Κάποτε ήμασταν ένα...
"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...
Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.
Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."
ΡΟΔΟΣ POST #4...
Άφησες τον αέρα να σε πάρει μακριά. Το ιδρωμένο σου κορμί το στέγνωσε... Τα δάκρυα τα στέγνωσε, η όψη σου στέγνωσε κι αυτή...
Εκεί ψηλά ο ήλιος σ' έψησε. Σκλήρυνες. Γέμισε το κορμί σου και το πρόσωπο γωνίες. Σπάσανε ξερές κι αυτές κι ο χαρακτήρας της μορφής σου αλλοιώθηκε. Το πρόσωπό σου δυσδιάκριτο απ' της διάβρωσης το έργο...
Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει μέσα σου άραγε? Έφτασε η διάβρωση ως εκεί? Σκλήρυνες ως τα μέσα σου?
Τα μάτια σου πέτρες αδιαπέραστες... Τι να συμβαίνει άραγε από πίσω? Η καρδιά σου χτυπά? Τα σπλάχνα σου ταράσσονται όταν βλέπεις από που ξεκίνησες? Νοιώθεις το νόστο να σου σείει τα γόνατα, ή μένουν πάντα γρανιτένια και ακλόνητα?
Σκέφτομαι να' ρθω στο κατόπι σου... Μα το φοβάμαι το ταξίδι... Η όψη σου με κάνει και κρατιέμαι... Κι αν έρθω και σε νιώσω ξένο? Αν γίνω και εγώ σαν άγαλμα ψυχρό τι θα μας μείνει?
Τουλάχιστον ως έχει τώρα, υπάρχει ένας απ' τους δυο μας ζωντανός... Υπάρχει ένας να θυμάται, να γελά, να κλαίει...
Όσο υπάρχει ο ένας... θα υπάρχουμε μαζί...
Θυμάσαι? Κάποτε ήμασταν ένα...
Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.
Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."
ΡΟΔΟΣ POST #4...
Άφησες τον αέρα να σε πάρει μακριά. Το ιδρωμένο σου κορμί το στέγνωσε... Τα δάκρυα τα στέγνωσε, η όψη σου στέγνωσε κι αυτή...
Εκεί ψηλά ο ήλιος σ' έψησε. Σκλήρυνες. Γέμισε το κορμί σου και το πρόσωπο γωνίες. Σπάσανε ξερές κι αυτές κι ο χαρακτήρας της μορφής σου αλλοιώθηκε. Το πρόσωπό σου δυσδιάκριτο απ' της διάβρωσης το έργο...
Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει μέσα σου άραγε? Έφτασε η διάβρωση ως εκεί? Σκλήρυνες ως τα μέσα σου?
Τα μάτια σου πέτρες αδιαπέραστες... Τι να συμβαίνει άραγε από πίσω? Η καρδιά σου χτυπά? Τα σπλάχνα σου ταράσσονται όταν βλέπεις από που ξεκίνησες? Νοιώθεις το νόστο να σου σείει τα γόνατα, ή μένουν πάντα γρανιτένια και ακλόνητα?
Σκέφτομαι να' ρθω στο κατόπι σου... Μα το φοβάμαι το ταξίδι... Η όψη σου με κάνει και κρατιέμαι... Κι αν έρθω και σε νιώσω ξένο? Αν γίνω και εγώ σαν άγαλμα ψυχρό τι θα μας μείνει?
Τουλάχιστον ως έχει τώρα, υπάρχει ένας απ' τους δυο μας ζωντανός... Υπάρχει ένας να θυμάται, να γελά, να κλαίει...
Όσο υπάρχει ο ένας... θα υπάρχουμε μαζί...
Θυμάσαι? Κάποτε ήμασταν ένα...
posted by it is at 10:56 AM
6 Comments:
Το διάβασα αρκετές φορές, μου άρεσε πολύ, με άγγιξε πολύ αλλά τελικά δεν κρατήθηκα και θα τολμήσω να σας ρωτήσω! Υπάρχει πραγματικά δεύτερο πρόσωπο στην ιστορία ή μιλάτε στο κομμάτι του εαυτού σας που σας άφησε?
Καλό σας βράδυ...
sorry αλλά άμα δε με ξαναρωτήσεις στον ενικό αυτή τη φορά εγώ δε σου απαντάω...
καλά για πόσων χρόνων με κάνεις? Πάνω από 60 - 70? ;p
Κανά χρόνο μεγακλυτερός σου είμαι αν στο προφίλ σου λες αλήθεια ;p
ενικό και θα σου πω :p
Mister ο πληθυντικός δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά ούτε και με τον σεβασμό θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή αυτό...
Ενικός λοιπόν...
Μου άρεσε το κείμενο το είπα αυτό?
Τελικά υπάρχει και δεύτερο άτομο στην ιστορία η μιλάς σε σένα?
Αντε πες μου γιατί θα σκάσω!
Υ.Γ. Γενικά λέω αλήθειες μου αρέσουν!
Μίσεζ... το ξέρω... έχει να κάνει με το πλήθος... :p
Όταν έγραφα το κείμενο είχα στο μυαλό μου ένα πρόσωπο αλλά δεν είχα το χωρισμό (γιατί δεν είχαμε χωρίσει) με αυτό το πρόσωπο... Είχα στο μυαλό μου όλους τους χωρισμούς...
Το κείμενο είναι φαναστικό και όχι ρεαλιστικό... Επίσης είναι όσο μπόρεσα... από τη μεριά της γυναίκας :p
Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.. μαλακία μου που δεν το είπα πιο πριν :p
Α... και δεν είναι απαραίτητο να μιλάς σε σένα αν δεν υπάρχει δεύτερο άτομο... :p Αν μιλούσα σε μένα δε θα είχες διαβάσει το κείμενο... έχω και κείμενα που μιλάω σε μένα... αλλά όχι αναρτημένα προφανώς... :p
ΥΓ... Να λες αλήθειες... αλλά τι είναι αλήθεια η αλήθεια? και για ποιον? Η δική σου αλήθεια είναι σίγουρα άλλη από τη δική μου... ή του δίπλα... οπότε.... μην το κάνεις και σκοπό ζωής :p
Ανέβασε κανένα διάλογο θα έχει ενδιαφέρον εγώ το έκανα :)
Ναι αυτό μου αρέσει, να μοιράζομαι την δική μου αλήθεια αλλά και την αλήθεια των άλλων.
Με τράβηξε αυτός ο άνθρωπος με τις γωνίες, γι' αυτό ταλαιπωρούμε στη ζωή μου γιατί πάνω σε τέτοιους βράχους πέφτω.
Όμως αυτές οι επιφάνειες έχουν άλλη ομορφιά.
Ναι ξέρω το πρόσωπο δεν παίζει μεγάλο ρόλο αλλά περισσότερο το φαντασιακό κομμάτι του ίδιου του συγγραφέα. Καλά τι είπα πάλι...
Την καλημέρα μου!
:) Δεν ανεβάζω διαλόγους ποτέ... είμαι εχέμυθος άντρας :p
Και δε μου αρέσει κι όλας...
Το φαντασιακό κομμάτι... με επαφές με την πραγματικότητα... ή και όχι καμιά φορά...
Τέσπα... να προσέχεις τις γωνίες μη χτυπήσεις :p και να ξέρεις πως το δύσκολο δεν είναι αυτόματα και καλό... υπάρχουν μερικά εύκολα που σε στέλνουν στα ουράνια :) δες και κανά τέτοιο :p
Post a Comment
<< Home