Ασκήσεις θάρρους...

Μελαγχόλησες στου άπατου του νου σου τα υπόγεια... Χρειάστηκαν τέσσερα - πέντε χρόνια για ν' αναδυθείς. Μα κάθε τόσο η πικρή σου μαύρη γεύση με χτυπά επώδυνα στο στήθος. Μου κόβεις την ελεύθερη ανάσα... Μου κόβεις τη θέα μου γαμώτη σου...
Γραμματοσήμανση της ομορφιάς δε γίνεται. Οι λέξεις σου δε φτάνουν να ανέβουν μέχρι το στόμιο της παγγαίας. Τα ηφαίστειά σου φτύνουνε καπνούς και θειάφι πνιγηρό. Οι θάλασσές μου πνίγονται απ' τις στεριές σου της στέρφες. Χάσου στις σκέψης μου το χάος κι όταν θα κάνω τον τελικό απολογισμό μου σε φωνάζω πάλι να κερδίσεις. Ούτε μ' αυτό δε δελεάζεσαι?
Κατάδυση στη δύση του ηλίου και το νερό να γίνεται αίμα φλεγόμενο με ιώδεις αποχρώσεις. Η ώρα περνά και τα νερά μου ασημίζουν από του φεγγαρόφωτος τη χρώση. Ήθελα το σκοτάδι και την ησυχία. Μου πρόσφερες εκρήξεις χρωμάτων κόκκινων. Πονέσανε τα μάτια μου, πονέσανε τ' αυτιά μου... και αποφάσισα να τρέξω δειλιάζοντας. Μη νομίζεις πως το μετάνιωσα... Ειν' όμορφη η σιγουριά της μοναξιάς. Η δειλία μου είναι ζεστή και μαλακή και ασφαλής.
Άσε με ν' αναμασώ κάλπικες μνήμες θάρρους... Δε θα τις μοιραστώ με κανέναν, ωσότου να μου γίνουν βίωμα και οι γύρω μου να μη θυμούνται την αλήθεια... Τότε θ' αναδυθώ ηρωικά από του βούρκου μου τα σπλάχνα και θα σ' εκδικηθώ...