Ηλεκτρολόγος τ' ουρανού...

Μέτρησα τ' άστρα και μου βγήκανε λειψά... Μπερδεύτηκα. Δεν ξέρω αν είναι επειδή κάποια πεθάνανε ή επειδή τα φώτα που ανάψαν δε μ' αφήνουν να τα δω. Στεναχωριέμαι όταν πεθαίνει κάποιο άστρο μου. Σα να μειώνονται οι ανάσες μου αισθάνομαι... Στερεύει λες ποτέ ο ουρανός? Όταν βάζει τα κλάματα εμείς χαιρόμαστε κοιτώντας πεφταστέρια... Τι σκληρή ανθρωπότητα!
Ακούω να μιλάς κάπου στο βάθος του μυαλού μου, μα δεν προσέχω τι μου λες... Αναπολώ το αύριο... Οξύμωρο? Κι όμως! Μου φαίνεται σα να το ξέρω απ' τα πριν. Οντότητα μελλοντική σε ταξιδάκι αναψυχής στο παρελθόν... Όχι, το ξέρω πως δεν κάνει να τα λέω αυτά... Θα έχω επισκέψεις απ' τους ανθρώπους με τα άσπρα... Και τρέντυ πουκαμίσα που κουμπώνει από πίσω, με τα χέρια στου εαυτού μου αγκαλιά... Κι όμως δε μου το βγάζεις από το μυαλό... Εγώ αυτά, κάπου τα έχω ξαναζήσει...
Μου αρέσει να σου κλέβω τα ηλεκτρομαγνητικά σου κύματα της σκέψεις... Αποκυήματα της φαντασίας σου κοιμούνται στο παιδικό δωμάτιο του μυαλού μου... Να... κάπου εδώ έχω μια ερωτική σου σκηνή μ' αυτόν τον τύπο που σου έλεγα πως μοιάζει με νεάντερταλ... Θυμάσαι που σου έλεγα πως θα σε σύρει απ' τα μαλλιά προς τη σπηλιά του και νευρίαζες? Χαχαχαχα τι γέλια είχαμε κάνει. Εδώ πιο πέρα κείται πεθαμένος ένας εναγκαλισμός μας. Ιδρώτας μας να τρέχει σα νερό, μέσα στο club με την οσμή από αρώματα κι ορμόνες... Με χαμηλά τα φώτα και το volume να μας τρίζει το μυαλό... Η αφή και η οσμή να έχουν πάρει τα ηνία... κι η γεύση να παραμονεύει με την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά τους παλμούς της προσμονής για τ' άγνωστο... Χορός μανιακών, φιλιά απελπισμένων...
Θυμάσαι εκεί στο δρόμο που μιλήσαμε για τελευταία φορά? Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι μου είχες πει και κάτι μου φωνάζει πως θα το ξανα-ακούσω σήμερα... Δε με πειράζει... Είπαμε. Μ' αρέσει να ζω μέσα στα ντεζαβού μου... Μου δίνει την ψευδαίσθηση του χρονοταξιδιού κι έναν αέρα ανωτερότητας. Θυμάμαι την πλάτη σου να μου γυρνά περήφανη και την περπατησιά σου να μακραίνει, στρίβοντας σε ένα γκρι στενό... Μετά θυμάμαι το ταξί σχεδόν να με πατάει και κάτι γαλλικά του ταξιτζή...
Περιμένω τώρα στο ψηλό μου παρατηρητήριο, πάνω απ' τα άσχημα και κιτρινιάρικα της πόλης φώτα, να βγει το φόρεμα της όμορφης μανούλας νύχτας, για να μετρήσω τα στρασάκια του, μικρά αστέρια. Κάνε να μη μου βγουν λειψά και σήμερα... Αλλιώς θα πρέπει πάλι για κυνήγι να πηγαίνω...
Γιαγιά είχες δίκιο τελικά... Κάθε που ένας άνθρωπος "φεύγει", ανάβει ένα φωτάκι στο στερέωμα και μας κοιτάει από ψηλά... Κι εγώ δε θέλω τούτα τα φωτάκια να εκλείψουν, γιατί φωτίζουνε το δρόμο μου για το ταξίδι το δικό μου...
Σαν με ρωτάνε τι επαγγέλλομαι, διατείνομαι με κάποιο κομπασμό: "Ηλεκτρολόγος τ' ουρανού!"