλλο? …

Έλα μωρή ανέλπιστη κάβλα να βασανίσεις του κορμιού μου τα κορμιά! Αυτιστικά συμπεριφέρομαι στον εαυτό μου σα σε τρίτο. Σπαστικά κουνάμε χέρια πόδια όλοι μαζί οι εκατόν ογδόντα τέσσερις εαυτοί κι ο ένας ξένος. Χρησιμοποίησε το αχρησιμοποίητο εγώ μου για να σε πιάσω στα πράσα να γελάς εις βάρος του. Εγώ σου σκότωσα τις τσιριμόνιας σου το έβγα. Ακόμη και το δέλτα μου εκβάλει σε θάλασσες ανάλατες... Γλυκερές και λασπωμένες σαν των ματιών σου τις κόρες. Γιατί τα μάτια έχουν κόρες κι όχι γιους? Για να ρωτάνε οι ανίδεοι κορμοράνοι, μου απαντάς και κοιτάω να βρω τα φτερά μου, μόνο και μόνο προς διαπίστωση πως δεν ανήκω στων πτηνών σου το βασίλειο...
Μα τι αηδίες τσαμπουνάς μικρό μου τσαμπουνάκι? Υφέρπονται σκεπτόμενες νεράιδες, σκορπίζοντας τη σκόνη τους σε ξεσκολισμένα απομεινάρια πεθαμένων ζώων... Εσύ από πίσω να ξεσκονίζεις στο κατόπι τους. Κατόπιν τούτου και μετά και την τηλεφωνική μας συνομιλία, θα ήθελα να επιβεβαιώσω πως δε μου κάνεις πια καμιά εντύπωση. Μονάχα μια παραγγελία θα 'θελα να επιβεβαιώσω. Να παραγγείλω να με θυμηθείς σε πέντε ώρες κι ογδόντα πέντε δευτερόλεπτα.
Χρωμίου κίνησις, αρπάζει τα μαλλιά σου. Σε ασημώνει να του πεις σε πόσα τέρμενα θα λάβει από σένα νέα. Σε τρεις απανωτές ουρές βαρούν των μεταλλίων σου τ' ασήμια. Τα ορειχάλκινα οστά μου σε ξημερώνουν σε κορμιά απατηλά. Του ουρανού το γέμισμα αδειάζει την ψυχή μου κι από κουτιά ξεχύνονται πλήθος τα δώρα σου. Πόνος και μίσος, φόβος και μένος, κλάμα και οδυρμός θα ξεχυθούν από τα χέρια σου Πανδώρα. Μονάχα την ελπίδα θα αφήσεις στο κουτί για να μας μείνει και κάτι ειδικό δικό μας.
Φτερούγισε στα σπλάχνα μου η τελευταία πεταλούδα. Ενόχλησε τα μέσα μου και βαρώντας την τη σκότωσα κι αυτή. Τώρα μονάχα πεταλουδοκυνηγοί λυμαίνονται τα δασωμένα σωθικά. Σώθηκα από του μυαλού σου τι δίνη. Σώθηκα από τις υστερικές κραυγές αγωνίας του εγωισμού που πέθαινε, ψυχορραγώντας στου στομάχου το παντεσπάνι.
Χρησιμοποίησε τα κλειδιά σου και μη μου χτυπάς κάθε φορά την πόρτα. Κουράστηκα να σου ανοίγω το παραθύρι μου. Κουράστηκα να βλέπω από ματάκια μέσα την εικόνα σου. Να τα πούμε? Ρωτάς. Μας τα 'παν άλλοι απαντώ και μ'ένα νεύμα απαξίωσης σε στέλνω για χαμόμηλο.
Ήρθα να σου διασώσω τα σώα φρένα του μυαλού σου. Άργησες... Τα φρένα σπάσανε κι εγώ πια ξέφρενα στριγγλίζω. Οξείς οι ήχοι μου ξυπνάνε κάθε κοιμισμένο κύτταρο εντός μου. Αναμοχλεύω στου μυαλού μου τα υπόγεια τα θετικά μου όντα. Προσπάθεια φυγής του πεπρωμένου. Φυγή... αδύνατη! Ουχί αδύναμη. Μονάχα λιπόσαρκες μορφές σ' εξουσιάζουν στην παραζάλη σου την κόκκινη. τα σήμαντρα σημάναν τρεις φορές. Η παράστασίς μας αρχίζει. Παρακαλούμε το χειροκρότημά σας για να ζεστάνει τις ψυχές μας προτού το ήθος σας ποιήσομε.
Φιλικοί χαιρετισμοί σε κάθε εχθρικό μας ον. Αν δεν είχαμε κι εσάς δε θα 'χαμε λόγο βελτίωσης.


Σου στέλνω τηλεγράφημα. Στοπ. Μου έχεις λείψει. Στοπ. Τα μάτια σου κατακυρίευσαν τις σκέψεις μου. Στοπ. Μ' αγαπάς? Στοπ

Τέλος...



ΥΓ Πάρε καπότες Στοπ. Στοπ.
ΥΓ2 Όρεξη για μαλακίες να έχουμε και να 'μαστε καλά να γινόμαστε χάλια...
ΥΓ3 Όχι επίδοξε ψυχολόγε... ούτε έχω κάτι, ούτε στέλνω μήνυμα σε κάποιον... Φιλάκια...