Σκύλα...
Μέρος του νεοφώτιστου μυαλού σου πηγάζει από τη σκέψη μου την αειφόρο... Χλομιάζουν στα κανάλια σου οι λέξεις και του ζοχαδιασμένου υλικού το μένος ξεσπαθώνει...
Αγνάντι σε κοιτάζουν μάτια ορθάνοιχτα και μυριοφορεμένα γάντια, χτυπάνε δάχτυλα άσπρα, ρυθμικά πάνω σε ξύλα τραπεζιών μαόνινα, τριμμένα από το χρόνο και τους χτύπους.
Ζαλίζεσαι, χάνεις τα λόγια σου για λίγο, μα ξανά... μιλάς και πάλι πιάνοντας ειρμούς των σκέψεων που άλλοι σου 'μαθαν να παίρνεις για δικούς σου.
Του λόγου το κρεσέντο σου οργιάζει, πέφτουνε λέξεις σάλια φτύνοντας σ' αυτιά υπάκουα, χαμηλωμένα, γαυγίζεις σκύλα αρχηγέ, σε άλλους σκύλους που ηγεσία στα μάτια σου γνωρίζουν.
Γυρνοβολάν για ώρες οι φωνές σου ανακλώμενες σε τοίχους, περνώντας πόρτα πόρτα μέχρι να φτάσουν να περάσουν κάθε δώμα σκοτεινό, που μόνο φως του μια τηλεόραση ανοιχτή.
Πατρίδα αλαλάζοντας, ενότητα, αλλαγή και πρόοδο, να χρωματίζεις χρώμα μαύρο το αύριό μας, ο φόβος βλέπεις τα φυλάει τα έρμα... έρμη...
Ζωγραφίζω μονάχος τα μάτια σου, τα ίδια μάτια που κάποτε αγάπησα και μου λες πως δεν ξέρω να γράφω τα σχήματα όμορφα, μα εγώ προσπαθώ και μια μέρα πιστεύω βαθειά, οι γραμμές μου θα βγουν όπως είναι γραμμένες στη σκέψη μου και το στόμα σου γραμμένο κι αυτό, ορθάνοιχτο μένει... να μου λες τι ωραία που είναι η ψυχή σου αγάπη μου... να μη λέω κουβέντα κι απλά ν' αγαπάω την κάθε στιγμή μου μαζί σου... να φιλάω τα χείλη σου μόνο, ακριβά σα μετάξι και άδολα χείλη δικά μου...
Μια μέρα που ξύπνησα είδα με τρόμο τα χέρια μου, άσπρα γάντια φορούσαν και χτύπαγαν πάνω στο ξύλο, και τα μάτια κι αυτά σε κοιτάζαν πιστά, δουλικά... και τα σάλια σου φτάναν σα λέξεις στ' αυτιά μου με βία... και η μέρα σκοτείνιασε, τα χείλη σου ίσιωσαν κι έγιναν χάρτινα, κρύα... κι οι στιγμές μας με τρόμο κι αυτές με παράτησαν κι η ψυχή μου που άδειασε έμεινε άδειο τσουβάλι και τα σχήματα πήραν να σβήνονται, το φως στο δωμάτιο έσβησε, η τηλεόραση έμεινε μόνο ανοιχτή και το φως της τεράστια γόμα... κι έτσι είμαι εδώ να σου πλέκω σκοινί να κρεμάσω το άδειο μου σώμα, στο μικρό, το στενάχωρο, μαύρο, βαρύ, τέως δικό μας, ολόφωτο δώμα...
ΥΓ. Κι ύστερααααα, μα δεν υπάρχει ύστεραααααααα!
ΥΓ2. Άνοιξη και μαλακίες...
ΥΓ3. Από πού ξεκίνησε και πού πήγε και γιατί? Δε θα μάθω ποτέ...
ΥΓ4. Σκύλα! Δε θα σου τηλεφωνήσω! Κι αν με πάρεις θα στο κλείσω! Τέρμα ως εδώ!
ΥΓ5. Έλα, τέλος... ψόφησε... :p
ΥΓ6. Φιλάκια παίδες :)
Αγνάντι σε κοιτάζουν μάτια ορθάνοιχτα και μυριοφορεμένα γάντια, χτυπάνε δάχτυλα άσπρα, ρυθμικά πάνω σε ξύλα τραπεζιών μαόνινα, τριμμένα από το χρόνο και τους χτύπους.
Ζαλίζεσαι, χάνεις τα λόγια σου για λίγο, μα ξανά... μιλάς και πάλι πιάνοντας ειρμούς των σκέψεων που άλλοι σου 'μαθαν να παίρνεις για δικούς σου.
Του λόγου το κρεσέντο σου οργιάζει, πέφτουνε λέξεις σάλια φτύνοντας σ' αυτιά υπάκουα, χαμηλωμένα, γαυγίζεις σκύλα αρχηγέ, σε άλλους σκύλους που ηγεσία στα μάτια σου γνωρίζουν.
Γυρνοβολάν για ώρες οι φωνές σου ανακλώμενες σε τοίχους, περνώντας πόρτα πόρτα μέχρι να φτάσουν να περάσουν κάθε δώμα σκοτεινό, που μόνο φως του μια τηλεόραση ανοιχτή.
Πατρίδα αλαλάζοντας, ενότητα, αλλαγή και πρόοδο, να χρωματίζεις χρώμα μαύρο το αύριό μας, ο φόβος βλέπεις τα φυλάει τα έρμα... έρμη...
Ζωγραφίζω μονάχος τα μάτια σου, τα ίδια μάτια που κάποτε αγάπησα και μου λες πως δεν ξέρω να γράφω τα σχήματα όμορφα, μα εγώ προσπαθώ και μια μέρα πιστεύω βαθειά, οι γραμμές μου θα βγουν όπως είναι γραμμένες στη σκέψη μου και το στόμα σου γραμμένο κι αυτό, ορθάνοιχτο μένει... να μου λες τι ωραία που είναι η ψυχή σου αγάπη μου... να μη λέω κουβέντα κι απλά ν' αγαπάω την κάθε στιγμή μου μαζί σου... να φιλάω τα χείλη σου μόνο, ακριβά σα μετάξι και άδολα χείλη δικά μου...
Μια μέρα που ξύπνησα είδα με τρόμο τα χέρια μου, άσπρα γάντια φορούσαν και χτύπαγαν πάνω στο ξύλο, και τα μάτια κι αυτά σε κοιτάζαν πιστά, δουλικά... και τα σάλια σου φτάναν σα λέξεις στ' αυτιά μου με βία... και η μέρα σκοτείνιασε, τα χείλη σου ίσιωσαν κι έγιναν χάρτινα, κρύα... κι οι στιγμές μας με τρόμο κι αυτές με παράτησαν κι η ψυχή μου που άδειασε έμεινε άδειο τσουβάλι και τα σχήματα πήραν να σβήνονται, το φως στο δωμάτιο έσβησε, η τηλεόραση έμεινε μόνο ανοιχτή και το φως της τεράστια γόμα... κι έτσι είμαι εδώ να σου πλέκω σκοινί να κρεμάσω το άδειο μου σώμα, στο μικρό, το στενάχωρο, μαύρο, βαρύ, τέως δικό μας, ολόφωτο δώμα...
ΥΓ. Κι ύστερααααα, μα δεν υπάρχει ύστεραααααααα!
ΥΓ2. Άνοιξη και μαλακίες...
ΥΓ3. Από πού ξεκίνησε και πού πήγε και γιατί? Δε θα μάθω ποτέ...
ΥΓ4. Σκύλα! Δε θα σου τηλεφωνήσω! Κι αν με πάρεις θα στο κλείσω! Τέρμα ως εδώ!
ΥΓ5. Έλα, τέλος... ψόφησε... :p
ΥΓ6. Φιλάκια παίδες :)
posted by it is at 11:16 AM
6 Comments:
it isακι τι έπαθες??
Τίποτα ρε :) Έτσι είμαι συνήθως όταν γράφω :p
Γιατί, σου φάνηκα περισσότερο κάπως απ' ότι συνήθως? :p
ναι μου φάνηκες... :)
Ω ρε φαντάρε...δύσκολα τα πράματα!
Στελνω τα φιλιά και την αμέριστη συμπαράστασή μου.
Νομίζω πως και τώρα οι γραμμές σου βγαίνουν όπως είναι γραμμένες στη σκέψη σου.
Τους συνειρμούς τους αφήνεις για εμάς.
It is what it is... κι αυτή η σκύλα δεν λέει να γεννήσει κάτι καινούριο! ΓΜΤ
roundel :) Ε θα με μάθεις άμα αντέξεις τη μαυρίλα που βγάζω εδώ...
Είναι το ξεσπαστήρι μου (το ποιο?) το μπλογκ... όποτε έιμαι κάπως βγάζω εδώ τις άσχημες σκέψεις μου, ξεσπάω και συνεχίζω τα γέλια μου :)
αστάρτη ντεν είμαι πια φαντάρος καρντιά μου! :p Ευχαριστώ όμως :)
cerlex :) Ευχαριστώ πολύ... πάντα έτσι είναι... οι γραμμές μου λεκτικά μου βγαίνουν καλά νομίζω... άμα πιάσω να ζωγραφίσω θα σε πιάσουν τα γέλια... το πρώτο τυχαίο 3χρονο να βάλεις να ζωραφίσει θα είναι καλύτερο από μένα :p Άμα σου δημιουργώ συνειρμούς, έχω πετύχει το στόχο μου :) Χαίρομαι...
Έτσι είναι οι σκύλες... αλλά όταν τις πιάσει, γεννάνε μαζικά :) Ο χρόνος είναι η καλύτερη μαία :)
Post a Comment
<< Home