Ανώμαλα παραληρώντας ήρθα...

Ανθρωποφάγα λόγια καταβροχθίζουν μια ανθρώπινη σιωπή. Χρώματα που λυμαίνονται το άσπρο ξεφλουδίζουνε. Τα χέρια σου μείναν να κρεμάνε κάδρα σε καρφιά δίχως μύτες. Τα δόντια της αλλοτινής ματιάς σου πέσανε.
Χτύπα με στο κεφάλι να ματώσω τη σοφία μου. Άρπαξε τα φτερά της νιότης μου να πέσουν σφαγιασμένα. Της οργής την οργίλη αντίδραση προκάλεσαν τα δάκρυά σου. Κροκόδειλοι με θάρρος εξανίστανται...
Μια σουρεάλ γυναίκα με τα τρία μάτια της κοιμάται με το ένα μάτι πάντα ανοικτό... Τα τρία φρύδια της μονίμως συν-εαυτό-νονται... Εγώ κοιτάω το ένα της αυτί κι αυτό κωφαίνει στη ματιά μου... Αν ήξερα τι να σου πω θα στο έγραφα...
Σύσσωμη η κοινή γνώμη μου ανακοίνωσε πως τη βαρέθηκε την έκφρασή της μέσα από γυάλινους φακούς της στρέβλωσης... Ανανεώθηκε για σήμερα η κατά σύμβαση ζωή σου ασυμβίβαστε εναλλακτικέ Τύπε... Χαίρε τη λύπη μας...
Σοδομισμένα κρεμασμένα φύκια πάλλονται στου ανέμου την πνοή... Κάποιος τους έβαλε τα μανταλάκια μην και τύχει να γυρίσουνε στη θάλασσα... Ο ύπνος δε με πείρε πάλι απόψε... Έγειρα σ' έναν πρόχειρο ώμο να γελάσω... Βαρέθηκα να κλαίνε όλοι στον ώμο σου... Εγώ μονάχα να γελάω πάνω του γουστάρω... Μα δεν το παρακάνω... δε θέλω δάκρυα γέλιου να τον βρέξουνε... Μπορεί και να φυτρώσει κανάς γελαστός ασφόδελος... Κι ύστερα ποιος σ' ακούει... όχι εγώ!
Μισό λεπτό να καθαρίσω τ' αποτσίγαρα... Μισό λεπτό να σου αρωματίσω την καρδιά με γελαστές ανεπανόρθωτες συμπτώσεις... Ένα σεντόνι ρίξε επάνω σου και βγες στο δρόμο να χορέψεις... Τρέλανέ τους όλους... δες τα αμάξια να ριζώνουν στο οδόστρωμα... Δες οδηγούς καφρίλους να σου βρίζουνε το σπίτι... Δες τροχονόμους να νομίζουν εαυτούς για νόμους... Δες τις σφυρίχτρες του να μασουλάνε τα στραγάλια τους και να πνίγονται απ' τα γέλια...
Τρελάθηκαν τα τρόλεϊ... όλα τα τρέλανε το άσπρο σου σεντόνι κι η πουκαμίσα η μοντέρνα με το κούμπωμα στην πλάτη. Ψωμί κι αλάτι... Νερό κι αλάτι... σκατά μ' αλάτι... χέσε μας ρε φίλε κι εσύ κι οι εκφράσεις σου οι πλουμιστά χαζοχαρούμενες δήθεν με νόημα μα μόνο δήθεν... Εσύ κι η αφεντιά σου μπορείτε ίσως να πεθάνετε? τεράστια χάρη θα μας κάνετε... Ευχαριστώ σας...
Μισογεμάτες βρύσες να γεμίζουνε ποτήρια αδειανά... Πίθοι απύθμενοι που άπειρο νερό χωράνε... Κάποιος να κουβαλήσει το σαρκίο σου το αδειανό... βαρύ το χώμα από τα δάκρυα χιλιάδων μελισσών και βάτραχων πηδηχταράδων... Σου βγάζει γλώσσα ο ανέμελος οστεοπορωμένος γύπας... καθώς το κρώξιμό του ακούς... Μια βαρεμάρα σε χασμουρητό σε ωθεί και πριν προλάβεις να μιλήσεις σε κοιμίσαμε...
Μουσούδισέ μου λίγο ακόμη... το χρειάζεσαι...