Σκύλα και Χάρυβδη...

"Γαμημένη συνήθεια...
καναπές...
τσόντες και καφές...

κι η ζωή μου με πνίγει
το κορμί μου σαπίζει..."

Λουπάρει εδώ και μέρες το τραγούδι αυτό του Στόκα... Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει τόσο... Ίσως γιατί έχω, όπως και οι περισσότεροι, περάσει μια τέτοια φάση... αν και τώρα δεν είμαι σε αυτήν... Τουλάχιστον όχι τελείως... Αλλά με βαράει κατευθείαν κάπου μέσα μου το γαμημένο... και λουπάρει ξανά και ξανά... και μετά άλλη μια φορά...



Ζαλίστηκα στους χτύπους της καρδιάς σου... Πανικόβλητη χτυπά στα χέρια μου μέσα κι όμως τη νιώθω να μου τριβελίζει το μυαλό. Τα μηνίγγια μου πάνε να σπάσουν...

Με χτυπάς από απόσταση και δεν ξέρω τι άμυνες να βγάλω... Με πονάς και δεν ξέρω τι να κάνω τον πόνο... Να στον γυρίσω πίσω ή να τον απορροφήσω όλον μέχρι να αδειάσεις? Και μετά? Θα αντέξω ή θα ξερνάω μαυρίλα και χολή?

Μαυρίλα και χολή και απέχθεια για τους πάντες... Να τους διώχνω να μην έρχονται... Να μη με κοιτάνε, να μην πλησιάζουν να μη μιλάνε, να μη με σκέφτονται καν... Να μείνω μόνος μου... Σε έναν καναπέ ολόδικό μου... Τον καναπέ της απομόνωσής μου... Πες μου... τι χρώμα να τον πάρω?

Μου φαίνεται πως εκτός του καναπέ... έχω πάρει ήδη και την απόφαση... Θα γίνω ο αποροφητήρας σου αν το θες... Η μαύρη τρύπα του θυμού και της απόγνωσής σου... Για όποτε με θες... Θα είμαι εδώ να ρουφάω μαύρα συναισθήματα και μένος...

Η Χάρυβδή σου... Θα ρουφάω μέχρι να μη χωράω άλλο και μετά θα ξερνάω πίσω τη θάλασσα που με πότισες... Να πνίγω ανύποπτους θαλασσοπόρους... Κι εσύ όμως θα είσαι η Σκύλα μου? Θα είσαι απέναντί μου αιώνια συν και τροφός? (Μαζί) Θ' αφήσουμε το θρύλο μας για πάντα?

Να γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος... Τα στενά μας απόρθητα... Απροσπέλαστη η πορεία από εμπρός μας... Ακούραστοι, ακοίμητοι, ανελέητοι, τιμωροί... Τα σαρκοβόρα μας αισθήματα θα διοχετεύουμε στους πάντες... Αφού ο ένας με του άλλου την ουσία να τραφούμε δε μπορεί... θα τρώμε μια για πάντα τους θαλασσινούς διαβάτες...

Μέχρι να γίνουμε μνημεία πέτρινα... Να μείνουμε ιστορίες νυχτερινές που λένε στα παιδιά για να τρομάζουν και να τρώνε το φαΐ τους... Ειρωνικό και ταιριαστό της ειρωνείας της ζωής μας... Εμείς που τρώγαμε τους πάντες, να κάνουμε παιδιά να τρων στο άκουσμά μας...

Σκοτεινιασμένε μου ουρανέ... Ανάστερε... Μες τη μαυρίλα που με πότισες φιλτράρισα και τ' άστρα σου και καιν τα σωθικά μου... Μπες μέσα στην ουσία μου και θα σου δείξω ουρανό... Κοίτα από μέσα μου τον κόσμο... Θα σου τον φτιάξω να τον έχεις όπως θες...

Αναμοχλεύω την ουσία σου... Όπου να' ναι... θα ξεράσω σκοτεινιά... Απομακρύνσου... Δεν κάνει να λερώσω το αστραφτερό λευκό σου...


ΥΓ... Χμμμμ... τα ευκόλως παρεξηγήσιμα... να μην παρεξηγηθούν... :)

ΥΓ2... Πουτάνα Οδύσσεια... πότε θα τελειώσεις?