Κεραμίστας ψυχών...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #5...




Γνωρίσανε οι παλάμες σου το χώμα... Μαζί με το νερό τα ένωνες και η φωτά που καίει μέσα σου τους έδινε μορφή, πριν η φωτιά απ' το καμίνι σου τα απαθανατίσει.

Χώμα... νερό... φωτιά... πνοή.

Αθάνατες μορφές αιώνια παγωμένες, φτιαγμένες από χέρια δουλεμένα, εργάτη, καλλιτέχνη, μάστορα.

Χρόνια πολλά περνάνε απ' το κατώφλι σου, δημιουργέ. Τα χαιρετάς με τον ιδρώτα σου. Ξαίνεις τα γένια του καιρού και πλέκεις νόημα. Αλίμονο σ' αυτούς που αφήνουνε την πόρτα τους κλειστή στο χρόνο, με τα παράθυρα κλεισμένα και τ' αυτιά κουφά...

Κάποτε θα τους βρουν νεκρούς σκυλιά, οδηγημένα από της σήψης την οσμή. Άγνωστο αν θα έχουν καταλάβει την απώλεια της ύπαρξής τους. Κάποιοι με βεβαιότητα χαμογελούν, άλλοι με ξεραμένα δάκρυα λιγάκι πριν το τέλος...

Μα εσύ μακριά τους μάστορα του χρόνου... Μονάχα ίσως να τους πλάσεις τη μορφή. Στα όνειρά σου ίσως έρθουνε να σε παρακαλέσουν...

Θα' ναι αργά... Κανείς δε θα αναγνωρίζει στα γλυπτά σου τις μορφές. Αφηρημένη τέχνη θα το λεν, μα εσύ θα ξέρεις... Θα είναι της ψυχής τους η εικόνα, εικόνα ακατέργαστου χρυσού...

Αφηρημένη τέχνη, σαν τα αφηρημένα χρόνια τους που άφησαν να φύγουν. Ποτέ αναλογιζόμενοι το κόστος... Περιπλανώμενοι ασκόπως σε διαδρόμους υπογείων της ζωής... Τους φαίνονταν λεωφόροι και ορίζοντες πλατιοί? Ποιος ξέρει...

Ονειρέψου πλάστη... Δώσε στο χώμα μας μορφή... και που και που, δείχνε μας τις άμορφες μορφές τους, για να θυμόμαστε το λάθος... να τραβάμε στο σωστό...

Μέχρι και μέσα στην ασχήμια του ακατέργαστου, άμορφου, γεννήματός σου, εμείς θα βλέπουμε ομορφιά και σχήματα...

Γνωρίζω... μαζί σου... το χώμα...

Όσο μπορώ...