Monday, May 12, 2008

Κότες εκτρεφόμενες...

Έλα ρε φίλε... τι μας λες?
Συμβολικά περίμενες σε κάτι σκάλες που συστρέφονταν να βρουν τον ουρανό, κάτω από ένα σκοτεινό ταβάνι. Τα βρώμικα σκαλιά, σού θύμιζαν τα μέσα σου, τότε που ανερχόμενος ακόμη ενήλικας, πάλευες με τον έφηβο εαυτό σου. Οι κολλημένες τσίχλες σε αηδίαζαν... Το ίδιο και η προσπάθεια που απαιτούσαν να τις ξεκολλήσεις...

Έλα μετά το γεύμα σου να σου ρευτώ στη μούρη τις απόψεις μου. Να τσαμπουκαλευτούμε σαν κοκόρια σε κοτέτσι (πάντα ξένο...) και να βαφτούμε με τα χρώματα του πολέμου, λιγάκι πριν ξαπλώσουμε χορτάτοι καλαμπόκι επιδοτούμενο, από τ' αφεντικού τα χέρια... Οι κλώσες μας θαυμάζουνε όμως ναι?

Σ' ένα δωμάτιο που μυρίζει σήψη μονιμότητας αδιάφορης, περνάς τώρα τα πρωινά σου μιας ζωής που σύντομα έγινε ανεπίστρεπτη... Ακόμη το κοκόρι κάνεις... Ακόμη το καλαμποκάκι σου είναι εύκολο. Ακόμη σαν περνάνε οι αλεπούδες, λουφάζεις κάπου μέσα στο κοτέτσι σου και μύχια παρακαλάς ν' αρπάξουνε τις κότες γύρω σου μα όχι εσένα... Ανθρώπινο? Μα είσαι κότα μωρή κότα μου :) Οι κόκκορες της ελευθέρας της βοσκής, περήφανα λαλούν κάθε πρωί, κι εσύ βραχνά απ' τα τσιγάρα που καπνίζεις για να πολεμήσεις τάχα μου το άγχος... (αλήθεια ποιο?), κατάρες μουρμουρίζεις και τους βγάζεις θύματα και θήτες σου μαζί...

Αυτή τη λογική σου πού σκατά τη σκέφτηκες? Αλήθεια σκέφτεσαι? Μασάς και τίποτα, ή τα καταπίνεις όλ' αμάσητα, με τη λεβεντοπρόφαση του "δε μασάω"? Χριστούς και δαίμονες πιστεύεις και την ανθρώπινή σου φύση που κοιτάει ψηλά την κύρτωσες... Το χώμα μοναχά σε ενδιαφέρει και το επόμενο καλαμποκάκι... Σιγά σιγά οι κόκκοι σε οδηγούνε στο σφαγείο... Εκεί θα βρεις το τέλος που σου αρμόζει... Το λαιμουδάκι σου με μια τομή ακριβείας θα χωρίσουνε από το παχουλό σου σώμα... Για λίγο ακόμη και πρωθύστερα θα τρέξεις με τ' ακέφαλο σου σώμα, καθώς το ένστικτο και τ' αντανακλαστικά σου ξύπνησαν εν τέλει! Μα δε θα σε βοηθήσουν πλέον αυτά αφού τα κοίμισες τον ύπνο του δικαίου (μαλάκα...). Θα σε ξεπουπουλίσουν, πριν να σε πουλήσουν :) Και κάποιο σαρκοφάγο - παμφάγο θα σε κάνει γεύμα του... Κανείς δε θα σε κλάψει και γιατί άλλωστε? Ψόφα μαλάκα μου :) Τροφή των σαρκοφάγων ήσουνα έτσι κι αλλιώς και τίποτε μα τίποτε πιο πάνω :)



Φιλοσόφησε τώρα αν μπορείς...


ΥΓ - Credit... Να πω απλώς πως την εικόνα της κότας που τρώει καλαμποκάκι σπυρί σπυρί μέχρι να οδηγηθεί στο σφαγέα της, τη χρωστάω στον πατέρα μου και τις άπειρες συζητήσεις μας... Φιλιά πατέρα :)

2 Comments:

Anonymous Anonymous said...

την πέτυχες τέλεια πάντως την παρομοίωση, τα κόλλησες τέλεια τα μεταφορικά με την πραγματικότητα.
και βρήκες άλλον έναν τρόπο να τα χώσεις ;)

12/5/08 15:00  
Blogger it is said...

χεχ... τα έκανα όλα αυτά ε? :p να' σαι καλά :p

12/5/08 15:09  

Post a Comment

<< Home

eXTReMe Tracker