Μονόλογος - Διάλογος της καταστροφής...

Εχτές το βράδυ ο ύπνος μ' εγκατέλειψε... Καιρό είχε τούτο να συμβεί... Μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου με περιδιάβαινε απ' την κορφή ως τα νύχια κι οι νότες μου στ' ακουστικά για πρώτη τους φορά δε με κοιμίσανε...

Ούρλιαζα διάλειμμα κι ουδείς εσυγκινήθη... Απεγνωσμένα έψαχνα τα είδη γραφικής μου, μα ο σκοτεινιασμένος θάλαμος με περιέπαιζε και άφηνε τον πόθο μου ανεκπλήρωτο να χάσκει... Του 'δωσα μια σφαλιάρα παιχνιδιάρικη μα πού να έχει όρεξη για πλάκες... Μονάχα με αγριοκοίταξε και σώπασα....

Βγήκα στη νύχτα να περιδιαβώ ασκόπως, μετά από ώρες στριφογύρισμα ανώφελο στις κλίνης τα σεντόνια... μπας και περάσει το υπαρξιακό μου κι ησυχάσω... Παπάρια μάντολες επέρασε... Ακόμη κι όταν στο ύπαιθρο κατούρησα, παρέμεινε εκείνη η αίσθηση του ζώου που πιασμένο σε παγίδα, συνειδητοποιεί σιγά σιγά τη μοίρα του...

Το αίσθημα της ανημπόριας για την τύχη σου... είναι απάλευτο και την ψυχή σου τη βιάζει... Μαζεύεις αποθέματα - απωθημένα και περιμένεις τον πρώτο μαλάκα που θα κάνει την καλή του, να του τα φτύσεις μες τη μάπα και να μείνει εκεί στο πάτωμα νεκρός...

Αν είσαι τυχερός, κείνη την κρίσιμη στιγμή, τα γύρω ζώα θα συναισθανθούν τον κίνδυνο κι από μακριά θα μένετε αγαπημένοι... Έτσι γλιτώνεις και τρεχάματα αδερφέ και ατσαλώνεις κι άλλο τς αντοχές σου... να 'ούμε...

Παρόλα αυτά, μαζεύεις και μαζεύεις κι όλο κάτι νευράκια ύποπτα σε τριγυρνούν... όλο σαν κάτι να σου σπάει τα νεύρα διαρκώς χωρίς να ξέρεις τι... κι άλλες φορές ίσως ένα αίσθημα παραίτησης... ένα σκυμμένο κεφάλι που δουλεύει σαν αυτόματο σε κάθε ηλίθια εντολή που του γαβγίζουν.. αγάμητοι! σκέφτεσαι από μέσα σου και προσπαθείς να διασκεδάσεις το θυμό σου, μήπως κι οι μέρες σου περάσουνε και την παλέψεις μέχρι...

Το μέχρι έχει τελίτσες γιατί κανείς δεν ξέρει την πουτάνα τη συνέχεια... Μέχρι... μέχρι... Μέχρι πότε βρε μαλάκα? Κι απολογητικά χαμογελάς στον εαυτό σου, ανοίγεις τα χέρια, σηκώνεις τους ώμους και με ηλίθια ενοχή απαντάς.. "Δεν ξέρω αρχηγέ..."

Ξεράδια μαλάκα μου λοιπόν κι άσε τα "μέχρι" μη σου σπάσω τα μουτράκια...

Ρε αδερφέ δεν την παλεύω ούτε εγώ... μαζί σ' αυτή τη μαλακία είμαστε και πάμε χέρι χέρι... Θα καταφέρουμε να την περάσουμε μαζί, είτε θα γίνουμε πεσόντες κάτω απ' το ίδιο σκουριασμένο κουτάλι... (Δεν παίρνω όρκο μα η αυτοχειρία με σκουριασμένο κουτάλι μου κάνει κάπως τραγική και επειδή σε τραγική διάθεση περι - γράφουμε... το κόλλησα...)

"Παπάρια μαλάκα... Ανοξείδωτα τα φτιάχνουν τα μπουρδέλα πια" σου λέω με απόγνωση κι εσύ γελάς... Τι γελάς ρε παπάρα?...

Κοίτα τη φάτσα σου στις 6 το πρωί με δύο ώρες ύπνο κι αποφάσισέ το... Δεν το 'χουμε... Το στόμα σου έχει μια ακαθόριστη γεύση - μείξη τσιγάρου, ξεραμένου σάλιου και τροφής στρατιωτικής, τα μάτια σου είναι κόκκινα από την αϋπνία και όσο για το κούρεμά σου... ούτε λόγος... Στο ΙΚΑ πρέπει να κουρεύουνε καλύτερα απ' την τσαμπίκα την κομμώτρια παύλα (-) σύζυγο ΕΠ.ΟΠ. που πήγες να σου κόψει τα μαλλιά...

Μη με κοιτάς μ' αυτό το βλέμμα... Σε βαρέθηκα... Το ξέρω πως δε βγάζει η γκρίνια πουθενά, μα διάολε! Δεν την παλεύω άλλο να σωπαίνω... θέλω και να γκρινιάξω σαν ξινή γεροντοκόρη αγάμητη για χρόνια... τη μέρα περιόδου μου γιορτάζοντας και μια που δεν υπάρχει άλλος εδώ που να μ' αντέξει τα λέω κι εγώ σε σένα - μένα...

Bah... δεν έχει νόημα... νυστάζω και κρυώνο και δε μπορείς ούτε μια μαλακία να μου πεις να με φορτώσεις έστω κι άλλο... ξενέρωτε και γαμημένε χίππη... έλα να σύρουμε τα βήματά μας πάλι προς το κρεβάτι κατοικούμενο από κοριούς και προς τη σάπια ποδαρίλα...

Γαμημένε κωλοφάνταρε... Κατά βάθος σ' αγαπώ και δε σου κρατώ κακία...

Ούτε κι εσύ ε? Αύριο πάλι μάντρα μαλάκα... δεν την παλεύω κάστανο... κι ο γαμημένος ο επιλοχάς έχει λυσσάξει να μας κρατήσει μέσα... Τ΄ αρχίδια μου θα πάρει πάλι... χεχεχε :)

Υπομονή...

Τιμωρημένος επί μήνες σε κλειστή θολή σπηλιά με τις ελεύθερές σου ώρες σκοτωμένες... Ανοίγεις θρύψαλα πανιά να φύγεις μια δυο ώρες... Οι θάλασσές σου είναι κλειστές και επικίνδυνες... Τα μάτια σφαλιστά σε συνεπαίρνουν σε ταξίδια νύχτια, άυπνα, σκοτεινά κι αφέγγαρα...

Ανατολές προσμένεις και τη βάρκα της βοήθειας προσμονείς... Αυτή θα σε σαλπάρει σα θα έρθει, μα για το πού και πότε δε σου είπαν... Αναμασάς μια λέξη μισητή... "Υπομονή"... Βαρέθηκες... Τα ασυνάρτητά σου απογεύματα πια δεν περνούν... Οι ώρες σου αντέχουνε στο θάνατο και πια δεν τις σκοτώνεις μ' ευκολία...

Το νέο σου ταξίδι μύχια σε θέλγει μα και ταυτόχρονα τρομοκρατεί την έσω σου μιλιά... Για πού θα είναι και ως πότε? Τι νέα μέρη θα διαβείς και... θα τα καταφέρεις? Στόχοι μπερδεύονται και λύνονται... Θα τους αντέξεις άραγε τους στόχους σου? Είναι προς τη μεριά που εσύ ποθείς? Ποια είναι τούτη η μεριά αλήθεια? Τι ειν' δικό σου και τι έξωθεν μπολιάστηκε στο δέντρο σου που αποκαλείς εγώ?

Υπομονή... Κουράστηκες μικρέ μου μάγε το καρτέρι... Θέλεις να βγεις στο αδηφάγο σου κοινό να τους μαγέψεις πάλι... Μόνο που ο λαγός μπορεί και να βγει σαρκοβόρος... κι εκεί να δω πως θα τον κάνεις πάλι να εξαφανιστεί...

Αυτοσαρκάσου και υπόμεινε... Θάψε το μένος σου βαθιά και κάνε να φυτρώσει, δημιουργικότητα και πάθος για ζωή... για τα δικά μας... ξέρεις... Με τη βλακεία όποιος τα 'βαλε χαμένος βγήκε... θυμήσου το κάθε βλαμμένη σου στιγμή...

Υπομονή...