Φυγάδες...

Δυο άνεμοι σκυφτά πιασμένοι χέρι χέρι, ξημέρωσαν στα μάτια ενός παρμένου λυκαυγούς. Σε λάκκους μέσα πεταμένους, τους κρατούσαν δέσμιους, μα η φωνή τους και η θέληση σπάσανε τα δεσμά κι ισοπεδώσανε τη γη που τους κρατούσε...

Πιαστήκαν χέρι χέρι και μ' ουρλιαχτά και κουρνιαχτό ξεχύθηκαν στα ουράνια τα αιώνια ελεύθερα. Τους άρεσε να τριγυρνούν ανάμεσα σε βράχια στενωπά, να ακουμπάν ο ένας το αέρινο κορμί του άλλου. Δεν είχανε ονόματα. Δεν ήτανε παιδιά του Αίολου. Τη μάνα τους τη χάσανε εν τη γεννέσει τους και τον πατέρα τους δε γνώρισαν ποτέ. Μπασταρδεμένοι και απόκληροι, άνεμοι άταιροι, κατατρεγμένοι από παντού κι απ' όλους. Ανάδελφοι, τρομαχτικοί, με μάτια που θυμίζαν αμμοθύελλες και καταιγίδες...

Όταν αγκαλιαστούνε στροβιλίζονται, στο διάβα τους τα δέντρα υποκλίνονται κι οι θάλασσες αφρίζουν. Για τιμωρία των θνητών, αρπάζουνε μωρά απ' τις κούνιες και τα πηγαίνουνε ψηλά σε κορυφές απάτητες από ανθρώπου πόδι, να μεγαλώσουνε να γίνουν ιερείς κι ιέρειές τους σε λατρεία μυστική...

Κάποτε προσπαθήσαν βασιλιάδες με θυμιάματα και πλούσιες θυσίες, τους δυο φυγάδες άνεμους να εξευμενίσουν. Οι κάπνες και η τσίκνα από τα σφαχτά ανέβαιναν στον ουρανό για μέρες... Μέχρι που ξάφνου δυο ριπές ανέμου πίσω τις γυρίσανε, σημάδι πως τα δυο αδέρφια δε δεχτήκαν το συμβιβασμό... Οι μέρες που περάσανε στα έγκατα της γης, τους κλέψαν τη συμπόνια... Μονάχα ο ένας τ' αλλουνού τον πόνο νιώθει και κανένα σεβασμό δεν τρέφουνε για τη ζωή...

Κι όμως... ενώ όταν δε δίνεις πίσω τίποτα και μόνο παίρνεις, η λογική επιτάσσει να αυξάνεσαι με τον καιρό, τους δυο ανέμους η μανία τους να τα κρατήσουν όλα για δικά τους, σιγά σιγά τους έφθειρε... Αν πίσω δε γυρνάς ζωή, αυτή σ' εγκαταλείπει... Αργά μα σταθερά, η ίδια σου η ζωή θα φθίνει, η δύναμή σου και η όρεξη για την επόμενη τη μέρα... Από το άδειο το σαρκίο σου θα διαρρέουν, μέχρι να μείνει ένα κέλυφος κενό...

Κι έτσι με τον καιρό οι άνεμοι σταμάτησαν τις στράτες τους στη γη... σταμάτησαν τις αρπαγές, σταμάτησαν και ν' αγκαλιάζονται ακόμη... Και όταν ήρθε η στιγμή που ούτε να δει ο ένας του άλλου την περήφανη μορφή δεν πεθυμούσε, μείνανε δύο κομμάτια πάγου να θυμίζουνε την ύπαρξή τους... Επάνω στο βουνό τους το απόρθητο, μείνανε να σκεπάζονται από τα χιόνια... Και τα παιδιά, του κόσμου κάποτε μα ύστερα δικά τους, αφού τους κλάψαν και τους τίμησαν με τελετές αντάξιες θεών, πήρανε χέρι χέρι να κατέβουνε στον κόσμο πάλι...

Αυτά τα μόνα ήταν που συγχώρεσαν, δυο παρεξηγημένους άνεμους παρίες...