Φύλλα φίλων...

Καθώς ξεδίπλωνα τα μύρια όσα φύλλα από χρυσό κι ασήμι, η μυροβόλος σου η ύπαρξη ενεπλάκη στη ματιά μου. Συνέχισα διπλώνοντας, να διώξω προσπαθώντας την οσμή σου από τη σκέψη μου. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό το μπλέξιμο αισθήσεων, μονάχα ξέρω πως είναι νόστιμο.
Σωματέμποροι λευκών σκέψεων με ξεπουλάνε όσο όσο σε σκλαβοπάζαρα μεσαιωνικά. Τα δεσμά σου πληγώνουν τα χέρια μου. Τα δάκρυά σου βρέχουν τα δικά μου τα μάγουλα και σκέφτομαι να με φιλήσω μήπως και νιώσεις λίγη αγάπη.
Φυλάς των φίλων μου τα φύλλα και μια φωτιά, που κάπου καίει στο κέντρο, μειδιά. Χορευτικά τα βήματα χοροπηδούν στο ημίφως. Σκιές να τρεμοπαίζουν ζωντανές, παιχνίδια του μυαλού ενθαρρύνοντας να λάβουν χώρα.
Χωματερές σκέψεων, σωμάτων νους. Πού κατοικοεδρεύει η χαρά σου? Στα μάλλινα καταμεσήμερα της χειμωνιάτικης κρύας αύρας μου. Χρίζω σε αρχηγό αναπάντεχων εκπλήξεων και πλήξεων φονέα. Μικρό αναμαλλιασμένο μου αυγό. Θέλω να σπάσω τα τοιχώματά σου και να ρουφήξω τον κρόκο σου σκορπίζοντας ασπράδια στο πέρασμά μου.
Κάποιος με ρώτησε χαζά κι εγώ θυμήθηκα κομφούκιο και λεκτικό απόφθεγμα που λέει πως δεν υπάρχουνε ηλίθιες ερωτήσεις. Μη με ρωτήσεις ποιος. Εσύ δεν είσαι αμάρτημα, στιγμής ουσία. Εσύ την ομορφιά μου ξαίνεις και χλευάζεις ουρανούς.
Φτελιάς ανθοί, χώματος πέτρες, ανέμου αύρες, χλόης θροΐσματα... Τιτίβισαν οι λέξεις σου οι στερνές μες του μυαλού μου τους δαιδάλους. Διαχρονικά περιέπαιζα το θάνατο κι αυτός με άφηνε. Δεν είχα καταλάβει τότε το γιατί. Τώρα το ξέρω. Ξέρω πως όταν τη νίκη έχεις σίγουρη, δεν ενδιαφέρεσαι πότε θα την κερδίσεις. Αυτός που περιέπαιζε δεν ήμουνα εγώ λοιπόν...
Σ' ένα συρτάρι σου, έχω αφήσει μια ανάσα. Ήθελα να σου μείνει για πάντα για να θυμάσαι ποιος ήμουνα. Φοβάμαι όμως μην ανοίγοντας τον ξύλινο βαρύ μηχανισμό φυσήξει αεράκι και με παρασύρει μακριά σου. Η σκέψη πάντως δεν έχει φύγει από του ιστού σου την παγίδα.
Χλωμά μπαλκόνια χάσκουν ανοιχτές πόρτες με πόρπες συγκρατούντες τα πέπλα της γύμνιας μας. Ίσως προχτές να έπιασα της ουσίας σου την ουσία. Ίσως και χτες να άφησα να μου γλιστρήσει μες απ' τα δάχτυλά μου. Σήμερα αναπόλησα της ύπαρξής σου την απώλεια. Αύριο έχω μια ελπίδα μιας κάποιας φευγαλέας σου ματιάς. Με τις οπλές μου ξύνω το χώμα, με το κορμί μου χύνω ιδρώτα, με τα φτερά μου σκίζω τον αέρα και με το βλέμμα μου σπάω της ψυχής σου τους καθρέπτες.
Θα ξεριζώσω κάθε σου κύτταρο άρρωστο και μέχρι την τελευταία σου ικμάδα ζωής, θα γλεντάω το θάνατό σου...

ΥΓ... Αυτό το είχα γράψει κάποιο καιρό πριν... πάρτε να' χετε...

ΥΓ2... Καλημέρες